Uit het boekje

Hoog torent de leeuwenkop boven de meute. Trots, denk ik nog. Tot ik dichterbij kom en de rest van het dier zie. Kitscherige bollen op de poten, twee bolletjes boven op zijn kont. De staart getrimd tot een fruitprikker met druiven. De romp is kaal geschoren.
De man die secuur de borst van de Koningspoedel uitpluist met een minuscuul kammetje, kijkt even op als we voorbij komen. Misschien schaamt hij zich wel een beetje, denk ik nog, nu wij hem betrappen in de poppenhoek. “Morgen mag ie gewoon weer lekker mee de bossen in.” Zoiets. Maar hij zegt niet wat ik wil dat hij zegt, hij kijkt me aan op zo’n manier dat ik begrijp dat dit zijn plek is. Niet híj valt uit de toon hier, maar wíj.
Iedereen die hier rondwandelt heeft een hond. Aan de riem, onder de arm of in een buggy. 225 hondenrassen worden deze Pinksterdagen gekeurd in de Rijnhal in Arnhem. Voor het eerst in mijn leven zie ik de Chinese naakthond, de Basenji, de Tatra hond. Het loopt allemaal voor onze neus, naar buiten en weer naar binnen. Precies volgens het boekje, zoals de plaatjes in mijn hondenencyclopedie. In een tiental ringen worden ze geshowd. Stukje rennen van de jury af, stukje rennen naar de jury toe, stilstaan, laten betasten, nog een rondje en dan volgt de uitslag.
Mijn boekenkennis mag dan aardig zijn, verstand van schoonheid heb ik duidelijk niet. De lichtbruine Australian Cattle Dog is toch echt het mooist, maar wordt laatste. Die vierde Canadese herder valt me op door de glanzende vacht, maar valt volgens de jury buiten de prijzen. Drie bruine Chihuahua’s op een rij maken me duizelig. Ik zie geen enkel verschil, voor mij zijn ze een identieke drieling.

Het is inmiddels half 12. Nerveus loop ik nogmaals naar het gele blaadje aan de ingang van ring 4. Ja het staat er echt. Na de Mopshondjes moeten ze komen. Maar waarom hebben we ze nog niet gezien? “Daar zijn ze!” Ik roep het eerder dan dat ik het geloof. Maar ze zijn het echt. Fijner gebouwd en kleiner dan we allebei dachten. Mooier dan de foto’s. Ze worden getoond, er worden een paar rondjes gerend. Mijn favoriet wordt natuurlijk laatste geplaatst. Al met al duurt het een paar minuten. Dan verdwijnen honden en baasjes weer en daarmee ook onze reden voor deze tocht. Toch blijven we nog een paar uur hangen. Het gaat vanzelf. Er is zoveel te zien.

Buiten op de parkeerplaats lopen we naar onze motor. Het is de enige motor. Campers, bussen en bestelauto’s zijn hier in de meerderheid. Hondenliefhebbers komen natuurlijk niet met de motor. Alhoewel, als je op je vrije zaterdag de wekker zet en honderd kilometer rijdt om amper vijf minuten naar twee honden te kunnen kijken, dan mag je jezelf toch ook een beetje liefhebbers noemen.

Die vijf minuten vielen ons trouwens wel erg tegen. Maar dat was dan ook het enige. Zelfs de Koningspoedels waren uit het boekje.