Vaste Grond

Ik dacht altijd goed te weten wat ik wilde.
En te weten waar ik stond.
Maar als ik naar beneden kijk.
Zie ik nergens vaste grond.

Niemand is bij voorbaat uitgesloten.
Iedere weg die ik neem lijkt mij even logisch.
Als ik stil genoeg in een hoekje blijf zitten.
Komt het vanzelf, van binnenuit.

Ik zweef door loze ruimtes.
Ik heb geen idee meer waar ik ben.
Mijn enige houvast is zij, waarin ik geloof.
En aan dat wat voor mij herkenbaar is.

Vastberaden zijn is voor de dommen.
Ik vind tijd een stok achter de deur.
Mijn zekerheden zijn allemaal zelf verzonnen.
En ik vind grijs wel een mooie kleur.

Zolang ik kan blijven zweven tussen de vragen en antwoorden door.
Hou ik mijn leven op de rails, maar ben ik wel het spoor steeds bijster.
Elk einde staat nog open, niets is nog gesloten.
Zolang ik blijf bij mijn begin en niet te ver vooruit kijk.
Al is dat tegen beter weten in.

Ik wil zien of bij het begin de reden ligt van wat ik vind of heb gevonden.
Tot die tijd blijf ik waar ik ben.
En sta ik op iets wat lijkt op vaste grond.