De Amerikaanse supermarktketen Wal-Mart heeft zijn assortiment met een bijzonder artikel uitgebreid. Naast urnen, pistolen en munitie verkoopt Wal-Mart nu ook doodskisten. Je kunt er kiezen uit gewoon staal, roestvrij staal of brons, allemaal met een handgemaakt crêpe interieur. Voor een kleine negenhonderd euro ben je koopman.

Die Wal-Martjongens zijn niet gek. Amerikanen weten dat Nederland graag overal bij wil horen, liefst als toppertje. Wat ze ook weten is dat Nederlanders en hun tradities moeilijk van elkaar zijn te scheiden en daar ligt hun uitdaging. Daarom schudden ze regelmatig hun kussen met nieuwigheden uit over de oceaan om zo hun vindingen over te laten waaien naar ons kikkerlandje. Fastfood, benzineslurpers, overgewicht en niet te vergeten supermarktdoodskisten. Enkel om onze tradities te mollen.

De inborst van Nederlanders is anders dan die van Amerikanen. Wij hechten aan tradities, ons land staat er bol van. Neem nou onze religieuze begrafenis. Vóór je dood zoek je bij een uitvaartbedrijf je boeltje uit. Een kist die jij mooi vindt, je lievelingsmuziek en niet te vergeten de koffietafel of het buffet voor de nabestaanden. Zo’n bedrijf regelt alles. Je wordt netjes opgebaard, je dierbaren krijgen een kleine week de tijd om afscheid van je te nemen. Op de laatste dag word je overgebracht naar de kerk waar tijdens een dienst jouw muziek wordt gespeeld. Je ligt er vorstelijk bij met rondom je houten demie bloemstukken in je lievelingskleur. Na de dienst volgt een stoet dierbaren de dragers naar de begraafplaats. Je naaste familie strooit een schepje aarde op je kist en elke genodigde mag daar één bloem aan toevoegen. Dat is een traditie die mij tot tranen roert.

Nederlanders in crisistijd hechten meer aan tradities. We omarmen ze steviger dan ooit. Het moet weer gezellig worden in huis. Pretparken worden taboe. De speeltuin op de hoek wordt weer aanbeden en op zondagmiddag pellen we Fair Trade pinda’s met ons gezin. We neigen naar solidariteit met onze eigen stamgenoten. We willen ineens weer laten zien wie we zijn en waar we staan.

Soms verdwijnen tradities, maar in Nederland niet zo gemakkelijk. Pas als ze ons dagelijks leven echt in de weg gaan staan zeggen we ze vaarwel. De traditie van kinderen ‘krijgen’ bijvoorbeeld. Die is bij de autochtone Nederlander allang verdwenen. Kinderen ‘neem’ je nu. Op zondag naar de kerk gaan in je nette kleren is ook niet gaaf meer. Dat is wel weer een vooruitgang. Ik word nog steeds duizelig als ik terugdenk aan mijn kindertijd waarin mijn zondagen werden vergald door die zwarte lakschoentjes die als een bankschroef mijn kindervoetjes afknelden.

Maar als eerdaags het stars and stripeskussen opnieuw wordt uitgeschud, kopen wij binnenkort ook onze doodskist in de supermarkt. Ook wij laten onszelf dan in de benzineslurper van de buurman afleveren op de begraafplaats. En daarmee gaat weer een traditie naar de ratsmodee. Ik ril als ik denk aan de lugubere voordelen die de supermarktkist volgens de Amerikanen heeft. Je kunt hem ruim tevoren in het zijkamertje of de berging neerzetten en er elke dag een poosje in gaan liggen. Zo wordt je dood minder confronterend en slinken je angstgevoelens. Bovendien is de kist goedkoop. Waarom veel geld uitgeven aan zinloze tijdsbestedingen als tradities, is hun redenering. Zinloze tijdsbestedingen, daar hebben Nederlanders ook een traditie van gemaakt: de traditie van het tijdsbestedingsonderzoek. Hierin wordt onderzocht hoeveel tijd Nederlanders per etmaal verkwanselen.

Moslims vinden de Nederlandse tradities al helemaal niks. Ze hebben enkel last van ons bekrompen poldergedoe. Je zou er ook wanhopig van worden als je als Arabier in je galabaya met je Arabische trolley vol verkeerde tradities eindeloos staat te stampvoeten tot jouw feestdagen door je autochtone landgenoten worden overgenomen. Dan zou je toch met je allochtone vuist op tafel willen slaan? Je bent tenslotte niet voor niets van ver gekomen, daar moet iets tegenover staan. Je wilt hier gewoon je eigen ding. Liefst snel.

Waar halen wij autochtonen toch de arrogantie vandaan om onze kleinburgerlijke, overdreven poldertradities te willen handhaven. Multicultureel moeten we zijn. Weg met die flauwekul van beschuit met muisjes en haringhappen. Weg met de kerstboom en die goddeloze verlichting die in december van onze huizen hoerenkasten maakt. Weg met die onzin. Vervang Sinterklaas door het offerfeest en maak van Pasen een suikerfeest. Dan zijn we goed bezig. Als ik naar een moslimland emigreer worden daar immers mijn Nederlandse feestjes ook gewoon opgenomen in hun wetgeving.

Zo. Ik ga eerst eens met een mok koffie en één koekje lekker traditioneel naar het achtuurjournaal kijken.

Categorieën: Actualiteiten

3 reacties

KawaSutra · 10 november 2009 op 01:14

Prima column, je hebt je punt gemaakt.

SIMBA · 10 november 2009 op 08:01

Welkom op ColumnX!!
Wat een lekker vlot stukje, leest lekker!

Luxor2111 · 11 november 2009 op 21:40

Je column is pittig geschreven en fijn om te lezen.
Met de boodschap ben ik het niet helemaal eens, maar oefening baart kunst
😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder