Verzengende Hitte (slot)

De nacht  lost op naar de ochtend schemering, de vuurrode hitte niet. Geen Feniks dat uit het as neerdaalt en herrijst. Het verlangen naar de winter uitgesteld, de herfst gaat komen, nu nog niet.  Geen zuchtje wind, het vuur geeft en neemt, neemt meer. Neemt alles mee wat is ontsproten uit -door de wind ooit- meegevoerde zaadjes, door insecten. opgezogen nectar en na ’touch down’ verspreidt.   Kolommen van as stijgen met een grimas van wraak en dalen neer. In gevallen as, beweegt iets dat op een vleugel lijkt, twee vleugels, dat het as van zich afschudt. Bloedheet, kurkdroge bomen en de grond waar de wortels snakken naar water. De hitte is ondraaglijk, geen zuchtje wind, het water waar het koude kan koelen is verdampt. Razendsnel wordt een vonk een brand van ongekende omvang. Niets valt er te redden, zelfs de herinneringen op de ingelijste foto’s smelten weg. Niet rest dan as. Het metalen geraamte, van wat een voertuig was, gekromd. Een kinderfiets zonder banden,. Zwart geblakerde vormen in – wat ooit een groene omgeving was- tentoongesteld in de de kale vlakte. Het asfalt is niet meer wat het was. In de verte verdwijnt de nacht, vuurrood gekleurd als vuurballen door de jongleur omhoog geworpen maar ‘out of control’. Waar is de Feniks?