En waarom kinderen niet in de kroeg horen…

Het is nog warm buiten. Zaterdagmiddag, borreltijd. Ik zie wat vage bekenden waar ik niet zoveel mee heb. Een van hen heeft zijn zoontje bij zich. Een bloedmooi mannetje van een jaar of zes. Ogen die boekdelen spreken. Het jongetje vangt mijn blik. Hij hangt al de hele middag om zijn vader heen en krijgt niet zoveel aandacht. Ik schiet even vijfentwintig jaar terug in de tijd. Ik denk aan vroeger, ik hing ook met mijn broertje op de boulevard totdat mijn vader klaar was met bier en gezelligheid. Het jongetje komt naar me toe. ‘Ik moet zo plassen, wil jij me helpen met mijn broek?’ vraagt ie schuchter. ‘Nee’, zeg ik resoluut. ‘Ik denk dat je dat best zelf kan, je bent al een grote knul, toe maar, het lukt wel!’ Tranen wellen op in zijn donkere oogjes. Ik geef hem een aai over zijn bol. Het jongetje loopt tussen het borrelende publiek door naar de toiletten. Ik heb het met hem te doen. Er zijn geen vriendjes om mee te spelen, hij loopt een beetje met zijn ziel onder zijn arm. Hij komt terug van het toilet. ‘Heb je je handjes gewassen?’ vraag ik met een knipoog. ‘Ja mevrouw’. ‘Ik heet geen mevrouw’, zeg ik. ‘Ik ben Annabel’, en steek mijn hand uit. Hij pakt mijn hand en fluistert, ‘ik ben Davey’. Ik kan er niets aan doen, ik sluit het joch met zijn grote ogen meteen in mijn hart.

De papa van Davey komt mijn kant op. Ik moet niets van hem hebben, heb het al even aangekeken maar vertrouw de man voor geen meter. Hij maakt contact: ‘Zo, jij bent goed met kinderen, Dave hier is normaal gesproken heel eenkennig’. Ik heb gelijk een hekel aan de man. ‘Ja en jij bent waarschijnlijk niet zo heel goed met kinderen anders zou je hier niet al uren staan met dat jochie’. Hij kijkt me vreemd aan en knijpt zijn ogen tot spleetjes. ‘Je ziet er aardig uit maar je bent eigenlijk een kutwijf, net als de moeder van mijn zoon’. Ik geef geen reactie. Het jochie komt naast me staan en pakt mijn hand. Hij trekt aan mijn arm en zegt ‘ik heb een geheim’. Ik kniel naast hem neer. Hij fluistert: ‘ik ben eigenlijk geen jongen maar een nachtridder’. Het jochie drukt me op het hart om zijn geheim niet verder te vertellen. Hij vertelt over zijn fantasie. Een nachtridder is sneller dan iedereen en kan verdwijnen wanneer hij wil! Niemand kan hem grijpen, niemand kan hem pakken. Ik laat hem vertellen. Hij laat me beloven dat ik het aan niemand vertel. Hij wil er handen op schudden als bloedbroeders. Met echt spuug.

‘Ik heb ook een geheim’, fluister ik in zijn oor. ‘Ik ben eigenlijk geen meisje maar een vuurdraak…’ ‘Ik ben niet supersnel maar als ik in gevaar ben dan spuug ik vuur en brand ik alles plat wat ik zie’. De ogen van het jochie beginnen te glimmen. ‘Ik kan ook vliegen als ik weg wil, helemaal alleen, en niemand die me ziet’. Mijn tekst spreekt hem aan. ‘Je mag het aan niemand vertellen’, fluister ik en  bekrachtig ons geheim met een handshake met spuug erop. ‘Je bent een lieve draak’, constateert het jongetje tevreden. Ik schiet vol en loop naar het toilet. Ik kom terug en probeer het jongetje even te ontwijken. Het komt te dichtbij. Hij komt te dichtbij. Ineens staat ie achter me en pakt mijn hand. ‘Wat voor kleur ben jij vuurdraak?’. ‘Groen met rood’, antwoord ik snel. Hij lacht, ‘ik ben van de nacht dus ik heb geen kleur’. Slim gevonden, voor een mannetje van 6. Ik kniel weer naast hem. ‘Zal ik je eens wat vertellen…’ begin ik. ‘Ik ben een lieve vuurdraak en als je goed kijkt ben ik te herkennen aan mijn lieve ogen!’ ‘Jij hebt ook lieve ogen, daar kan je lieve mensen aan herkennen’. Het jochie knikt, ik denk dat ie me begrijpt. Zijn vader staat opeens naast ons. Dronken varkensoogjes. ‘Zeg uhh, we gaan zo, zie ik je nog een keer?’ Ik moet er echt niet aan denken. Die vader…nee! Het jochie…ja!  ‘Mag ik een keer bij haar spelen papa?’ vraagt ie met z’n grote ogen. De vader kijkt me aan. Ik knik van ja, maar mijn stem weigert dienst. Ik geef het jochie een knipoog. Hij hangt ineens om mijn nek en ik krijg een kus. Hij lacht en rent weg, zo stoer als een nachtridder…

Categorieën: Algemeen

7 reacties

trawant · 18 april 2014 op 21:45

Welkom op CX. Als binnenkomer leest je stukje lekker weg.
Feit of fictie, ik twijfel, zeker gezien je beschrijving van het jongetje en het pijlsnel opbloeiende contact tussen jullie.
Daar had wat mij betreft wat meer terughoudendheid/aarzeling en dramatiek in mogen zitten. Maar de sfeertekening en de dialoog; Talentje hoor;-)
Een nachtridder en een vuurdraak die hadden we hier nog niet!

Yfs · 18 april 2014 op 22:41

Drie kleine dingetjes :
1. Eens met Trawant wat betreft het onwaarschijnlijk pijlsnel opbloeiende contact.
2. Nadat de vader jou een kudtwijf noemde leek hij plots “onzichtbaar” in het verhaal
3. Pietluttig als ik ben struikelde ik over “ik heb het met hem te doen” ipv “ik heb met hem te doen” Zoiets blijft bij mij dan weer hangen als ik verder lees. Zeer pietluttig dus.

Alles bij elkaar waanzinnig goed, leuk en boeiend geschreven.
In één adem gelezen. Ontzettend leuke titel ook die helemaal tot leven komt in het verhaal.

Welkom op CX. Ik lees heel graag meer van je!

g.van stipdonk · 19 april 2014 op 11:44

Mooi verhaal. Moest bij nachtridder en vuurdraak toch even denken aan de serie “game of thrones”. Goed gedaan!

troubadour · 20 april 2014 op 20:11

Ik ben jouw fan geworden Annabel, na de eerste alinea al! Trek je niet teveel aan van aansprekende schrijvers, hier althans, die je nog trachten te verbeteren. Neem het gewoon mee, helemaal waardeloos zijn ze ook niet. Ik deel jouw liefde voor kinderen!
Godzijdank heb ik daar, net als jij, nog echt contact mee. De grotemensenwereld analyseert en analyseert, maar kinderharten houden het mijne op gang..

arta · 20 april 2014 op 22:38

Een sympathiek verhaal.
Goed geschreven, maar op mij komt het niet geloofwaardig over.
Ik hoop meer van je te gaan lezen hier!

Mien · 21 april 2014 op 16:30

De openingszin weglaten en dan heb je een prachtige column.
Geloofwaardig of niet. De fantasie gaat hier gelijk op met de realiteit. Graag gelezen. Ben benieuwd naar je volgende bijdrage.

pally · 23 april 2014 op 13:57

Leuk , maar jezelf misschien iets te foutloos neergezet. En dat volschieten zou ik niet melden. Dat moet de lezer zelf voelen. Overigens mijns inziens met talent geschreven!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder