Er waren eens, op een plek hier heel ver vandaan, twee kinderen. Zij heetten Hashje en Wietje. Ze woonden bij hun moeder, Marihuana, in een dik en donker bos.
Omdat het af en toe erg saai is thuis gaan Hashje en Wietje weleens wandelen in het bos. Ze strooien dan wel altijd XTC pillen zodat ze altijd de weg terug weer kunnen vinden, en ook omdat ze dan op de terugweg iets om te snoepen hadden.
Ok mensen, dan gaan we nu naar de opgave. Het is een moeilijke deze keer. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die dit woord kennen. Kijk goed naar de letters: C O M P U T _ R
Woooooow…… ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Wat is deze wereld toch mooi! Al die kleurtjes! De mooiste kleuren die er bestaan. En wat is dat voor raar wezen? Hoi raar wezen, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het heeeeeeeel goed. Ik voel me wel een beetje licht in mijn hoofd. En wat is dat nu? Ben jij een vriendin van mij?? Waarom heb je zo’n raar hoofd? Oh.. kijk uit, daar ging ik bijna. Steek dan ook je voeten niet zo uit! Waarom loopt iedereen scheef??
Waarom vind je dat ik ben veranderd? Ik ben helemaal niet veranderd! Ik ben nog steeds hetzelfde meisje als toen, alleen nu ben ik wijzer. Ik heb veel meegemaakt… Ben na gaan denken over dingen. Dat jij dat nu niet wilt doen, daar kan ik niks aan doen. Dat jij het cool vindt om elke dag stoned op je kamer te zitten, dat is niet mijn probleem. Je liet me zitten omdat ik veranderd zou zijn. Maar dat klopt niet. Ik ben nog steeds ik. Zoiets veranderd niet.
Je ziet ze weleens. Simpele zielen. Eigenlijk heb ik bewondering voor dit soort mensen. Ze zijn geboren met net genoeg hersencellen om te eten, te drinken en te slapen. In het paradijs genaamd Nederland hoeven ze niet te werken, en dat zijn ze ook niet van plan. Nadenken over de toekomst doen ze niet. Nadenken doen ze zowiezo al niet. Wel lekker makkelijk.
