Wat een schande!

Vandaag een commentaar op een artikel dat ik onlangs las in The Daily News hier in Burbank, het stadje waarin ik woon in de Los Angeles county van de staat California in de V.S. Het was een kort berichtje, en misschien zullen sommigen onder u straks ook begrijpen waarom er vooral niet teveel ophef gemaakt is geworden van de bevindingen die met het publiek werden gedeeld in dit artikel. Alsof het niet erg genoeg is dat vrouwen over de hele linie in Amerika, en misschien ook wel in andere delen van de wereld, minder verdienen dan hun mannelijke collega’s in dezelfde posities, is het nu aan het licht gekomen dat werken met vrouwen- of je nu zelf man of vrouw bent ? wordt beschouwd door de werkende maatschappij als besmet te zijn met een gevaarlijk virus. Hoe? Wel, een onderzoek dat gepleegd is gedurende 9 jaar door een vrouwelijke professor op de Arizona West universiteit, heeft aangetoond dat iedereen die werkt met vrouwen er financieel zeer bekaaid vanaf komt. In feite: hoe meer vrouwen op je werkplaats, hoe minder je zult verdienen op jaar-basis. Dat betekent dus, dat diegene die een vrouwelijke baas, vrouwelijke ondergeschikten, en vrouwelijke collega’s heeft, er helemaal zuur bij is. En geloof het of niet: we praten over een jaarlijks salaris verschil dat loopt in de tienduizenden dollars!

“Wel, wel, wel,” dacht ik bij mezelf toen ik dit las, “Dat is dus hoe de broederschap der heren bedrijven ontmoedigd om vrouwelijk personeel aan te huren!” En is het niet logisch: als je durft een vrouw in dienst te nemen,zul je het in je zak voelen. Wie zou dat in ’s hemelsnaam willen? Niet eens een vrouw! Vooral niet als je de verantwoordelijkheid hebt over een aantal hongerige magen thuis, niet? Dan is er werkelijk niemand zo grootmoedig.

Vertelt u me nu: zat ik aan het verkeerde eind toen ik me mateloos begon te ergeren aan de rauwe, grauwe waarheden die me in dit piepkleine artikeltje werden gepresenteerd? Of was ik tot voor het lezen van dit stuk misschien gewoon overmatig naief? Is het buitendien ook niet begrijpelijk waarom vrouwen in toenemende mate besluiten voor zichzelf een zaakje te beginnen, omdat ze vinden dat dit misschien wel de enige manier voor hen is om ergens te komen?

Je kunt je na zo’n mededeling gaan afvragen wat de werkelijke filosofie is achter deze corporate houding, temeer als je bedenkt dat elke direkteur, eigenaar, wettelijk of governementeel kopstuk een moeder heeft! Je kunt je ook gaan afvragen hoe en waar deze onsterfelijk belachelijke handelswijze van vrouwen-degradering puur op basis van de sexe waarmee ze geboren werden, ontstaan is! En je kunt je verder afvragen of onze hypokriete benadering van het uitmoorden van vrouwen hun zelf-vertrouwen en gevoel van eigenwaarde wel op enigerlei wijze beter is dan de zo verafschuwde en hopelijk nu beeindigde Chinese trend om babies van het vrouwelijk geslacht te vermoorden. Tenminste waren ze vrij duidelijk en onomwonden over hun aversie tegen vrouwen in China, omdat ze deze mensen afmaakten nog voordat ze konden opgrooeien in het besef dat ze zouden worden behandelt als ongeneeslijk zieke wezens.

Verbazingwekkend noem ik het feit dat het mensdom, haar zogenaamde hoge beschavingsgraad ten spijt, maar niet kan uitrijzen boven vooroordelen van simpele aard als ras, sexe, en kleur, zelfs vandaag nog terwijl de roep naar meer bevrediging, inspraak, en toenemend vertrouwen op het werk onstuitbaar lijkt!

Ik las ooit eens een uitspraak die ik me niet letterlijk meer kan herinneren, maar die ongeveer zo ging: “Het is makkelijk om je goed te voelen over jezelf en anderen te motiveren als je niet geboren bent met de verkeerde kleur.” En je kunt deze uitspraak uitbreiden met de verkeerde sexe, het verkeerde ras, of wat dies meer zij. En jammer genoeg is het helemaal niet zo moeilijk om erachter te komen wat de maatschappij beschouwt als goed en verkeerd.

En hier is dan, als afsluiting van een minder opgewekt stuk dan gewoonlijk, een woord van bemoediging aan al diegenen die zichzelf geparkeerd voelen in kwetsbare posities, enkel en alleen om de eigenschappen die ze bij geboorte meekregen, of vanwege hun keus in de mensen waar ze zich mee willen omringen. Ik denk dat het goed is om te weten wat de tekortkomingen zijn die de maatschappij waarin je je bevindt je heeft opgeplakt, en om te beseffen dat het hele geheim tot overleving ligt in je eigen perceptie. Elke tekortkoming kan namelijk worden gezien als een pluspunt, omdat het je dwingt om een strammere ruggegraat op te bouwen; tezamen met een strengere aanpak ten opzichte van je prestaties, en een sterkere wilskracht om je doelen te bereiken onder ELKE omstandigheid! En diegenen die zichzelf gekonfronteerd zien met een kombinatie van maatschappelijk veroordeelde tekortkomingen (verkeerde sexe plus verkeerde kleur plus verkeerd ras), die mogen zichzelf definitief op de schouder kloppen wanneer ze het hebben gemaakt, omdat hun hoogtepunten slechts bereikt zijn ONDANKS en niet DANKZIJ de maatschappij. Een ode aan uw levenshouding!