Visite

Mijn buurvrouw is dood. Ze was al oud, maar toch vreselijk.
Ze heeft een goed leven gehad, daar niet van. Veertig jaar getrouwd. Trotse moeder van zeven kinderen en oma van maarliefst negen kleinkinderen. En gelukkig was haar lijdensweg niet erg lang. Wel een zware. Na drieëntwintig messteken had ik de klus geklaard. En hoewel Rigor Mortis al bij de deurpost van kamer 38-21 stond om haar met lijkstijfheid te begroeten, twijfelde hij even de kamer te betreden. Buurvrouw stonk namelijk een beetje. Niet naar de urine die ze liet lopen na de intrede van haar dood. En ook niet zozeer de penetrante lucht van het inmiddels gestolde bloed, maar mijn bejaarde buurvrouw rook niet zo fris onder haar oksels. Ook het haar van buurvrouw was wat vettig en de geur van oud zweet dampte Rigor vanonder haar vergeelde steunkousen, plagend tegemoet.

Niettemin, Rigor had de opdracht meegekregen buurvrouw met alle egards te behandelen. Een dame die dit land nog met blote handen en steen voor steen heeft opgebouwd, behoorde de lijkstijfheid te krijgen die ze verdiende. Eentje volgens het boekje; Eerst de oogleden, dan de kaak en nek en vervolgens langzaam uitspreiden uit over alle lichaamsdelen.

Met gepaste afstand aanschouw ik het tafereel vanachter een stapeltje doorligkussens en de defecte til-lift. Het valt me op dat het niet alleen de buurvrouw is die riekt, maar de hele drie-persoons kamer van verzorgingstehuis ‘De Vuursche Weide’ niet schoon ruikt. Het doet me denken aan die ongewassen leraar die zijn lichaamsstank met een grote hoeveelheid deodorant probeert te verhullen.

Wanneer Rigor Mortis voldaan en met gepaste trots naar zijn succesvol afgeronde klusje kijkt, besluit ik de sporen van het plaats delict te wissen. Het steekmes schoonmaken en ontsmetten. Haar gebit terugplaatsen. Met een schoon laken het ontzielde lichaam bedekken en met een desinfecterend goedje de bloedspetters die vanuit haar slagaders de ramen decoreerden wegpoetsen.

Wanneer ik Rigor Mortis de hand wil schudden voor een [i]job well done[/i], komt de verpleegster van verzorgingstehuis ‘De Vuursche Weide’ de kamer binnen.
“Zo, vandaag is het uw tweewekelijkse wasbeurt, mevrouw Terweide.”

“De Graaff, ze heet mevrouw de Graaff.”, antwoord ik met het steekmes in mijn hand.