Wat is vanzelfsprekend?

Als ik nu naar buiten kijk, moet ik helaas constateren dat er heel, héél veel sneeuw ligt!
En oh oh oh, wat vinden we het allemaal “mooi”…
‘Het is eindelijk winter’, zeggen ze dan… want wat mogen we blij zijn dat we in ons “kleine kikkerlandje” zoveel wisselende weertypen hebben.
Mag ik vandaag even meedoen aan de discussies die we allemaal voeren als we niet weten waar we het over moeten hebben, namelijk “het weer”? Ik vind dit namelijk het ********** weer dat er bestaat (vul op de sterretjes een scheldwoord naar keuze in). Ik zou bijna om een winterdepressie vragen!

Maar M A G ik wel zeuren over het weer? Eh… JA, ik vind dat ik dat mag, want door dit weer moeten we binnen blijven. Dit als direct gevolg van wat een nieuwe trend blijkt te zijn hier in Nederland, namelijk: “het weeralarm”! Maar weeralarm of geen weeralarm, naar buiten kan ik toch niet, want deze vent loopt niet zo makkelijk meer…. En NEE, ik ben niet oud, niet dronken of wat voor ander logische reden er ook denkbaar is, ik ben een 26-jarige jonge vent die de pech heeft gehad te zijn getroffen door een hersenbloeding. Nu vertel ik dit niet omdat ik onwijs zielig zou zijn, maar omdat het me zo confronteert met mijn (door de hersenbloeding opgelopen) hersenletsel. Vorig jaar vond ik de sneeuw zo leuk, sneeuwballen gooien, mijn vriendje inzepen en ga zo maar door. Het was allemaal zo vanzelfsprekend! Nu haat ik het, want ik kan er niks meer mee.

En ach, zo is het wel met meer dingen. Zoals de liefde. Ook iets wat je op zich als redelijk vanzelfsprekend ervaart. Het is er, of het komt wel. Maar kijk eens naar jezelf. Eigenlijk zegt het overgrote deel van de mensen dat het allemaal draait om het innerlijk,MAAR… Willen we allemaal niet liever iemand die “normaal” loopt, beweegt, praat…? Iemand die een been mist vinden we toch stiekem iets minder normaal. Het kan onze beste vriend zijn, maar om er nou mee in bed te liggen…? En dit denken we allemaal omdat het voor ons mensen zo vanzelfsprekend is dat ons lijf het doet!
Ik was (en misschien ben) ook 1 van die mensen die uiteraard het innerlijk voorop stelden, maar het oog wil ook wat. “Je moet er wel mee gezien kunnen worden”, zeiden we dan. En dan ineens, van de ene op de andere dag raak je halfzijdig verlamd en moet je opnieuw leren lopen, je arm leren gebruiken en zorgen dat je gezicht weer enigszins in de plooi komt.
Dan word ik bang voor de mensen die misschien net zo denken als ik altijd dacht…
Want wil er nog wel iemand met me gezien worden? Wil ik nog wel met mezelf gezien worden?

Zo vanzelfsprekend is het allemaal helemaal niet. Maar voordat ik nog ga zwelgen in zelfmedelijden hou ik er maar mee op. Want zolang het nog blijft sneeuwen is het meer de vraag of je nog wel met me gezien KAN worden, want ik blijf mooi binnen! In ieder geval zo lang het o-zo-hippe weeralarm van kracht is.