Verloren vriendschap

Waarom vind je dat ik ben veranderd? Ik ben helemaal niet veranderd! Ik ben nog steeds hetzelfde meisje als toen, alleen nu ben ik wijzer. Ik heb veel meegemaakt… Ben na gaan denken over dingen. Dat jij dat nu niet wilt doen, daar kan ik niks aan doen. Dat jij het cool vindt om elke dag stoned op je kamer te zitten, dat is niet mijn probleem. Je liet me zitten omdat ik veranderd zou zijn. Maar dat klopt niet. Ik ben nog steeds ik. Zoiets veranderd niet. Mijn karakter veranderd niet plotseling op een dag. Maar wel plotseling op een dag liet je mij stikken.

Het jaar begon goed. Het was gezellig. Plotseling was daar iemand. Een indringer. Wie was dat?
Ik kende haar niet zo. Jij wel, dat was duidelijk. Ze leek me wel aardig. Ik deed aardig tegen haar, wilde dat ze me graag mocht.
Een tijdje zag ik haar niet meer. En plotseling dook ze weer op. Maar ik vond dat niet erg. Ze was toch aardig? We hadden toch lol?
Hoe kon ik zo blind zijn?
Ik dacht dat zij mij mocht, maar dat was helemaal niet zo. Ze wilde mij alleen helemaal kapotmaken. Ik had het niet eens door.
Ze deed het ook heel erg slim. Langzaam aan. Een voor een haalde ze iedereen bij mij weg. Een voor een. En na een paar maanden was er niemand meer om weg te halen.

Daar zat ik dan, helemaal alleen. Ik zat wel bij je, maar je zei niks tegen me. Waarom zou je ook? Zij is toch veel interessanter!

En toen zag ik je helemaal niet meer. Je was nergens meer te bekennen. Ik belde je niet want ik vond het niet eerlijk hoe je me had behandeld. Je had over mij geroddeld. Iedereen tegen mij op proberen te zetten. Alleen omdat zij mij niet mocht. Je kon haar net een jaar. Mij kende je al zolang. Ik snap het nog steeds niet.

Wekenlang hoorde ik niks van je.

En toen belde je opeens. Je had spijt. Je vond het zo erg hoe je mij had behandeld. Je bood wel duizend keer je excuses aan. Je zei dat je graag met haar om wilde gaan, en omdat zij mij niet mocht had je je mee laten slepen. Noem je dat nu vriendschap? Zoveel jaren vriendschap laat je niet zomaar vallen zei je. Daar kom je lekker op tijd mee.

Je vroeg of ik naar een feest kwam wat ze gaf. Ik ging. Tuurlijk ging ik want ik wilde je toch graag nog een kans geven. Want zo ben ik. Dat ik daarmee uiteindelijk alleen mezelf kwets dringt op zo’n moment niet tot me door.
Zij was er niet, op je feest. Gelukkig.
We praatten wat. Over koetjes en kalfjes. Ik was te laf om te zeggen hoe ik me al die tijd had gevoeld. Of misschien was ik bang dat ik zou gaan huilen.

De volgende dag belde je me. Of ik meeging naar een jaarmarkt met nog wat mensen. Ik ging mee. Zij was er wel. Al vanaf het begin voelde ik me niet welkom, ongewenst. Maar jij praatte met mij, uiteindelijk was het toch gezellig.
Die week deden we veel. Feestjes, zwemmen, rondhangen. Voor het eerst dit jaar kwamen er vlagen van onze ‘vriendschap’ naar boven. Hoe we samen lachten tot we er buikpijn van kregen. Urenlang aan de telefoon hingen. Hoe we samen uitgingen. Samen mijn ouders wijsmaakten dat we echt wel om 2 uur thuis zouden zijn…

De week daarna hoorde ik niks van je dus belde ik jou. We kletsten wat. Ik wilde je zo graag vertellen hoe ik me voelde maar durfde niet, bang dat je me een zeikerd zou vinden en me weer zou laten zitten.

Maar nadat ik een paar keer had gebeld hoorde ik weer niks van je en ik besloot het op te geven. Ik besloot dat jij mij niet meer wilde, en natuurlijk deed dat pijn, maar van binnen had ik dat al veel eerder gedaan. Ik vertelde mezelf dat het me niks meer kon schelen hoe je over mij dacht, dat je mij niet meer wilde als vriendin. Lange tijd ging het goed.

Tot dat moment. Dat ene moment. Ik weet het nog precies. Ik weet niet wat het was, maar iets had me zwak gemaakt. Ineens barste ik in huilen uit. Ik jankte uren achter elkaar en kon niet meer stoppen. Heel de dag had ik die huilbuien. Ik ging al huilen als ik iets liet vallen.

Nu huil ik niet meer. Ik ben inderdaad veranderd, je hebt gelijk. Het kan me namelijk nu echt geen f*ck meer schelen. Tuurlijk kom je straks weer naar mij terug, als je doorhebt dat zij een achterbaks schijnheilig figuur is. Maar je kan echt opdonderen. Ik heb geen zin meer in die fake vriendschap van jou. Jij weet niet wat vriendschap is. Jij hebt mijn jaar verziekt en dat gaat je niet nog een keer lukken!

En tegen die b*tch die alles veroorzaakt heeft wil ik zeggen: What goes around, comes around

En tegen iedereen die dit leest: denk goed na voordat je iets doet. Mensen zijn snel gekwetst en sommige dingen kun je nooit meer terugdraaien.