Vogeltjes voeren is een kunst

Het sneeuwde en het was koud. Mijn vader had onlangs een vogelhuisje gekregen bij één of andere actie. Het voederhokje was biologisch afbreekbaar. Dat betekent dat het na een jaar of twee, spontaan uit elkaar valt. Hij besloot het meteen voor de hongerende vogeltjes op te hangen. Het kooitje hing. De sneeuw viel en het zou nog kouder worden. Voor zijn gevederde vriendjes had hij eerste kwaliteit survivalzaad gekocht, en op het plankje gestrooid. Na een paar dagen nog geen vogeltje te zien. Wat was er mis? Aan een bevriend kennis van de boogschietclub vroeg hij om raad.”Jos jij hebt toch veel gevlogen vroeger, als piloot “. “Over de noordpool nog wel.” antwoordde Jos

” Vetbollen! Goed tegen de kou.” verklaarde de oud vliegenier. Dat was de oplossing! Vader met rasse schreden naar de winkel . Een week later was er nog geen enkele vrolijke fluiter te bekennen. “Het water liep bijna mij zelfs in de mond, maar geen vogeltje te zien. Ze hebben blijkbaar geen belangstelling. ” Hij voelde zich letterlijk afgewezen. Maar koppig als hij is, gaf hij het nog niet op.

Hij kocht het nieuwste zaad, ”walhallazaad” genaamd. Met zo’n naam kon het toch niet anders dan dat er een hele kudde vogels het voederhuisje zou bezoeken om zich te goed doen aan dit “voedsel der goden”. “Het zorgt voor verhoogde weerstand, helpt tegen wintervoetjes, houdt het snaveltje soepel en polijst de stembandjes.” vertelde hij trots . Maar alle moeite ten spijt, blijft het voederhuisje nog altijd verstoken van gevleugelde bezoekertjes. “Eind volgende week gaat het misschien weer hard vriezen. Dan komen ze wel.”

Ik kan me niet herinneren dat hij vroeger zoveel geduld had . Zal ik hem toch maar vertelllen dat er een dikke kat in zijn tuin rondloopt ……