Gezellig

Ik hou niet van recepties.
Neem nu, om mijn gevoel te verklaren, Jan, een totaal fictieve naam.
Die maakt er een rituele gewoonte van om voor de aanvang van één of ander al dan niet verplichte dergelijke bijeenkomst, eerst “ De Knack, “ het hoogst gerenommeerde weekblad van Vlaanderen, grondig gelezen te hebben. Dit garandeert voor hem dan voldoende zelfvertrouwen zodat hij het eerste o zo belangrijke uurtje van het samenzijn, de receptie, heelhuids kan doorkomen. “Ik ben van mening dat het land regelrecht afstevent op een meer en meer extreem linkse koers met als evident gevolg dat deze tendens nefaste gevolgen zal hebben voor….”

Met Piet, ook een fictieve naam is het nog erger gesteld. Let wel, de namen zijn wel denkbeeldig maar voor mij zijn het wel figuren uit mijn kennissenkring waarmee ik nu en dan daadwerkelijk geconfronteerd wordt. Stop met zeuren en zoek een andere kennissenkring zou hier een gouden raad zijn maar dan stopt ook dit schrijven en heb ik geen column.
Handige Piet maakt om de twee jaar een wereldreis naar Maleisië, Borneo of Vietnam. Het is ook een goede verteller. Telkens, op iedere receptie die ik samen met hem meemaak, slaagt hij er in om het gespreksonderwerp naar deze “hobby” van hem te leiden. Daar staat hij dan, uitvoerig het hoogste woord voerende over, inderdaad, voor ons onbekende oorden. Maar, en nu wil ik geen vooroordelende mening geven over het I.Q. en zo meer, Piet is geen wereldreiziger, Piet is een metaalarbeider op pensioen die de wereld afreist om te kunnen zeggen dat hij daar en daar en daar geweest is.

“En…Meralixe, wat zijn de plannen voor dit jaar? “
“O, binnenkort gaan we eens naar Lanaken, bij Maastricht, men kan er heerlijk fietsen.”

Voor alle duidelijkheid, ik heb totaal niets tegen metaalarbeiders.
Een receptie van dergelijk niveau kan zelfs vergeleken worden met het ritueel dat dieren gebruiken om hun terrein af te bakenen. Het is bij wijlen een machtsspel waarbij ik geneigd ben om het liedje van Raymond Van Het Groenewoud, “Ik wil de grootste zijn” ietsje luider
te neuriën.

Mark komt een uur te laat van het werk en krijgt de volle laag van vrouwlief. Het wordt de zoveelste net niet slaande ruzie, waarbij zelfs het al dan niet verder ploeteren met de relatie in
het gedrang komt. Op weg naar de receptie is de minioorlog nog niet gedaan.

“Schat, heb je al van die gevulde cherrytomaat met serano-ham geproefd? Die zijn zeer lekker! En, jullie zijn ondertussen ook al vijftien jaar getrouwd….. Best gezellig he, zo met zijn tweetjes…. “

Ander koppel: “We hebben amper tijd voor onszelf, momenteel is ons huis één grote bouwwerf. Het is dan ook geen simpel gebeuren, het plaatsen van een jacuzzi in een vroegere slaapkamer van de kinderen…. “
Tien minuten later: “Toen de man klaar was met het zagen van de sleuven voor de bekabeling lag het stof zelfs in de keuken centimeters dik op het aanrecht.” Nog tien minuten later:” Ook het vroegere plafond die niet waterbestendig was is vervangen…..”

En dit allemaal om de omstanders er op attent te maken dat zij een”jacuzzi “hebben, en wij niet.
Wat kan ik op dergelijke momenten verlangen naar de stilte en de rust, weg van het circus, desnoods het bos in, weg van de komedie, weg van het toneelspel, weg van de ijdele praatjes en het elleboogwerk van mensenkinderen.

“Die staatshervorming is natuurlijk broodnodig om het totale beleid op de rails te brengen, dat zal niet evident zijn met de huidige pogingen tot coalitie…..”

“Toen we na twee uur stappen bij een temperatuur van 40 graden eindelijk bij een dorpje aangekomen waren kregen we niet eens de kans om onze sompige schoenen eventjes…..”

“Schat, kunnen we nu naar huis?”
“ Nee Meralixje, het feest moet nog beginnen”

“ Woorden, te veel woorden draaien om me heen” zing ik mee met mijn gedachten.

“Mag het licht uit! Als ik je in mijn armen sluit!!!” Met dank aan Huub van DE DIJK.