Het sneeuwde en het was koud. Mijn vrouw had in haar kerstpakket een vogelhuisje gekregen. Ik besloot het meteen voor de hongerende vogeltjes op te hangen. Het voederhokje was biologisch afbreekbaar. Dat betekent dat het na een jaar of twee spontaan uit elkaar valt. Maar goed. Het kooitje hing. De sneeuw viel zachtjes en het zou nog kouder worden. Voor mijn gevederde vriendjes had ik eerste kwaliteit survivalzaad gekocht en op het bordesje gestrooid. Na een paar dagen nog geen vogeltje gezien. Wat was er mis? Aan een bevriend stewardess vroeg ik om raad. Zij vliegt zelf erg veel. Over de noordpool nog wel.

Zij dacht meer aan vetbollen tegen de kou. Ik schafte er een paar aan. Het water liep me in de mond, maar geen vogeltje te zien. Ze hadden geen belangstelling. Ik gaf het uiteraard niet op. Voelde me eigenlijk afgewezen. Ik kocht het nieuwste zaad,”walhallazaad” heette het.

Het zorgt voor verhoogde weerstand, helpt tegen wintervoetjes, houdt het snaveltje soepel en polijst de stembandjes. Maar mijn voederhuisje blijft leeg. Eind januari gaat het misschien hard vriezen. Dan komen ze wel.

Ik moet gewoon wat geduld hebben…… denk ik.

Categorieën: Algemeen

1 reactie

pepe · 2 april 2004 op 20:12

Klinkt mij heel bekent.

Leuk stukje

Geef een reactie

Avatar plaatshouder