Vergunning…

Er zit iets in dat woord. Het begrip ‘gunnen’ straalt er vanaf. Dat betekent dat men iemand iets gunt. Om een dakkapel te bouwen of een schuur. Om ergens te parkeren omdat het wrakke lichamelijk gestel het niet toestaat dat een mens elders de auto stalt en dan een afstand te voet af moet leggen. Allemaal begrijpelijk en te verantwoorden. Het verstrekken van een wapenvergunning aan de heer Willem H. te A. is in dat opzicht wonderlijk, want wij weten allen dat het hem niet gegund zou moeten worden met een vuurwapen langs ’s heren wegen te zwalken. Daar komen brokken van, zullen we maar zeggen. Dat vindt de familie van Willem E. in ieder geval wel.
Deze week bleek dat de vier prinsen uit Apeldoorn, daar staat althans de ouderlijke woning, ook een vergunning hebben. Een hulpverlenersvergunning, zo bleek. Deze is echter bedoeld, aldus een woordvoerder der notabelen, om te garanderen dat de heren en hun respectievelijke prinsessen niet al te ver van de koninklijke voordeuren hoeven te parkeren. Men kon zo snel geen andere vorm van vergunning bedenken die de veiligheid van het koningshuis van parkeervak tot deurmat kan verzekeren.
Men krabbe zich achter het oor. Hij die de euvele moed heeft om een invalidenparkeerkaart aan te vragen terwijl hij gezond van lijf en leden is, wordt ferm op de vingers getikt door ons ambtelijk stelsel. Zij die zich ertoe verlaagt haar auto in het wilde weg te parkeren met een esculaap achter de voorruit zonder medicijnen te hebben gestudeerd, kan rekenen op een fikse boete met reprimande en waarschijnlijk ook nog een van rechtswege opgelegde cursus sociaal aanvaardbaar weggedrag.
Maar van de prins geen kwaad. Niet in Apeldoorn en Amsterdam en Leiden en waar zij hun bedstee ook hebben staan. Dat zijn geen jongens van koninklijke bloede die voorgetrokken worden op de rest van de samenleving. Welnee, dat zijn hulpverleners! Ze mogen hun bolides dan ook overal parkeren, tot bij Balkenende op de stoep. Want men weet maar nooit waar Superprince te hulp moet snellen. En, zo haaste de RVD zich te verklaren, de dames en heren betalen zélf, het is haast niet te geloven, de veertig euro die dat paperas moet kosten. Doe mij zo’n vergunning, alsjeblieft. Ik betaal graag het dubbele, want ik woon in een stad met bijna de hoogste parkeertarieven van het koninkrijk. Helaas ben ik niet koninklijk…
Er zitten kloven in onze samenleving. Bij herhaling worden we ermee geconfronteerd dat notabelen zich zaken menen te mogen veroorloven waarvoor het gepeupel hevig wordt beboet en gestraft. Op een dergelijke ongelijkheid betrapt, kan men de meest uiteenlopende smoezen en excuses horen. Een PG met wapens in de kofferbak beroept zich erop dat hij antiekverzamelaar is. Een man die niet alleen geacht wordt de wet te kennen, maar haar ook nog eens hoort te handhaven en u en mij moet bestraffen wanneer wij hetzelfde doen als hij.
Wie prinsen een hulpverlenersvergunning geeft, uitsluitend zodat zij hun auto makkelijk kwijt kunnen, is minstens zo erg als de hoogheden zelf. Een dergelijke instantie erkent met die daad namelijk dat deze heren boven de wet verheven zijn.
Dat wat voor het plebs geldt, op hen niet van toepassing is. Dat zij zich altijd op voorkeursbehandelingen mogen en kunnen beroepen.
En dat gun ik ze niet. Gek, hè?