Het is half een in de nacht en ik ren de dijk op. Het holle getik van mijn eigen snelle voetstappen signaleer ik scherp en daar doorheen snijdt een geluid dat me tot op het bot raakt. Mijn oren kunnen het eerst niet thuisbrengen. Het gehuil van wolven heb ik nooit gehoord. Toch, krijg ik die associatie.
Een minuut later ben ik bij haar. Ze houdt met allebei de handen haar hoofd vast. En loopt schreeuwhuilend heen en weer voor haar huis. Mijn vriendin, vijftig meter verder wonend op de dijk, heeft me net gebeld. Haar echtgenoot die via de huisarts deze zelfde ochtend onverwacht in het ziekenhuis terecht is gekomen omdat er een longtumor werd geconstateerd, is plotseling dood. Ze heeft het net gehoord.
Ze is alleen. Binnen een halve dag heeft dit hele horror-scenario zich afgespeeld. Geen afscheid, geen voorbereiding. Als een ongeval zonder ongeval; één telefoontje.
Ik weet niks anders te doen dan met haar mee te lopen heen en weer, heen en weer. Tegelijkertijd af en toe over haar hoofd te wrijven en haar naam te zeggen. Ik voel dat ze moet blijven schreeuwen, haar wanhoop en kwaadheid de lucht in slingeren tot ze moe en leeg naar binnen wil gaan. Ze is in een ander universum dan ik, onbereikbaar.
Haar twee dochters zijn onderweg, maar die wonen op minstens anderhalf uur rijden van hier. Met een andere intussen gealarmeerde vriendin uit ons dorp ben ik bij haar gebleven.
Zij zegt af en toe iets, meer tegen zichzelf dan tegen ons. Wij zitten stil aan tafel, zij in het midden. Troosten met woorden zou vloeken zijn, we hebben alleen gebaren en ons er zijn. Er ligt een bos sleutels met een zwartleren aapje. Een opengevouwen leesbril. De theekoppen hebben een donkerblauwe rand.
Het briefje met pyama , ondergoed en toilettas op het lijstje voor de volgende dag staart me aan op tafel. Ik stop het kwaad uit zicht. De aankomst van de dochters is hartverscheurend. De andere vriendin en ik vertrekken. Buiten omhelzen we elkaar zwijgend in onze gedeelde ervaring vóór zij in haar auto stapt en ik naar huis loop.
Dit stukje dijk zal nooit meer hetzelfde voelen.
In de bomen heeft het wolvengeluid zich voorgoed genesteld.
22 reacties
lagarto · 21 november 2007 op 07:24
Ik had hem eerst gelezen, daarna zag ik pas dat ie van jou was Pally. Hij is prachtig.
Groeten Lagarto
arta · 21 november 2007 op 08:08
Kippevel hier op de vroege ochtend.
Je hebt het gevoel prachtig (raar woord in deze context) gevangen. Die laatste zin ook…jeetje!
Heel veel sterkte voor jou en de vriendin/buurvrouw. Fijn voor haar dat er iemand dichtbij haar woont, die er voor haar is, zelfs midden in de nacht!
:wave:
SIMBA · 21 november 2007 op 08:19
Met tranen in de ogen gelezen, een zelfde soort verhaal heeft zich deze week hier afgespeeld; een moeder bij mijn zoon op school…zo snel, zo oneerlijk 😥
pepe · 21 november 2007 op 08:55
[quote]Dit stukje dijk zal nooit meer hetzelfde voelen.[/quote]
Deze zin zegt zoveel over dijkvriendinnen/buurtjes.
Deze dijk van een column laat hier ook wel een behoorlijke indruk achter
:kus:
Dees · 21 november 2007 op 10:02
Pally, het is lastig reageren op deze column, omdat het natuurlijk iets heel persoonlijks is en iets heel verdrietigs. Door commentaar te geven op het stuk, lijkt het dan net alsof je afbreuk doet aan de gebeurtenis. Toch wil ik er iets over zeggen:
[quote]schreeuwhuilend[/quote]
[quote]In de bomen heeft het wolvengeluid zich voorgoed genesteld.[/quote]
Ik lees het en ik voel het niet. De rest van de column lees ik en voel ik, maar deze twee het is net alsof het stokte, alsof het niet helemaal er in thuis hoorde, alsof het de lading niet dekte.
weathergir · 21 november 2007 op 10:47
Jeetje Pally, dit stukje spreekt er niet alleen over, het roept ook oergevoelens op. Verdrietig om wat onvermijdelijk komen gaat, maar ook vol bewondering, heb ik jouw prachtig geschreven verhaal gelezen…
BerntHulst · 21 november 2007 op 10:49
Over de quotes die Dees aanhaalt:
ik lees het en ik voel het wél. Levensgroot. Kippenvel.
Prachtcolumn!
lisa-marie · 21 november 2007 op 11:26
Emotievol gelezen. Je nam mij helemaal mee in het geheel.
Sterkte voor jullie en je vriendin.
Anne · 21 november 2007 op 11:29
Magisch, scherp, met oeroude metaforen voor dezelfde betekenis, ik krijg een gevoel van tijd die is gecomprimeerd tot een alleszeggende ervaring. Die voor altijd begrijpelijk was, is en zal zijn. De wolven zijn prachtig, maar ben het eens met Dees dat die beesten niet helemaal passen in de boomnesten; dan botst het beeld van de fragiele vogel, die zich ook nog ingenesteld heeft, zichzelf beschermend, met dat van de fysiek heel sterk daar van afwijkende wolf en zijn huilen. Schreeuwhuilen zie ik zelf wel voor me.
klapdoos · 21 november 2007 op 11:41
Prachtig verwoord deze nare geeschiedenis. Ik kan mij jouw onmacht haast tussen de regels voelen uitkomen, ik ken die gevoelens ook uit ervaring zo goed. Kippenvel, en inderdaad die dijk zal nooit meer dezelfde dijk zijn. Het gedag zeggen zal een andere lading dekken als die tijd voorheen,
Alle sterkte voor je vriendin en voor jou natuurlijk.
Liefs van leny
KingArthur · 21 november 2007 op 12:16
Er zijn is ook het enige dat nodig is in zo’n situatie. Niks meer en niks minder.
FatTree · 21 november 2007 op 12:33
Het wolvengehuil wou er bij mij ook niet in, al vond ik het woord ‘schreeuwhuilend’ wel erg mooi.
Pally, het is een beauty!
Ineke · 21 november 2007 op 13:24
Wat een prachtig stuk. Ik heb ieder woord, iedere zin gevoeld alsof ik erbij ben geweest. Kippenvel!
Groeten,
Ineke
DreamOn · 21 november 2007 op 14:18
[quote] Troosten met woorden zou vloeken zijn [/quote]
Ja, precies. Dat gevoel heb ik ook naar jou toe, als ik deze column lees. Wat kan ik zeggen?
Met ontroering gelezen Pally. Je kwaadheid en machteloosheid lees ik door elke regel heen.
Veel sterkte, liefs DO. :kus:
schoevers · 21 november 2007 op 17:18
Wanhoop, zo goed omschreven, doet meevoelen.
Wat een schokkende gebeurtenis.
Troy · 21 november 2007 op 17:46
Toch houd ik ondanks alle andere reacties nog steeds in mijn achterhoofd dat dit verhaal net zo goed fictie kan zijn. Hoe dan ook, het is erg sterk verwoord.
KawaSutra · 21 november 2007 op 18:13
Een indrukwekkende gebeurtenis en evenzo beschreven.
[quote]…we hebben alleen gebaren en ons er zijn.[/quote]
Hier moest ik even over nadenken om het op de juiste manier te lezen. ‘en onze aanwezigheid’ Is dat misschien een alternatief?
pally · 21 november 2007 op 20:03
Arta, Sim, Pepe, Weathergir, Bernthulst, Ilsemarie, Klapdoos, Fat-Tree, Ineke, DO, Schoevers heel erg bedankt voor jullie meelevende reacties!
Anne, Dees) bedankt! De zin van het nestelen in de bomen is bij nader inzien inderdaad niet zo gelukkig.
Er stond eerst : ‘Het geluid van deze nacht houdt zijn echo vast’
Dees) ‘schreeuwhuilen’ moet echt, het schuurt en raspt en springt eruit.
Troy) Helaas geen fictie, maar dank je voor het compliment
Kawa, Lagarto)Het ‘er zijn’ stoorde jullie allebei. ik vind het ook niet mooi, maar ‘aanwezigheid’ toch te formeel.Bedankt voor jullie suggestie.
Deze column en jullie reacties hebben mij enorm gesterkt, deze week
Pally
WritersBlocq · 21 november 2007 op 21:01
Oeh… ik heb ook duimendik kippenvel, juist door het schreeuwhuilen.
Wat mooi dat je haar dat hebt laten doen, en niet ‘getroost hebt zoals het hoort’.
Maar jee, wat is zij veel kwijt, en jullie ook. De weg is nog lang. Ook voor jou. Veel sterkte. En schreeuwlachen mag ook, ooit of snel, weer.
Grumpy-old · 21 november 2007 op 21:08
Wanhoop [quote]Geen afscheid, geen voorbereiding. Als een ongeval zonder ongeval; één telefoontje. [/quote]
Krijg het altijd een beetje benauwd als ik dit soort verhalen lees.
Trukie · 21 november 2007 op 23:15
[quote]Troosten met woorden zou vloeken zijn, we hebben alleen gebaren en ons er zijn. Er ligt een bos sleutels met een zwartleren aapje. Een opengevouwen leesbril. De theekoppen hebben een donkerblauwe rand. [/quote]
Dit in zijn geheel geeft zo haarscherp de emoties weer. Even tegen de mens Pally en niet tegen de collumniste.
Meis wij zijn er ook voor jou.
Prlwytskovsky · 25 november 2007 op 01:21
Ai Pally, knuffel van Peet.