De definitie van “verlangen” in een woordenboek is ‘sterke begeerte’ of ‘willen hebben’. Bij het eerste denk ik aan een lekkere vent, en bij het tweede aan mijn zoontje van drie. Verlangen heeft voor mij altijd een heel andere betekenis gehad. Toen ik nog een klein meisje was, verlangde ik naar een zusje, of, als het echt niet anders kon, een broertje. Het leek me geweldig om altijd een speelkameraadje bij je te hebben, aangezien ik altijd op vreemde kinderen aangewezen was. Hoe lief en aardig opa’s en oma’s ook zijn, ze zijn te oud om te ravotten of met Barbie’s te spelen.
Ik werd iets groter, bleek toch wel goed in de groep te liggen, en kreeg vriendjes en vriendinnetjes. Ze hadden keurige ouders, nette zusjes en woonden in identieke huizen in het mooie Purmerend en omgeving. De moeders van mijn vriendinnetjes hadden een paar planten in potten op 30 centimeter afstand van elkaar op de vensterbank staan. Bij ons thuis waande je je in een oerwoud. Mijn oma zat weliswaar op me te wachten als ik thuis kwam, maar een pot thee heb ik nooit op tafel zien staan. Volgens mij hàdden we niet eens een theepot. Wij dronken koffie. Mijn oma stuurde me elke ochtend naar school, maar wat ik daar nou de hele dag deed? Ze had geen flauw idee, maar aangezien ik altijd op mijn slofjes overging, en de leraren over van alles behalve mijn cijfers klaagden, maakte het haar ook niets uit.
Ik werd weer iets ouder en begon naar iets anders te verlangen. Iets ondefinieerbaars, het was meer een gevoel dat over me kwam. Ik wilde iemand die alles van me wist, iemand die me begreep en van me hield en voor me zorgde. Iemand om mee te gaan winkelen en ruzie mee te maken. Iemand bij wie je kon uithuilen of mee kon lachen, die je vertelde dat je er geweldig of juist vreselijk uitzag. Ik wilde die pot thee en suffe planten op de vensterbank thuis hebben. Ik wilde iemand met wie ik kon delen dat ik verliefd was, iemand die zich druk maakte over mijn schoolcijfers en beroepskeuze, die niet kon slapen als ik uitging, die mijn capriolen te paard angstaanjagend vond uit bezorgdheid.
Naar een vader heb ik nooit verlangd. Ik wilde een moeder. Zo simpel was het toen, en zo simpel is het nu nog steeds.
14 reacties
bert · 15 augustus 2005 op 13:28
Mooi beschreven, dit ultieme verlangen naar je moeder. Juist als je zelf volwassen wordt en misschien zelfs kinderen krijgt ga je dit des te meer beseffen.
Ik ben mijn moeder al lang geleden kwijtgeraakt maar kan me haar nog echt goed herinneren. Dat is in ieder goud waard. 🙂 🙂 🙂
WritersBlocq · 15 augustus 2005 op 14:11
Pffff…. Ontroerend goed, dit verhaal, Mila. Ik voel de pijn van het gemis, die straalt er vanaf. Knuffel, Pauline.
Pebby · 15 augustus 2005 op 14:26
H.. van Herkenbaar.. Wat heb je dat gevoel van gemis en je beleving goed beschreven. Ik had wel een moeder, maar zij was er nooit, en papa ook niet, ik was een echt sleutelkindje. Vroeger was ik altijd jaloers op vriendinnen bij wie die pot thee wel op de keukentafel stond, met een vers stukje warme appeltaart ernaast. Een van hen had een mama die over d’r bol aaide en zei dat ze trots was op die 7 voor Wiskunde… 🙄
Liefs, Pebby
Troy · 15 augustus 2005 op 15:57
Mooi stuk. Zelfs het zelf moeder worden kan dit verlangen blijkbaar niet innemen. Het blijft roeien met de riemen die je hebt en het gemis maakt je tevens wel weer wie je bent..(sorrie voor deze verschrikkelijke cliche’s)
Li · 15 augustus 2005 op 19:47
Mooi geschreven Domicela!
Li
Dees · 15 augustus 2005 op 20:55
Mooi, simpel en gevoelig geschreven.
Wright · 15 augustus 2005 op 21:28
[quote]Naar een vader heb ik nooit verlangd. Ik wilde een moeder. Zo simpel was het toen, en zo simpel is het nu nog steeds.[/quote]
Verlangen is een ‘goed’ verdriet, las ik eens.
Daar had ik toen al mijn twijfels bij, nu niet meer. Mooi, Domicela!
Ma3anne · 15 augustus 2005 op 21:31
IJzersterk geschreven, kippenvel.
klungel · 15 augustus 2005 op 22:11
Mooi geschreven Mila. 🙂
Ik hoor mijn vrouw praten, 😉
Ik ga hem eens uitprinten.
Heb je ook tips voor hoe het beste om te gaan met dit verlangen?
melady · 15 augustus 2005 op 22:56
Van begin tot eind een ontroerende column.
sally · 15 augustus 2005 op 23:16
Daar blijkt toch weer uit dat een moeder nooit te vervangen is. Hoe lief, aardig, enthousiast,
meelevend een ander ook probeert te zijn.
Perfect beschreven.
Het bezorgde mij ook kippenvel.
liefs
Sally
KawaSutra · 16 augustus 2005 op 00:24
Dat verlangen raak je nooit meer kwijt.
Louise · 16 augustus 2005 op 07:05
Kort, bondig, maar zo raak…
Domicela · 16 augustus 2005 op 09:39
Allemaal bedankt voor de aardige reacties. Mijn (echte) moeder leeft nog wel, maar het zijn mijn grootouders geweest die mij hebben opgevoed vanaf dat ik 14 maanden oud was. Toen ik klein was vond ik het vreselijk geen moeder te hebben, nu ben ik er wel aan gewend. Maar het blijft een gemis, vooral met speciale gebeurtenissen.
Groetjes,
Mila