Ruim dertig jaar geleden is het allemaal begonnen, vlak na kerst en het oliebollenfeest. Het vurig verlangen laaide op en elk jaar werd het groter. Ik weet het nog goed, in de eerste week van januari, tegen de schemering ging het eindelijk echt gebeuren. De dagen ervoor waren die van bedelen aan de deuren bij buren. De mensen zonder kinderen waren meestal blij dat wij ze van hun naaldenlozeboom af hielpen. De verzameling dennenbomen zonder dennen groeide tot een berg zo hoog als ik in centimeters lang was. Met touwen werd alles aan elkaar gebonden. En op die ene dag in het jaar, sleepte we meters kerstbomen naar de plek, waar je een dubbeltje kreeg voor elke ingeleverde boom.
Dat geld was erg belangrijk voor mijn kleinere broertje de geldwolf, niet voor mij, want ik ging meer voor het grote vuur. En de stoere brandweermannen die vond ik ook reuze interessant.
Voor het vertrek werden we dik ingepakt, gebreide muts, daarover nog een capuchon, sjaal en wanten. Want koud was het altijd in januari. Het hele gezin in de ban van het vuur van de kerstbomen.
Het duurde soms uren voor alle bomen waren ingeleverd en er een reuzenberg was ontstaan. Grote mannen en hekken hielden de mensen op veilige afstand, de brandweerauto’s rondom, stonden paraat om in te grijpen.
Bibberend van de koud keek ik dan hoe een van de brandweermannen de berg de eerste vlammen gaf. Geweldig hoe die vlammen de lucht in schoten en in een paar minuten de hele berg een grote zee van vuur was geworden. Een juichende menigte er om heen. De gloeiende warmte die ik dan voelde, de rook in mijn ogen en mijn kleine hand in die grote warme hand van mijn papa. Die hand die je het gevoel van veiligheid gaf, want ook al was ik stoer ik vond het ook best spannend en een klein beetje eng.
Helaas is dit allemaal geschiedenis geworden, onze kinderen zullen dat waarschijnlijk nooit meer mee mogen maken. Alleen de oudste heeft het een paar keer gezien, gevoeld en geroken. De jongste twee van nu kunnen de boom nog wel inleveren en krijgen daarvoor een lootje en twintig eurocenten, daarna verdwijnt de boom zonder mooie vlammen in de versnipperaar.
Welk kind kan hier nog naar verlangen? Als alleen geld nog maar een rol speelt, wat leren we onze kinderen dan? Liever zie ik de gezichten stralend van geluk alleen om het mooie vuur!
11 reacties
Kees Schilder · 17 januari 2004 op 12:12
ja dat is jammer, alhoewel het bij ons om andere redenen niet meer werkt.Na de nieuwjaarsbrand 3 jaar geleden, springt het hele peleton brandweermannen in je nek als je alleen al een aansteker uit je zakt haalt.
Mooi en beeldend geschreven, Pepje
kareltje · 17 januari 2004 op 12:48
helemaal waar en erg leuk geschreven.
moet alleen wel eerlijk bekennen dat ik na het lezen van de titel iets andes verwachte:-P
toppie pepe!
*kareltje*
Mosje · 17 januari 2004 op 15:28
Net als kareltje verwachte ik wat anders. 😉
Niks van aantrekken overigens, het ligt geheel en al aan onze dirty mind (which is a joy for ever by the way).
Columns mogen onverwachte wendingen hebben!
Dusse, je volgende column zou kunnen gaan over brandjes blussen en eindigen met een hartstochtelijke bedscene :love:
Leuk geschreven weer.
Mup · 17 januari 2004 op 15:44
Kan me alleen maar aansluiten bij de vorige reacties. Zag hier in de buurt, (toevallig ook bij jou in de buurt?) een pleintje met drie mannen, allesbehalve spannende mannen, en een container. Klinisch dus,
Groet Mup.
pepe · 17 januari 2004 op 15:50
[quote]Na de nieuwjaarsbrand 3 jaar geleden[/quote]
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, Kees.
[quote]Net als kareltje verwachte ik wat anders[/quote]
Ja, ja kareltje is toch een beetje maf, heeft ze niet van een vreemde denk ik zomaar;-) Mosje
[quote]je volgende column zou kunnen gaan over brandjes blussen en eindigen met een hartstochtelijke bedscene [/quote]
Ik ben bang voor grasmaaiers ;-), deze snappen ze nu nisschien nog niet allemaal, maar u vast wel.
En wie weet wanneer het vonkje een hartstochtelijk vuur wordt 😛
Mup? Verklaar je even nader, drie mannen?? Ik ben blond nu!!
Eftee · 17 januari 2004 op 18:15
Ik kan me ook nog goed herinneren dat we vroeger de kerstboom naar de oude vuilnisbelt mochten brengen. Dan kregen we een snoepje, meestal zo’n ruitdrop, die je in een knijper klemde en dan heeeeel langzaam op sabbelde. Als het donker werd ging de stapel in de fik. Schitterend, dat knetterende vuur. Later mocht het niet meer, omdat er zoveel dicht gebouwd werd dat de huizen er te dicht op stonden.
Hier, in Twente, hebben ze de paasvuren nog wel. Hoewel dat vorig jaar al niet doorging als gevolg van de droogte en het dit jaar wel wat moeilijker zal worden door de verscherpte wetgeving.
Dus voor diegenen die weer even jeugdsentiment willen proeven, kom rond de paasdagen naar deze kant van het land voor de enorme brandstapels!
Pepe, ik kijk weer uit naar je volgende column!
🙂
Li · 17 januari 2004 op 23:19
Bij het lezen van deze column rook ik het vuur. En voelde de warmte en de spanning van vroeger. Klasse hoor.
Li
pepe · 18 januari 2004 op 10:12
Eftee en Li dank jullie voor je reacties.
Voor onze jongens komt er weer een grote vakantie met eigen kampvuurtjes, in een land waar dat nog wel mogelijk is. We zullen de schade wel inhalen, zelf hout sprokelen, boomstammen zagen en in de donkere avonduurtjes rond het vuur zitten.
Alles komt goed;-)
Mup · 18 januari 2004 op 21:28
Volgens mij ga je mij te goed kennen. Ik bedoelde met drie mannen, gewoon drie mannen. Niet de spannende brandweerlui uit je verhaal:-)
Zij stonden op het verzamelplein voor de plaatselijke supermarkt de bomen in ontvangst te nemen, een lootje en 20 eurocent uit te delen, in die volgorde:-)
Groet Mup.
pepe · 18 januari 2004 op 21:41
[quote]Zij stonden op het verzamelplein voor de plaatselijke supermarkt de bomen in ontvangst te nemen[/quote]
Oh Ja hoor voor jou stonden er natuurlijk drie klaar, het is niet eerlijk. Toen ik kwam waren het er maar twee, een om de boom in te nemen de andere met een lootje en 20 centjes.
Ze kijken de mensen aan 😉
Ik ben snel tevreden heb aan twee mannen wel genoeg hoor 😛
Mup · 18 januari 2004 op 22:24
Bluf 😉
Mup.