Verwijten

Cadeautje.
Dat ben ik, 1968 mijn ouders hebben 6 kinderen en de oudste die regelmatig oppast dreigt op het verkeerde pad te gaan. Ze gaat met groepen jongeren om en is nog eigenlijk te jong om te beseffen dat dit schadelijk is. Maar zoals elke puber doet ze gewoon wat zij denkt dat goed is. Mijn ouders kwamen op het grandioze idee om er dan maar eentje bij te nemen. Omdat ze dan weer haar handen vol zou hebben met een baby die toch alle aandacht nodig heeft. Wel een beetje simpele gedachte maar het is er tenminste een. Uiteindelijk werd ik geboren in mei 1969, mijn ouders werkte allebei en dan nog niet eens alleen overdag. Het was en is nou eenmaal niet makkelijk om een gezin van 7 kinderen te voeden. Uiteindelijk gaan er jaren voorbij waar ik me weinig tot niets van kan herinneren, de speciale band die ik met mijn zuster behoor te krijgen in deze situatie is dan ook een feit.

Er is alleen niet over nagedacht dat dit ook gevolgen kan hebben in de toekomst voor mij als persoon. Mijn zuster gaat op een gegeven moment ook een leven opbouwen waar ik niet meer in pas. Dit gebeurd ook en als 5 jarig jongetje is dit onbegrijpelijk, verzet mij hevig ten opzichte van mijn huidige zwager terwijl deze hier moeilijk mee om kon gaan, en mateloos geïrriteerd werd. Verwijten heeft niemand wat aan, want de dingen gaan zoals ze gaan, Ce la vie. Op zoek naar erkenning, met mijn ziel onder mijn arm ben ik toen de wereld gaan ontdekken. En mijn ouders die mij steeds meer af zagen glijden, verhuisden keer op keer.
Na vier verhuizingen heb ik inmiddels de leeftijd van 12 jaar bereikt. Dwaal ik af in het criminele circuit, en ben onder zachte dwang op een internaat terecht gekomen, waar ze mij structuur en regelmaat hebben bijgebracht. En het vermogen om over dingen en vooral over mijzelf na te denken. En nog belangrijker jezelf te verplaatsen in een ander, wat niet altijd even makkelijk is. 1996 paniek in tent mijn oudste zuster heeft al een hele tijd ontdekt dat haar vader, haar vader niet is en heeft besloten om alle contact met de familie te verbreken.
Omdat ze wat tijd nodig heeft om alles even op een rijtje te zetten. Ik voel mij hier niet door aangesproken omdat ik per slot van rekening ook een beetje haar cadeautje ben. Ze komt persoonlijk bij mij omdat te vertellen en rekent op mijn loyaliteit. Ik neem een objectieve houding aan en probeer me in beide situatie te verplaatsen. Ik kan me best voorstellen dat je graag wilt weten wie je biologische vader is. En dat je eist dat, dat aan jou wordt verteld.
In dit geval heb ik het meeste medelijden met mijn vader, die zijn hele leven onderscheid
tussen de kinderen heeft gemaakt om geen onderscheid te maken. Het enige wat hij over haar vader kan vertellen is wat hij zelf gehoord heeft en dat hoeft niet de waarheid te zijn. Het neemt niet weg dat deze man enorm zijn best heeft gedaan en dit niet verdiend. Mijn moeder daar in tegen is erg gesloten en zegt alleen de dingen die noodzakelijk zijn en heeft moeite om te vertellen wie mijn zuster haar vader is. Waardoor er op elk antwoord wat mijn zuster krijgt er weer nieuwe vragen ontstaan. Mijn ouders zijn op leeftijd en hebben niet zolang meer, zij zijn de enige die de waarheid weten. Mijn zuster heeft haar eigen waarheid gemaakt, dit doet pijn niet omdat het zo is, zoals het is. Maar omdat ze op een punt gekomen zijn, dat ze elkaar verwijten dat ze elkaar dingen verwijten. En er niemand is die ze dit kan laten inzien, dat er een gat geslagen wordt tussen het verleden en de toekomst, en dit alleen leidt tot bitterheid .

Machteloos draai ik living years van mike & the mechanics, en vind het jammer dat mijn ouders en mijn zuster geen engels kunnen.
:peace: