Vive la pluie

De regen klatert bijna volle etmalen, het is donker en het is verdorie juni. Ik inspecteer onze tuin en sta verbaasd over de veranderingen die er hebben plaatsgevonden, uiteraard niet aangevraagd, noch aangekondigd.
In twee dagen tijd heeft er zich een zwembad in mijn gazon geregend. Onder de trampoline is een extra vijver ontstaan. Alleen de vissen en planten in het water ontbreken. De aronskelken en de lelies hangen verdrietig neerwaarts, bedolven onder het wassende water. Er lopen verschillende kleine paadjes in onze tuin. Bijna allemaal liggen zij om groene boomtrofeeën gelegd, bomen die ooit van mijn vader waren. De moerascypres helemaal achter in de tuin, bijvoorbeeld. Dertig jaar geleden plantte mijn vader haar als nietig kaal stammetje achter in de tuin, ze was werkelijk onooglijk om te zien. Intussen is zij uitgegroeid van een slungelige tienerstam tot een grote, volwassen boomvrouw. Zomers, zonnig of regenachtig, biedt ze mij bescherming onder een van haar vele schuiltakken. Ze is bevolkt door duiven die nog wel eens een boodschap kwijt willen.

Weer een ander paadje leidt tot net voor de sloot. Waar vroeger het boothuis was gelegen, voor de jol van vader, huist nu een paarsblauwe vlinderstruik. Elk jaar geeft ze ons meer bloemen, die bezocht worden door vlinderkinders. Langs het slootje ligt sinds dit jaar opnieuw een bootje, ditmaal een klein polyester exemplaar van mijn zoon. Wanneer het mooi weer is, vaart hij met zijn vriendjes door de vele slootjes die ons gebied hier rijk is. Met wat woest peddelen, komt hij tot ver in Noord Holland.

Ik kijk omhoog, naar de boomhut van mijn tienerelf, zijn clubhuis. Vorig jaar door hem zelf gebouwd, samen met zijn vader. De boomhut rijst als een enorme ecogroeneflat tussen de struiken uit, óm de andere moerascypres gebouwd. Een paradijs op palen, vooral bedoeld om lange dagen en avonden met vriendjes en vriendinnetjes te vieren. Door de vele regen is het er dit jaar niet echt van gekomen.

Terwijl de regen een nieuw akkoord inzet in haar vochtige ouverture, blijf ik nog even wat rondjes lopen door de tuin. Steeds weer ontdek ik nieuwe beplanting en andere bewoners. Onze tuin is groener dan ooit, dichtbevolkt, een oase voor haar bewoners. Ik ben onder de indruk van wat hier gebeurt, zonder dat ik er iets voor hoef te doen.