Vandenbroucke koning

Een speling van het lot moet het zijn geweest, net voor de koppenbergcross gisteren was ik nog even in Bertrand Russell’s klassieke geschiedenis van de Westerse Filosofie gedoken. Een mens moet wat op 1 november. Dag van mist en wind op het kerkhof. Filosofie dus en daarna cross. Machiavelli kwam ter sprake. De Vorst en Gesprekken. Het doel heiligt de middelen maar ook de nuancering daaromtrent. Waarom Nicolo dat zo had neergeschreven, wat de achtergrond van Il Principe was en dat die Machiavelli toch veel liberaler was dan zijn imago zou laten vermoeden en dat je alles wat in de context van het vijftiende-eeuwse Italiaanse politieke spel moest zien.

Machiavelli had het bij monde van Russell ook over woord houden en waarom een vorst zijn woord zou breken. Dat hij daar goede redenen voor had. Dat hij kosten en baten van het woord moet afwegen en dat hij met één en ander wel weg zou komen op termijn. Toen was het drie uur en stonden de renners aan de start.

Uitgekeken werd, bij monde van Wuyts en Herijgers, naar de prestaties van Nys en Wellens, het jeugdig enthousiasme van Stybar en de verhoopte heropstanding van wereldkampioen Vervecken. Terzijde ook naar de petites histoires, de verhalen in de rand. Ze hadden daar in Oudenaarde twee exoten weten te strikken voor een modderbad. Frank Vandenbroucke en Marcus Burghardt.

Het daagde al na de eerste doorkomst dat er van die eerste geen spoor te bekennen was. Mijn gedachten gingen terug naar Russell en zijn verhaal over de vorst. De theorie over de vorst en het woord. Het verhaal over de noodzakelijkheid waarmee de heerser van tijd tot tijd zijn woord moet breken. Het verhaal van het wegkomen. Vandenbroucke is de Vorst van Macchiavelli dacht ik. Hij en niemand anders.