Vijf jaar ben je nu, Laura. Vijf-en-een-half zoals je zo verwijtend kan zeggen. Een hele meid al en hoewel ik er niet continu bij stilsta weet ik dat het onvermijdelijk is dat ik je kwijtraak. Een klein met grote blauwe kijkers hulpeloos de wereld in kijkend hoopje mens. Zo ben je begonnen. Als ik de in negen maanden groeiende en aan het einde uitpuilende buik niet meetel. Het enige zichtbare in die tijd was een licht golvende buikwand, het enige hoorbare het ruisende geluid uit het kleine apparaat bij de verloskundige. Van grappige geluidjes tot de eerste, voor pappa en mamma althans, verstaanbare woordjes. Van ongecontroleerd bewegende armpjes en beentjes naar kruipen en alles beetpakken en in je mond stoppen. Waggelen. Lopen. Rennen. Geluidjes werden woordjes werden woorden werden zinnen en zijn inmiddels uitgegroeid tot indrukwekkende monologen. Want kleppen, dat kun je als de beste. Er is zelfs geen woord tussen te krijgen en een autorit van een uur klets je met gemak vol.
Elke plek vond en vind je prachtig, zolang er maar kindjes zijn. De ballenbak. De peuterspeelzaal. Daarna de grote verandering: naar school. Nog meer kindjes en nog meer lol. Vorige zomer, nu bijna een jaar geleden, heb je het steegje achter het huis ontdekt. Al snel ontdekte je achter welke tuinhekjes kinderen wonen. Sinds die tijd is het een komen en gaan van kinderen. Het ooit zo saaie en stille steegje leeft! Een maand geleden heb je daar “met losse wielen” gereden: de zijwieltjes van je fiets zwevend in de lucht. Een oefening in evenwicht. Want een vriendje kreeg een fiets zonder zijwieltjes en dus moest jij dat ook. Zijwielen eraf en vijf minuten later reden jullie al kletsend door de straat, met een rennende pappa en mamma ernaast. Eerst nog wat wiebelig, wat kleine problemen bij het wegrijden, en bochten maken was de eerste dag nog iets te hoog gegrepen. Inmiddels weet je niet beter. Je fietst alsof je nooit anders hebt gedaan.
Vooral in je eerste jaren ging alles in een razend tempo. Wat leert een mensenkind toch snel. De ene ontwikkeling na de andere. Tegenwoordig heeft het tempo zich vertraagd, hoewel schijn bedriegt. Je verandert en verandert nog steeds. Ik heb inmiddels een duizend dochters gehad. Misschien zelfs een miljard. Van tijd tot tijd lijk je een nieuw mensje te zijn geworden. Baby Laura ben ik voorgoed kwijt. Peuter Laura ook. Hoe lang mag ik kleuter Laura houden? Straks ga je naar de échte school, ook al heet het nu groep drie en schuif je slechts een lokaaltje op. En daarna? Weer een nieuw tijdperk. Weer een ander mensje. Ik denk er maar niet teveel bij na, nee, liever niet. Wat dan komt, dat is nog zó ver weg, dat zien we dan wel weer.
Eigenlijk zou ik je willen houden zoals je nu bent. Bevroren in de tijd. Of misschien nog even wachten, tot over een, twee, drie jaar. Misschien ben je dan nóg leuker. Of ben ik egoïstisch? Dat ik je wil vasthouden zoals je nu bent. Het is vast niet eerlijk tegenover jou. Vogeltjes moet je niet vasthouden. Ze moeten vrij vliegen waarheen ze willen. De wereld ontdekken. Of dicht bij huis blijven als ze daarvoor kiezen. Jouw verandering gaat gewoon door. Zoals je vandaag bent, zo zul je morgen niet meer zijn. Daar ben ik me op dit moment uiterst bewust van. Het is mooi weer en je speelt buiten. Het steegje is vol bedrijvigheid. Ik ga snel naar je toe, voor ik je kwijtraak.
8 reacties
Kobus · 1 juni 2003 op 10:42
Een ode aan je dochter Kees. Prachtig verwoord.
Geniet er nog maar van. En laat haar ook genieten van jou. Zult best mooie foto’s hebben geschoten.
Zet er eens een online ! En als ze zo goed kan babbelen… Ik kan wel iemand gebruiken om columns in te spreken. Kun je niet eens een kindercolumn schrijven en haar dat laten inspreken ?
Kees · 1 juni 2003 op 22:41
Hallo Kobus,
Op fotogebied – en ook op autogebied – loopt alles niet echt op rolletjes de laatste tijd. Als ik tijd heb zal ik e.e.a. verduidelijken in een column, anders hoor je het wel op de bijeenkomst.
Laura zelf een column laten maken lijkt me leuk, maar dat is nog net iets te hoog gegrepen. Samen met haar iets maken lukt de komende tijd niet, je zult gemerkt hebben dat ik de laatste maanden sowieso amper wat instuur. Hopelijk wordt het over ongeveer een maand beter. Een gesproken column zit er dus voorlopig ook niet in! Tenzij een vrijwilliger mijn column wil opdreunen, het idee columns voor blinden/slechtzienden in te spreken vind ik erg goed.
Groetjes, Kees
Kees Schilder · 2 juni 2003 op 08:37
Kees, een erg mooi column. Hoop dat je er weer meer gaat schrijven/plaatsen want een COLUMNX zonder Kees Krick is als een woestijn zonder oase
groet
kees
Casperio · 2 juni 2003 op 15:59
Een hele mooie goed geschreven en ontroerende column Kees!
Het was al duidelijk dat je ontzettend veel van Laura houdt, maar dit maakt het overduidelijk! Goed bewaren voor later… zal ze leuk vinden. 😉
Groetjes,
Casperio
Mercurius · 2 juni 2003 op 20:01
En alweer een zakdoek vol…:cry:
Inderdaad Kees, een echte tearjerker. Heel mooi hoe je in simpele bewoording hebt weten uit te drukken hoe zielsveel je om Laura geeft. Ze boft maar met zo’n papa als jij!
Jammer genoeg beseffen heel veel mensen pas wat ze missen als ze het kwijt zijn!
Prachtige, openhartige, gevoelige column!
Ciao Mercurius
R@@F · 4 juni 2003 op 18:41
K E I G O E D !!!
R@@F
Kees · 5 juni 2003 op 16:38
[img]http://home.uni-one.nl/krick/woela.jpg[/img]
Kees · 5 juni 2003 op 16:47
En wat een geluk, ze lijkt niet op mij 😉 Ik zal binnenkort ook nog een stukje audio plaatsen.
Dank voor de vele reacties. Gelukkig zijn er regelmatig inzendingen op ColumnX, en er is veel variëteit, dus valt mijn improductiviteit niet erg op. Ik moet zeggen dat ik ook bar weinig gelezen heb de laatste tijd, dus val ik zaterdag snel door de mand omdat ik bijna nergens van op de hoogte ben. Gelukkig is het archief van ColumnX groot en geduldig…
Groetjes, Kees
van oase tot fata morgana