Visie

Onlangs kwam ik er weer eentje tegen. Het was op een verjaardag. Terwijl ik van een wijntje nipte, stopte de man naast me een handvol pinda’s in zijn mond. Al smakkend vermaalde hij dit tot een brij en spoelde de massa door met een glas bier. Daarna liet hij een boer.
“Heb je het gelezen …? De benzine is wéér duurder geworden! Dat zooitje in Den Haag doet maar! Luisteren naar de burgers … ho maar! Melkkoeien zijn we … gewóón melkkoeien!”
Terwijl hij me aankeek en kennelijk bijval verwachtte, nam ik nog een slokje en vroeg of hij ergens mosterd had zien staan. “Ik houd van mosterd bij een stukje kaas,” voegde ik ter verduidelijking toe.

Tussen twee teugen bier door zei de man: “En dat allemaal met de smoes van filebestrijding en vermindering van CO₂ uitstoot. Ze nááien je gewoon waar je bíj staat!” Hij keek me weer vragend aan: “Vind jíj dat normaal? … of ben ík soms gek?” Ik haalde de schouders op en zei dat het misschien geen kwaad kan om wat zuiniger te gaan rijden: “Dan sparen we niet alleen de portemonnee, maar ook het milieu.” Het leek me een stelling die het gesprek wellicht een constructieve wending zou kunnen geven.

De man maakte een wegwerpend gebaar en begon meteen op mijn ballonnetje te schieten. “Ach, al dat gezeur over vermindering van broeikasgassen, opwarming van de aarde, stijging van de zeespiegel, smelten van de poolkappen, allemaal gezwets in de ruimte. Je hebt ijstijden en je hebt hittegolven. Is altijd zo geweest, zal altijd zo blijven. Waarom vind je olie in de Sahara? Omdat daar vroeger bossen stonden! Waarom is er olie op de Noordpool? Precies! Omdat daar in de oertijd bomen groeiden. Zo moeilijk is dat niet. Het klimaat is in het verleden al tig keer veranderd, ook zónder uitlaatgassen! Er is genoeg olie, alleen de ‘Hoge Heren’ in Den Haag willen dat we er dik voor betalen, dát is waar ’t om draait!”

De man graaide nogmaals in de pinda’s en begon weer te malen en te smakken. Terwijl ik mij verwijderde, zei ik terloops: “Even kijken of ik mosterd kan vinden,” nogmaals wijzend op het stukje kaas in mijn hand. Een beetje cynisme of een kritische beschouwing kan ik best waarderen. Andere visies kunnen soms bijdragen aan het doorbreken van een gedachtecirkel. Maar de manier waarop de pindaman zijn wijsheden ventileerde, stond me tegen. In een keukenkastje vond ik eindelijk het begeerde potje. De inhoud was echter totaal verdroogd en had niet de kleur die je mag verwachten van een ‘gezonde’ mosterd. Nog een reden waarom ik zoveel mogelijk tracht verjaardagen te ontlopen.