Witte nevelen en mentale slagregen belemmeren mijn zicht. Wat eerst mijn speeltuin was, een plek waar ik mij in alle rust kon terugtrekken en vermaken, is nu brakke grond waarop niets gedijen wil. Ik ploeg, ik zaai, maar alleen chaos steekt de kop op. Mijn gedachten krijg ik niet op rij, maar dat betekent niet dat ik niets te melden heb. Het zijn juist mijn over elkaar buitelende gedachten die mij kortademig maken en ervoor zorgen dat geen van hen zich onder woorden brengen laat. Ik stotter en backspace.
Naarmate ik het einde van mijn broers souvenir uit Cuba nader moet ik vaker kokhalzen. De overdaad van de over mijn tong rollende sensaties doen mijn maag samentrekken. Onder de neus rondgedraaid nog veelbelovend, maar halverwege in as omgezet weerzinwekkend. Het einde trek ik niet.
Mijn leven bestaat momenteel uit een reeks onmogelijke keuzes. Soms kies ik met mijn gevoel, soms met mijn verstand, – nog vaker sla ik er maar een slag naar. Dat onduidelijke, onoverwogen mengsel van gevoel en verstand leidt vaak tot onverwachte uitkomsten. Als het goed uitpakt, noem ik het intuïtie. Loopt het slecht af, dan noem ik het domme pech; het had immers ook goed af kunnen lopen.
Bezint, eer ge begint, lijkt aan mij niet besteed. Het liefst duik ik ergens middenin, overtuigd door de aanvankelijke schijn. Meestal gaat dat goed, maar soms moet ik op mijn schreden terugkeren. Terug, terug, terug. Sommige verkeerde inschattingen laten zich niet terugdraaien, omdat ze inmiddels van levensbelang zijn. Het leven voltrekt zich lineair: wat is, dat blijft.
Het vervolg van wat niet kan worden teruggedraaid vergt improvisatie. Na een keuze uit twee kwaden maak ik met hernieuwde overtuiging en geleende energie een doorstart, om uit te wijken naar rustiger vaarwater. Want wat aanvankelijk veelbelovend leek, laat zich na teleurstelling niet zomaar doven. Belofte smeult hardnekkig na en vormt alsnog het lichtbaken om mijn koers op uit te zetten.
17 reacties
prikkels · 18 augustus 2005 op 17:05
Dit is een diepzinnige column. Ik neem maar even voor het gemak aan dat je een column schreef over een cubaanse sigaar?
Ontzettend goed geschreven en goed over je woorden nagedacht. Complimenten.
Shitonya · 18 augustus 2005 op 17:13
Cubaanse sigaar? Volgens mij was hij stom dronken toen hij dit schreef. Apart…dat wel
bert · 18 augustus 2005 op 17:14
[quote]Ik stotter en backspace.[/quote]
Echt een mooie column. Jouw moeite met het maken van keuzes zo mooi verwoord. Denk niet dat anderen hun keuzes makkelijker maken.
Het feit alleen al dat je er deze schitterende column over kan neerzetten geeft mij het gevoel dat jij uiteindelijk wel de juiste keuzes zal gaan maken. 🙂 🙂 🙂
Raindog · 18 augustus 2005 op 18:45
Ik zou zo graag een woordentovenaar willen zijn.
Jij bent het.
Wright · 18 augustus 2005 op 19:07
Ik sluit mij volledig bij Raindog aan.Prachtige beeldspraak en een bijna adembenemende stijl van schrijven, waarbij me het water enz..
Troy · 18 augustus 2005 op 19:41
Een knappe constructie van zinnen. En zo immens veel gevoel. Om zulke mooie, niet al te toegankelijke zinnen te maken en dan alsnog het gevoel te bewaren wekt ontzag. Niet veel schrijvers slagen daarin. Deze column ga ik zeker nog een aantal keer lezen.
Geertje · 18 augustus 2005 op 21:45
Mooie beschrijving van de balans opmaken op het kruispunt van keuzes na gebroken beloften.
🙂
sally · 18 augustus 2005 op 23:49
Je doet je naam wel eer aan in deze column.
liefs
Sally
KawaSutra · 19 augustus 2005 op 01:43
Knap geschreven. Een paar keer lezen had ik nodig om al die mooie zinnen als puzzelstukjes in elkaar te laten vallen.
Goed om weer iets van je te lezen!
Li · 19 augustus 2005 op 09:55
Uit de as ‘herrezen’.
Dit is er eentje die je met extra aandacht moet lezen. Of meerdere keren.
Erg mooi.
Li
WritersBlocq · 19 augustus 2005 op 10:23
Verslonden heb ik je column, twee keer, ik laat hem op mijn dagmenu staan. Juist door de toegankelijkheid, de diepgang, het gevoel. Ik herken er veel van mijzelf in. Keuzes maken gaat soms met je kiezen op elkaar, maar bij mij is het zo dat gevoel regeert over het verstand, al kan dat hier en daar wel even duren.
Ma3anne · 19 augustus 2005 op 16:18
Erg mooi beschreven, zo’n worstelpartij met jezelf.
klungel · 19 augustus 2005 op 19:59
Ik denk dat ik aan deze schrijfstijl moet wennen.
De losse zinnen snap ik wel, maar het geheel ontgaat mij nog een beetje.
De losse zinnen vind ik mooi 🙂
Outsider · 19 augustus 2005 op 22:24
Sorry, maar wat is hier zo diepzinnig aan? Hij schrijft alleen in abstracte termen over het maken van keuzes, maar verder komen we niets te weten. Raadselachtig schrijven wordt nogal vaak verward met diepzinnigheid. Het schrijven op zich is overigens wel mooi, maar als lezer zou ik toch graag willen weten over welke keuzes het gaat.
Louise · 20 augustus 2005 op 07:34
Inderdaad eentje om meerdere keren aandachtig te lezen. Een en al beeldspraak eigenlijk. Mooie beeldspraak en de rode draad is me volkomen duidelijk.
De details kunnen door de lezer zelf ingevuld worden.
Een bijzondere column.
vanlidt · 20 augustus 2005 op 17:24
Het leven verloopt lineair, daar moet ik even op broeden.
Schitterend stuk, petje af. 🙂
Mien · 1 maart 2016 op 07:31
Nog eentje uit de oude doos. Een dieperik. Mooi en toepasselijk. Een nieuwe doorstart van ColumnX. Dat het een vruchtbare mag zijn in zijn nieuwe koers.