Dit schrijvende valt de regen op mijn dakraam. Een schuin aflopend dakraam, dat geeft een extra leuk geluid. Een zacht getik, ik vind het een prachtig geluid. Het geluid van zacht vallende regen op dat raam, het is niet te omschrijven. Ik weet alleen dat het heel erg rustgevend is en dat alles vredevoller lijkt in huis. De kachel springt aan en maakt een zacht neuriënd geluid wat ik normaal als irriteren ervaar als ik eraan denk. De hond ligt eindelijk rustig in zijn mand met zijn kop op de rand. Alles wat normaal druk en ongeregeld of irritant ervaren wordt, lijkt nu in totale harmonie en het is bijna alsof het ontspannend werkt.
Het is rustgevend, alsof alles waar ik me vandaag druk om heb gemaakt nooit belangrijk is geweest. Alsof alle lasten van mijn schouders vallen en ik eindelijk gewoon kan ontspannen en me niet druk hoef te maken over alles wat komen gaat.
Normaal gesproken heb ik ook een enorme hekel aan regen. Voornamelijk wanneer ik me naar buiten moet begeven; als ik boodschappen ga halen en voor de bui binnen en warm thuis denk te zijn of wanneer de hond uit moet.
Maar op dit moment vind ik alles prima, luisterend naar de regen die ik normaal zo haat.
Toch blijft het me fascineren. Het geluid, de druppels op het raam die een straaltje vormen en langs de ramen van het kozijn naar beneden druipen. Langzaam maar zeker is het harder gaan regenen en begin ik uit mijn droomwereld te ontwaken. De regen fascineert me niet langer, het begint me te beangstigen. Wanneer het harder begint te regenen en de lucht donkerder wordt, vlak voor het zal gaan onweren, ziet de wereld er zo somber uit.
Er vallen steeds meer druppels, meer en veel grotere druppels. Het geluid van de kachel begint me weer te irriteren en de hond staat op uit zijn mand, rekt zich uit en begint weer als vanouds rond te rennen.
De regendruppels voegen zich ondertussen samen tot flinke stralen die nu niet meer langs het kozijn lopen maar over het hele raam verspreid zijn.
De hond begint te blaffen, that’s my wake-up call!
Chariot moet nog uitgelaten worden en het begint steeds harder te regenen.
Ik pak dus maar weer mijn regenjas en paraplu en ga het beestje, wat overigens wel gek is op regen, uitlaten.
Dan kan ik daarna mijn mening over rustgevende regen weer bijstellen.
3 reacties
Neuskleuter · 27 augustus 2008 op 16:07
Je beschrijft een mooie sfeer, maar dit kan net iets mooier worden door jezelf iets minder vaak te herhalen. Er zit poëzie in je tekst, een rust, een prettige warmte. Je zou dit nog sterker kunnen maken door je irritatie over de regen en de verwarmingsgeluiden in 1 alinea te noemen, of in de eerste en laatste, in plaats van af en toe tussendoor. Dan kan de lezer tussendoor meer genieten van die rust.
En fijn hè, zo’n enthousiaste natgeregende hond die vlak voor thuiskomst zijn natte lichaam aan je benen droogwrijft. De paraplu ten spijt, zijn je benen dan alsnog doordrenkt in die klamme kou 😉
Yuri · 28 augustus 2008 op 18:49
Wat neuskleuter zegt, maar met de volgende aanvulling: Bij een tekst als deze vind ik het principe van “schrijven is schrappen” belangrijker dan bij teksten waarin de sfeer minder van invloed is.
Klein voorbeeld;
[quote]Een zacht getik, ik vind het een prachtig geluid[/quote]
Zacht getik, een prachtig geluid
Dit is eigenlijk van toepassing op een groot gedeelte van de tekst. Het begin is er, maar het is nog niet af.
Prlwytskovsky · 28 augustus 2008 op 18:50
Regen. Ach Lola: het is maar waaaterrr. 😉