Vervreten

De bron was onuitputtelijk; de wil en de zin en de vermoeide blikken over de dagen waren niet belangrijk, of niet aanwezig. Bestaan in zuiverste vorm, het lopen over het water en het drijven op de lucht, met de zon in het gezicht, rechtstreeks en in de reflectie onder of boven. De bron gaf vleugels en vliezen tussen de tenen en een dosis speed voor nog grotere intensiteit. Het was niet duidelijk wie nou wie was en wie de bron nou eigenlijk zijn moest, laat staan wie de bron had aangemaakt. De pure kracht van het leven zelf, de pure kracht van een nieuw verworven eenheid.

Vragen waren er niet, maar wel antwoorden, antwoorden te over. Sterke verhalen en pijn die losgelaten kon worden in het zuivere water dat misschien wel whisky was. Maar dat viel uiteraard niet op, want wie whisky drinkt als water, vergeet al snel het onderscheid.

Wie hoog zwemt kan diep vallen. De bron droogde uit tot plasjes, waar twee larven in aan het ronddartelen waren. De larven deden wat ze moesten doen; spartelen om het hoofd boven water te houden. Het verlangen volhouden, verlangen naar de bron die hen ooit nog gevoed had in een mate die niet op leek te kunnen.

Het zand werd modder en het water smerig. Er was maar nauwelijks voeding meer en de regen leek nooit te willen komen. Beiden probeerden uit de bron te klauteren, maar hoewel dat soms ook leek te lukken, konden ze toch niet zonder de beelden van weleer en lieten zij zich zuchtend terugvallen in de bron, in hoop op de herhaling, op de terugkeer. Zij spraken elkaar moed in. Het komt wel, dat kan niet anders. Het zal terugkomen, [i]geef niet op[/i]. Als de een dreigde weg te zakken trok de ander hem weer omhoog.

Tot zij beiden zakten en elkaars uiteinden gingen gebruiken om weer boven te gaan komen. De lijfjes boven schopten naar beneden, waardoor de lijfjes onder harder rukken gingen om ook weer lucht te kunnen krijgen. De eenheid werd drijfzand en de onderdelen ieder voor zich en God niet aanwezig.

De zon schroeide en deed pijn, het brandde water, hoop en de bescherming van de diertjes weg. Eten was er ook niet meer. Op de dag dat de parasieten te vermagerd raakten, vergrepen zij zich wellustig aan elkaar. Zij vraten de luttele resten leven uit en dansten met vervreten nieuwe energie gezamenlijk de resten van de bron door.

“Waarom voed jij je aan mij?” vroeg de ene parasiet de ander.

“Ik kan niet anders”, zei de ander. “Je bent alles dat er nog over is in deze bron.”

“En jij, waarom voed jij je aan mij?”, was de wedervraag.

“Omdat ik eten wil”, deed hij een hernieuwde uitval naar de nek. “Waarom smaak jij eigenlijk niet naar whisky?”

“Ik ben slechts wie ik ben”, luidde het antwoord, vlak voor zij zich vastgezogen lieten zakken in het zand.