Verdachte bewegingen

Vanochtend, al fietsend van huis naar mijn werk, zag ik vanaf de Laan van Hoornwijck in de Molensloot een dodaars bovenwater komen. Een niet alledaags tafereel. Ik besloot mijn rit te onderbreken om het vogeltje van dichterbij te bekijken. Ik stapte van mijn fiets en zette hem tegen een door palen gesteunde populier. Sluipend op mijn tenen, zodat ik het beest niet zou doen opschikken, probeerde ik ongezien de oever te bereiken. Het lukte. De dodaars had niets in de gaten of trok zich niets van mij aan. Onverstoord ging hij door met waar hij mee bezig was. Met enige regelmaat dook hij onder en kwam net zo vaak weer boven. Een olijk gezicht.

Een buitenkans deed zich voor toen het beest vlak voor mijn voeten boven kwam en enige tijd bovenwater bleef. In aller ijl pakte ik mij telefoon, bij gebrek aan beter, om een kiekje van het beest te maken. Vanaf deze afstand moest dat wel lukken. Toen ik wilde klikken dook het watervogeltje, helaas, weer onder.

In alle stilte volgde ik de bewegingen die het beestje onder water maakte en probeerde zodoende in te schatten waar het weer boven zou komen. Wie weet kreeg ik nog een tweede kans. Sluipvoetend manoeuvreerde ik me naar links, vervolgens weer wat naar recht om uiteindelijk niet veel verder dan een meter van het vertrekpunt weer tot stilstand te komen. Ik had het goed ingeschat; de dodaars verscheen weer pal voor mijn neus.

Met ingehouden adem zocht ik naar de ontspanner. Het was alleen nog een kwestie van indrukken, toen een luide stem de woorden “Wat bent u daar aan het doen meneer!” sprak en de dodaars verjoeg. Ik draaide mij om, om te kijken welke prutser mij op deze onsubtiele wijze had aangesproken. Tot mijn verbazing keek ik recht in het gelaat van een zilverknoop (achter hem stond zijn wagen, met bijbehorende collega, dwars in de berm geparkeerd) . Ik legde de agent uit dat ik een poging deed een dodaars op de foto te krijgen, maar dat die kans nu vervlogen was. “Een wat!” vroeg de agent geschrokken. Waarschijnlijk had de klank ‘dood’ hem nog meer verontrust dan hij al was. Ik legde hem uit dat het een kleine watervogel uit de familie der futen betrof en vroeg hem vervolgens waarom hij op deze nogal brute wijze dit tafereel had verstoord. “U maakte verdachte bewegingen meneer” bracht hij te berde. Waarop mijn klomp brak en enkele lachspieren op tilt sloegen.

Als de tijd het had toegelaten, had ik de pandoer best nog wat meer over het prachtige beestje willen vertellen, maar mijn stiel ging voor. Ik groette de agent en zijn collega vriendelijk, stapte op mijn fiets en dacht wat een onzin!