Twee minuten stilt geen honger

Dodenherdenking is een hel. Het betekent namelijk dat alle winkel eerder sluiten. Stervend van de honger bleef ik achter. Zou mijn dood ook herdacht worden volgend jaar? Ik viel heel even in slaap. Per ongeluk. De hele dag had ik hard gewerkt. Het was half zeven geweest voordat ik thuis kwam, dus etenstijd was al geweest. Maar zoals altijd, eerst even rustig zitten om bij te komen van het forensen bestaan. Een krampachtige steek in mijn buik wekte mij. Ik had mijn ogen nog niet open, maar op de achtergrond hoorde ik de televisie. Het schelle geluid van een trompet maakte dat ik het snel wilde beëindigen. Mijn gebeden werden verhoord, want tijdens het zoeken naar de afstandbediening werd het stil. En toen drong het tot mij door. Het is dodenherdenking, de supermarkt is dus al dicht. Kut.
Ik had niets in huis en moest eten. Op zondag zit ik wel eens in een vergelijkbare situatie. Dan is er altijd nog de Albert Heijn To Go in het universitair medisch centrum. Ik hoopte dat deze nog wel open was, het ziekenhuis kan het immers niet maken om te sluiten. Daar aangekomen was het ziekenhuis inderdaad niet gesloten. Echter, alle winkeltjes wel.
Op naar de stad. De korenbeurs is het laatste toevluchtsoord voor studenten die laat moeten eten of vroeg drank behoeven. Dit is namelijk vrijwel de enige supermarkt in Groningen dat tot tien uur geopend is. Aangezien er na acht uur nog twee verkoop-uren waren, veronderstelde ik dat deze nog wel open zou zijn. Dat men even twee minuten pas op de plaats maakte om vervolgens mij in mijn primaire levensbehoefte te kunnen voorzien. Maar zelfs de Korenbeurs was gesloten en mijn honger nam al maar toe. Op dat moment schoot het beste idee dat ik die dag kreeg door mijn hoofd. De Turken deden niet mee aan de oorlog. Op naar de avondwinkel.

Genietend van mijn taratorlu midye mavasi bedacht ik mij of het niet een vooroordeel was. Dat ik mij alleen de grote partijen die aan de tweede wereld oorlog deelnamen kan herrineren, maakt niet dat zij niet ook geleden hebben. Het was immers een wereld oorlog. In Marokko werd ook gevochten. Ik begon ineens te twijfelen aan hetgeen we zouden moeten herdenken. In Japan is de herdenking van hun oorlogshelden taboe. Blijkbaar mogen we mensen die sterven wel herdenken, maar mensen die doden niet. Vandaag is het vijf jaar geleden dat Pim Fortuyn is vermoord. Daar staan de zaterdagbijlagen vol mee, maar over Volkert van der Graaf hoor je weinig. Stel nu dat de Nazi’s de oorlog gewonnen hadden, dan was de sterfdag van Hitler waarschijnlijk een dag van herdenking geworden en de dag erna een feestdag voor de opkomst van het derde rijk. Zo is de Japanse herdenking taboe omdat ook zij verloren hebben. Om een geslaagde herdenking te hebben, moeten we dus gewoon even wachten tot we weten wie een oorlog wint. Vrijheidsstrijders van de een zijn de rebellen voor de ander.

Ieder jaar is er weer de discussie of de slachtoffers van de tweede wereld oorlog nog wel herdacht moeten worden. Ik vind het prima om twee minuten stil te staan, maar laten we er niet ons hele systeem voor omver gooien. Een man moet eten.