Nu de spreekwoordelijke loodjes als lijm aan mijn lichaam kleven, vertraag ik mijn pas onvrijwillig en merk ik dat het moeilijker wordt om vooruit te kijken. Mijn toekomst ligt daar nog steeds, maar soms twijfel ik of mijn keuzes de juiste zijn geweest en kijk ik terug op de lange weg die dat heeft opgeleverd. Ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen mijn toekomst zeker te stellen door de aanval te kiezen, maar vraag me weleens af of ik de lat voor mezelf niet te hoog heb gelegd. Ik wilde zo graag midden in het leven blijven staan en weigerde toe te geven aan de vermoeidheid en frustraties. Keer op keer ging ik door de pijn heen en oversteeg mezelf door snel uit de dip te stappen en mijn ritme weer op te pakken. Voor mij geen lang ziekbed of afzondering uit de maatschappij, maar zo snel mogelijk weer aan de slag met de focus op mijn gezin. Dit hield mij scherp en gaf mij het gevoel dat ik sterker was dan welke vijand dan ook.

Maar mijn vijand is ondoorgrondelijk, want mijn vijand ben ik zelf.

Gesterkt door het gevoel dat ik alles onder controle had, weigerde ik toe te geven aan de pijn. De buitenwereld complimenteerde mij met mijn doorzettingsvermogen en daarmee groeide mijn overtuiging dat ik goed bezig was.

Die overtuiging wankelt nu. Nu de tijd zijn tol eist en mijn lichaam het moeilijker krijgt, merk ik dat mijn krachten afnemen en ik bang ben voor teleurstelling. Niet alleen de teleurstelling in mezelf, maar ook de angst voor hoge verwachtingen uit mijn omgeving. Ik heb ze zelf gewekt, door sterk naar buiten te treden en merk dat ik de druk voel dit vast te houden.

Het is tijd dat ik afreken met mijn vijand.

Want ik ben moe en kan mijn eigen tempo niet meer bijhouden. Mijn lichaam vertoont teveel gebreken en het herstel vraagt meer tijd. De stapjes die ik nemen moet om uit de dip te komen, worden zwaarder en de weg lijkt langer dan ooit. Ik kan niet meer wat ik een paar maanden geleden nog wel kon en heb al mijn energie nodig om mijn focus te behouden. Die focus ligt op mijn gezin en op de laatste stap in mijn behandeling. Dat is nu mijn toekomst en een korter perspectief dan voorheen. Wat daarna komt, komt daarna en nu is nu. Nu is de tijd om toe te geven dat ik niet alles kan en soms hulp moet accepteren. Dat ik nee moet leren zeggen en toe moet durven geven aan mijn beperkingen.

Wat na de laatste loodjes komt, is erg onzeker. Een toekomst vol vragen, zonder antwoorden. Vraag mij dus niet hoe ik die toekomst zie, nu ik verzuip in het heden. Door vandaag moet ik heen en morgen is een geheel nieuwe uitdaging….

Categorieën: Diversen

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

14 reacties

SIMBA · 6 september 2012 op 07:33

[quote]Want ik ben moe en kan mijn eigen tempo niet meer bijhouden. [/quote] Lieve Fem, je ging zo ontzettend hard, ik kon niet aanzien wat je je lichaam aandeed maar nu lees ik dat je lijf je teruggefloten heeft. :kus: Neem je tijd om te herstellen maar ook om ziek te zijn, het is geen verkoudheid die je hebt!

pally · 6 september 2012 op 09:35

Realistisch en eerlijk stuk, Fem. Als je mentaal sterker bent dan lichamelijk, gaat dat wringen, al zal het moeilijk zijn er aan toe te geven, omdat je het eigenlijk anders zou willen. Dapper dat je het nu verwoordt en daarmee voor jezelf de grenzen bepaalt. Maar ook dat is kracht, :wave: :kus:
pally

Jeroen · 6 september 2012 op 10:12

Respect(!) voor de dappere strijd die je voert, voor jezelf en voor je gezin. Maar je hoeft natuurlijk niet altijd sterk te zijn, ook al kennen mensen je wel zo. Mooi verwoord…

lisa-marie · 6 september 2012 op 13:54

zo puur, gaf me kippenvel…
Ik vind het ook heel moedig om te zeggen dat je nu een ander tempo bewandeld en daar ligt ook je kracht.
:kus:

Mien · 6 september 2012 op 14:44

Heel veel respect voor de wijze waarop je jouw worsteling en vertwijfeleling kenbaar maakt. Niet sentimenteel, vrij nuchter en vooral begrijpelijk.
Op raadgevingen zit je vast niet te wachten. Toch wil ik je het volgende meegeven. Omarm je “vijand” en pluk de dag.
Heel veel sterkte en bedankt voor het deelgenoot maken.

Mien

dokterblues · 6 september 2012 op 17:17

Wees vooral lief voor jezelf, gun je lichaam en geest de nodige rust. Dapper geschreven!

Meralixe · 6 september 2012 op 19:04

Ik heb het elders bij één of andere reactie ook al eens meegegeven. Wat kan de harde realiteit inspirerend zijn om tot een bijzonder mooi schrijven te komen. Wie het niet meemaakt kan wel wat fantaseren maar nooit tot dit hoge niveau komen die je ons hier toevertrouwd.
Hartelijk dank en veel sterkte.
En he…Ik lees tussen de regels dat je jezelf fouten toeschrijft maar die zijn er niet! Blijven in jezelf geloven is nu een must!!! :hammer:

BKVDM · 6 september 2012 op 19:10

Wat dapper van je om dit zo op te schrijven. Alle sterkte!

embee · 6 september 2012 op 22:12

Wat een moed om zo naar je lichaam te luisteren, en dat ook nog prachtig te verwoorden.

:kus: van Embee

arta · 7 september 2012 op 08:26

Fem, wanneer je altijd maar doorrent zie je uiteindelijk dingen over het hoofd… Even uitrusten is nooit overbodige luxe, al kan ik me voorstellen dat kijken/luisteren naar jezelf/ jouw lichaam in jouw situatie rennend beter te handelen is…
Sterkte en denk goed aan jezelf!

Fem · 8 september 2012 op 08:12

Dank voor alle lieve en bemoedigende woorden!

Momenteel zit ik in mijn ‘goede week’en ik voel me goed. De laatste loodjes komen volgende week. Al met al mag ik niet klagen over hoe ik deze periode door ben gekomen en dat dank ik ook aan de kans die ik gekregen heb om mijn gevoel te delen…

Sagita · 8 september 2012 op 10:48

Sommige wegen kies je niet, maar moet je toch gaan! Ik volg en denk aan jou!

DreamOn · 8 september 2012 op 16:10

Ik denk aan je, dapper mens! En zwak durven zijn, is ook heel sterk!

sylvia1 · 10 september 2012 op 21:08

Ik lees het nu pas; hou je taai Fem! Ik vind dat je het prachtig hebt opgeschreven, complimenten voor je column.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder