Wat een week

Soms gebeuren er in een week zoveel dingen dat je echt even moet gaan zitten om te overdenken wat er nu allemaal aan de hand is. Deze week was zo’n week. Natuurlijk waren we enorm geschokt door het nieuws van de aanslag op Peter R. de Vries. Je kunt van de man vinden wat je wilt, ik kon me ook vreselijk ergeren aan zijn betweterigheid, maar je laat iemand altijd in zijn waarde. Volgens mij leven wij in een vrij land waar je mag zeggen wat je wilt en waar mensen niet vervolgd mogen worden om het werk dat zij doen. Bovendien, het werk dat De Vries doet, is alleen maar heel nobel te noemen. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die zo vasthoudend zijn als hij. Als je hoort hoeveel jaar hij een zaak blijft volgen en contact blijft hebben met de nabestaanden, dat is echt heel bijzonder. En ja, hij weet het altijd beter, hij heeft overal een mening over en hij is lastig, maar hij heeft toch wel hele goede dingen bereikt. Ik denk dat de ouders van Nicky Verstappen hem alleen maar geweldig vinden.

Maar ook in onze eigen wereld was er een schok. De tante van mijn maatje, een zus van zijn vader, overleed. En wel zo plotseling dat we ook daar even voor moesten gaan zitten. Vorige week werd de diagnose gesteld en nu is ze er al niet meer. Ok, als je 92 jaar oud mag worden, is dat op zich heel bijzonder, maar voor ons had ze wel 100 mogen worden. Wat een energie had zij, wat een levenslust. Dat heb ik altijd heel bijzonder gevonden. En wat ik ook altijd zo in haar waardeerde, was dat ze vroeg hoe het met je ging en ook luisterde naar het antwoord. Ik kan je vertellen, er zijn heel wat oude mensen die dat niet doen. Die vragen het wel maar voor je je mond kunt openen om antwoord te geven, zijn zij al van wal gestoken over alle kwalen die ze zelf hebben. Pffff.

Maandag gaan we afscheid van haar nemen. Ik denk dat het met een lach en een traan zal worden. Want natuurlijk is het verdrietig, maar er zijn ook heel veel leuke verhalen te vertellen. Laten we haar gedenken als de vrolijke noot die zij altijd was. En laten we hopen dat we Peter R. de Vries voorlopig nog niet hoeven te herdenken.