Verhalen

Waarom zou ik dat in hemelsnaam nog doen? Er is al zoveel van te voren vastgelegd, bestemd, bepaald. Veel beter is het om je erbij neer te leggen. Het is gewoon onoverkomelijk, onvermijdelijk. Het zit in de genen. Achter de oren. Onder je knieën. Het eigen gelijk. Ja, zelfs dat van een ander.

Het heeft geen enkele zin, verhalen. De waarheid ligt ergens in het midden. Voor sommigen diep, diep verstopt in een grot. Doch evenwel bereikbaar. Maar je moet het willen zoeken en vinden. Ergens in het midden.

Verhalen. En als het dan even niet lukt, dan gaan we ze gewoon verzinnen. Opdat het toch een mooi en sluitend verhaal wordt waarin iedereen zich weet te vinden. Laten we toch eerlijk zijn, ja we, niemand uitgezonderd, we lusten er allemaal pap van. Van de waarheid.

We bakken er zoete broodjes van en smeren het zelfs op de boterham. En niet alleen op witte boterhammen. De waarheid smaakt voor iedereen verschillend. Naar honing, jam, vlees of kaas. Naar zoet of zout. Naar chocopasta, hagelslag of pindakaas. Of gewoon naar nog iets anders.

De waarheid is voor velen onverzadigbaar en onverteerbaar. Sommigen proppen zich er tot de nek toe mee vol. Om het vervolgens in kleine of grote brokken weer uit te spuwen. En dan komt het verhaal. Want iemand zal toch moeten boeten. Voor de waarheid die maar slecht verteerd.

We blijven hem zoeken, omarmen, koesteren en kietelen. Onze eigen waarheid. Wat een geluk voor degene die hem dan toch uiteindelijk weet te vinden. Ergens diep van binnen. In grotten en spelonken van het oerverlangen. Verhalen hoeven niet langer verhaald.