Je zit dichtbij maar ik kan je niet zien. Alleen je handen zijn in mijn blikveld. Tien vingers om op weg te dromen. Twee handen die mij met één aanraking kunnen laten duizelen. De rest van de mensen die binnen zijn omgeven jouw lichaam. En juist, tussen ons in, zit het grootste lichaam van iemand die flinke happen uit mijn beeld neemt. Ik denk, wat zou jij denken? Ik blijf zitten, jij ook. Je handen liggen ontspannen neer. Zo nu en dan rol je een shagje, ogenschijnlijk rustig. Maar als ik jou het tiende shagje in, pakweg een half uur, zie draaien besef ik me dat ook jij een beetje niet weet hoe je te gedragen. Ook in mijn asbak liggen minstens tien lijken van mijn onzekerheid. Ik hoor mezelf zo nu en dan giechelen, en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Het klinkt als een kleuter in een zweefmolen, zo voel ik me tenminste. Mijn voeten staan op een planeet ver van de aarde. In de wolk waar mijn hoofd tegenwoordig woont is bijna geen zuurstof aanwezig. Mijn hart wiebelt in mijn borstkas, mijn adem gaat met onhandige teugjes in en uit. Jezus, nondeju, wat is er met mij aan de hand?
Zo meteen sta je aan mijn deur. Dan vraag je me of ik wil buitenspelen. Van mijn moeder mag het. Vandaag hoef ik je even niet te delen. Je neemt me bij de hand en we lopen het bos in. We zien nog geen hekje. Ik voel me net een klein kind op LSD. Op een zonnig stukje niemandsland stop je. Je kijkt me aan met pretlichtjes in je ogen, zegt niets maar vraagt de hele wereld tegelijk. Ik wil altijd met jou buitenspelen. Er is geen speeltuin, geen schommel, maar mijn hart zegt van wel.
14 reacties
arta · 2 december 2014 op 12:36
Ik vind deze column heel mooi. Er staan geweldige metaforen in. Wel een beetje veel… Drie metaforen in één alinea haalt de bubbels er een beetje af. Gun ze een spotlight 🙂
troubadour · 2 december 2014 op 14:14
Sommige commentaren zijn op zich ook weer kunststukjes.
En nog waar ook.
Pierken · 2 december 2014 op 17:36
Dat in het midden laten van de dagelijkse droge realiteit tilt dit voor mij tot een graag gelezen verhaal van jou, evil-line. ‘Alweer’, kan ik schrijven. Deze dromerige sfeer tovert de vlinders in buiken om tot meeuwen. Heb daarbij alleen wel een ‘maar’ en dat is dat een meeuw poepjes laat waar geen Rennie tegenop gewassen is. Meeuwen zijn kutvogels. Te groot voor een kooi ook. Als je het mysterieuze iets meer ingetogen, anders verpakt, iets minder verbijzondert verwoord, dan blijven het vlinders. En ook nog eens de mooiste vlinders ooit gevangen. Verbaas jezelf. Ik vind dat je op de goeie weg bent. Er zitten passages in die dat bevestigen.
evil-ine · 3 december 2014 op 13:23
Dank voor je aandachtig lezen. Haha, meeuwen, ik snap wat je bedoelt. Iets too much…Ik zet de sluizen open van mijn hart en dan stormt het over de lezer heen. En ook, bedankt voor je compliment!
Meralixe · 2 december 2014 op 18:24
Een dergelijk schrijven heeft niet bepaalt mijn grote voorkeur. Ik ga er van uit dat een column moet kunnen in één ruk uitgelezen worden zonder een achteraf bestuderen wat er hier en daar bedoelt wordt. Ik ben er mij van bewust dat ook mijn werkjes op de voorpagina niet altijd voldoen aan deze gedachte. 😥
Uw werk afbreken doe ik echter niet. Dit zou nog al egoïstisch zijn he. :yes:
La_vie_en_rose · 2 december 2014 op 18:37
Ik vind het leuk!
Des te meer omdat ik zelf zo al eens durf schrijven: de woorden “pietje precies” uitzoeken, zwijmelen tussen lettergrepen door.
LIKE!
pally · 2 december 2014 op 22:18
Ik vind het moeilijk te duiden. Hier zitten zeker mooie dingen in. Maar ook lijdt deze column hier en daar m.i. aan het te veel. Zinnen die, weggelaten, de lezer zou kunnen invullen.
Die twee zinnen met ‘lichaam’ bijv.
En ‘je handen liggen ontspannen neer’, vind ik een zin uit een middeleeuws gedicht.
Nachtzuster · 2 december 2014 op 23:49
Voor mij leest het als poëzie. Ik ben er zeer van gecharmeerd dus. Juweeltjes zitten er tussen.
Mien · 3 december 2014 op 00:08
Op mij komt het schrijven wat geforceerd en krampachtig over. Daarin verdrinken de darlings die er absoluut in staan. Ik ben het verder eens met het commentaar van pally.
trawant · 3 december 2014 op 13:24
10 sigaretten in een half uur, dan heb je wel een acute nicotinevergiftiging te pakken.
En wat is een kind op LSD.
Ongetwifeld poetisch op veel manieren te interpreteren maar ik vind het dit stukje behoorlijk over de top..
evil-ine · 3 december 2014 op 13:32
Dat zijn ‘bij wijze van spreken’ voorbeelden. Verder over je mening, dat kan. Doseren is wel een leerpunt, maar ben tegelijkertijd ook dicht bij mijn gevoel gebleven. Het blijft moeilijk om dit aan een groot en divers publiek aan de man te brengen.
evil-ine · 3 december 2014 op 13:28
@Meralixe: dat siert je, toegegeven vallen wij soms in dezelfde valkuilen.
@La-vie-en-rose: bedankt, en ja ik herken me in wat je schrijft over hoe ik schrijf…
@Nachtzuster: dank je!
@Pally: je haalt er alweer dubbele dingen uit, dit doe ik vaker en is een goede tip om er op te letten. Verder, de zin die je citeert, is bewust zo gedaan. Misschien wat te taai voor de lezer.
@Mien: Zo voelde het schrijven niet, en het herlezen ook niet. Maar kan me wel voorstellen dat het zo kan overkomen, ik bijt met woorden en daar kan ik wel in doorslaan.
Iedereen bedankt voor jullie aandacht en goede tips!
Mien · 3 december 2014 op 23:18
Zolang je in golden delicious bijt, is er niets mis mee. 🙂
Ferrara · 4 december 2014 op 21:54
Er is technisch genoeg gezegd.
Ik hoop dat het goed komt met die twee kleine kleutertjes.