Vechtscheiding

De moord op Pim Fortuyn, de moord op Theo van Gogh. Publieke zaken, waar hoe dan ook een gevoel bij ontstond van verdriet en onmacht. Maar nooit heb ik me zo oprecht en intens treurig gevoeld om een publiek geval als bij de bevestiging van de dood van de twee jongens, achtergelaten, verlaten, afgedankt in een afwateringstunnel in Cothen. Met spanbanden je kind verstoppen dat je zojuist vermoord hebt, in de wetenschap dat je daarna zelfmoord zult plegen. De berekening, het motief van gruwelijke wraak dat in de voorbereiding en uitvoering glashelder werd verwoord.

Het lot van de twee jongens haalde en haalt het beste en het slechtste naar boven. Het massale, oprechte medeleven. Zoekacties, gezinnen met kleine kinderen en picknickmanden naar het bos bij Doorn. Om te helpen. Het was nog net niet zo dat D-reizen zoekarrangementen aanbood. Maar het scheelde niet veel. In de file naar de vindplaats, om, ja om wat, lijkjes te bekijken? Het ANP dat zelfs via helikopters beelden probeerde te verzamelen. Van, ja van wat. Kinderlijkjes? De meningen die over elkaar rolden. Zelfs diezelfde avond nog waren er op diverse fora mensen die de vinger naar de vrouw wezen. Naar Jeugdzorg. Naar de vechtscheiding, met name. De vechtscheiding zou deze man tot zijn daden hebben gedreven. Van dader werd de man ook slachtoffer van deze vechtscheiding, van de moeder, van Jeugdzorg, van de rechterlijke macht met de (on-)natuurlijke neiging kinderen bij de moeder te plaatsen. Dwaze vaders spraken hun begrip voor de vader en onmacht over de eigen situatie uit. Ook alweer via fora. ‘Wat zal je je wanhopig hebben gevoeld’ las ik op het condoleanceregister, terwijl uit de wijze waarop dit gepland is tot in de details op veel wijst, maar niet op wanhoop, de wanhoop mijlenver voorbij.

Ik heb met stijgende verbazing gekeken naar hoe in de vele discussies, eerst op fora, later in de reguliere pers, de wijzende vinger veelvuldig impliciet ook richting de moeder is gegaan en naar het inperken van de rechten van deze vader als ergens begrijpelijke oorzaak van zijn daden. Vingers die wijzen naar vrouwen in het algemeen als het op de vechtscheiding aankomt. Ook los van het principe ‘waar twee vechten hebben twee schuld’ is het toch zonneklaar dat in dit geval deze moeder zeer terecht de kinderen bij de vader vandaan wilde houden? Was het haar maar gelukt.

Wat deze man heeft gedaan is zijn kinderen gebruiken als op te offeren schaakstukken, om de moeder schaakmat te zetten. En dat kan daarmee enkel een hele zieke man zijn geweest. Het zou goed kunnen dat het monster dat hij bleek te zijn tot volle wasdom is gekomen in hun relatie en de nasleep ervan. Maar dat maakt anderen niet medeverantwoordelijk voor zijn gruweldaden.

De enige conclusie die volgens mij mogelijk mogelijk is, is dat deze vrouw ooit een verkeerde partner heeft gekozen en met hem kinderen heeft willen krijgen. Indien dat zo zou zijn, is het gevecht dat zij later is aangegaan om hem bij de kinderen uit de buurt te houden juist wel de goede beslissing geweest.

Zij het dat deze afschuwelijk genoeg onvoldoende succesvol was en te laat is gekomen.