Deze week kreeg ik een schokkende mededeling. Na alle behandelingen, de operaties die niet meer op twee handen te tellen zijn, een enorme hoeveelheid aan onderzoeken en ruim zes jaren van controles, ziet het ernaar uit dat ik op zoek moet naar een andere thuisbasis. Ik heb weleens geroepen dat het ziekenhuis mijn tweede thuis is geworden en nu moet ik noodgedwongen, midden in een belangrijke fase van mijn huidige behandeling, verhuizen.

In de afgelopen jaren heb ik het lokale ziekenhuis altijd fel verdedigd. Er zijn weleens fouten gemaakt en er is soms sprake geweest van miscommunicatie. Ik heb weleens in de clinch gelegen met een specialist, maar aan het einde van elke rit ben ik altijd goed geholpen en heb ik mij laten onderdompelen in de charme van het kleinschalige en de opgebouwde band met het toegewijde personeel.

Maar nu sta ik voor een enorm dilemma. Door onderbezetting en de afwezigheid van de oncoloog, is het ziekenhuis gedwongen de afdeling waar ik behandeld word, per direct te sluiten. De chemotherapie kan niet meer plaatsvinden en ik kan niet anders dan mij overgeven aan een verhuizing naar een ziekenhuis op grotere afstand.

De band die ik heb opgebouwd, wordt plotseling verbroken en dat stemt mij boos en verdrietig. Hoe kan het mogelijk zijn dat deze situatie is ontstaan, maar vooral: hoe kan het gebeuren dat deze situatie tot het laatste moment is verzwegen?
De onzekerheid waar alle patiënten en het personeel mee geconfronteerd worden, is haast onmenselijk. Zeker, omdat wij ons allen al in zulke onzekere tijden bevinden.

Voor het eerst in al die jaren, heb ik het vertrouwen verloren. Niet in de zorg, maar in de mensen achter de zorg en de beslissingen die van hogerhand genomen worden. De ‘staat van dienst’ die ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd in dit ziekenhuis, lijkt totaal onbelangrijk en het is nog maar de vraag of mijn loyaliteit en vertrouwen in de medische wereld op de juiste wijze zullen meeverhuizen.

Categorieën: Gezondheidszorg

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

11 reacties

Meralixe · 25 juni 2012 op 19:03

Het is voor mij(ons) zeer moeilijk om u bij dergelijke ervaringen een hart onder de riem te steken.
Hopelijk heeft het schrijven en het delen van uw ervaringen U geholpen;

Getekend, onhandige Meralixe :eh: :kus:

Fem · 25 juni 2012 op 19:32

Ja het is waardeloos en ja ik ben erg boos. Maar een hart onder de riem is niet waar ik om vraag hoor 😉 Gelukkig ben ik mondig genoeg om zelf actie te ondernemen en helpt een beetje publiciteit aan dit verhaal bij het halen van mijn ‘recht’.

Gevolg: een VIP behandeling en overdracht (met rode loper) naar een top-ziekenhuis…

Dees · 25 juni 2012 op 19:33

Hier zou ik mogelijk ook niet bij stil hebben gestaan denk ik, als ik degene was achter de beslissing. Goed dat je van je laat horen zo. Sterkte.

sylvia1 · 25 juni 2012 op 20:17

Als je al zoveel strijd moet leveren lijkt het me inderdaad heel ‘oneerlijk’ dat je dan ook nog moet vechten voor een fatsoenlijke behandeling. Toch had ik dat gevoel niet meteen te pakken bij het lezen, misschien omdat je column wat meer de sfeer heeft van een boze ingezonden brief dan de columns die je normaal schrijft.
Hou je haaks!

Fem · 25 juni 2012 op 20:25

Daar heb je een punt sylvia1!

Deze column staat in een lokaal blad en dus heb ik me wat ingehouden. Ik kan je verzekeren dat de boze brief die ik naar de klachtencommissie en directie van het ziekenhuis heb gestuurd een stukje pittiger is…

Mien · 25 juni 2012 op 22:16

Bij de patientenraad van zo’n ziekenhuis hoef je je hier niet mee aan te komen.
Dat werkt niet.
Maar wie schrijft die blijft.
Goed gedaan Fem.
Sterkte met de zoveelste aanpassing.
Blijven schrijven.

Mien

pally · 25 juni 2012 op 22:25

Ik kan mij je boosheid en frustratie goed indenken, Fem!
Je raakt vanzelfsprekend gehecht aan gebouw en personeel, waarmee je in de loop der jaren door je ziekte mee te maken hebt gehad. Ze zijn een vast punt in onzekere tijden. Sterkte,

groet van pally

Sagita · 25 juni 2012 op 23:03

Op de een of andere manier doet jouw reactie me denken aan de teleurstelling van mijn vader, die – na dat zijn gezondheid kapot was gegaan aan het werken in een fabriek – zijn dossier zag met een grote stempel : afgevoerd er boven op!
Blijf dicht bij je zelf! Zoek de mogelijkheden die er zijn binnen het systeem! Vertrouw vooral op je zelf! Vecht!

WritersBlocq · 26 juni 2012 op 00:09

Hi Fem, hier word je niet goed van zeg. Slaat kant noch wal, zo’n beslissing en verhuizing en wordt niemand beter van. Inderdaad, misschien is het wel nodig om wat voor reden dan ook, maar er is geen excuus om het in stilzwijgen te hullen en dan als een bom te laten binnenkomen.

Ziek, dat is het! Sterkte en hou me/ons op de hoogte hier. Als we wat moeten doen?? :hammer:

Fem · 26 juni 2012 op 06:33

In de afgelopen jaren heb ik gelukkig wel geleerd om me aan te passen aan veranderingen en ik zie de ‘verhuizing’ als een noodlot, dat me bij een beter ziekenhuis (van mijn keuze)brengt.

Mijn woede is om de gang van zaken: 1 ziekenhuis, 1 oncoloog. De oncoloog is zwanger en 1 week voor haar verlof, wordt tot de conclusie gekomen dat er toch geen vervanger is. Gevolg: 80 patiënten (onder behandeling, 150 onder controle) en 8 verpleegkundigen die binnen een week hun hele hebben en houwen mee moeten nemen naar een aangewezen ziekenhuis, minsens 30 km verderop….

Hier kom ik niet mee aan bij een patiëntenraad, inderdaad, maar de directie is wel erg in verlegenheid gebracht 😉

Mien · 26 juni 2012 op 08:01

Directie in verlegenheid gebracht?
Dat is in veel gevallen de patiëntenraad in schaapskleren Fem. 😉
Heb er zelf ooit mee te maken gehad.
Maten uit een maatschap die met verschillende maten meten, bah.
Goed dat je er werk van hebt gemaakt.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder