Wat stelt het nou helemaal voor…

Heeft u dat ook wel eens? Dat u zichzelf van een afstandje gadeslaat en u zich afvraagt: “Waar is dat mens in godsnaam helemaal mee bezig?” Nou, ik heb dat wel bij tijd en wijle. Ik moet u zeggen, het werkt heel relativerend en het mooiste is, dat ik soms een glimlach niet kan onderdrukken. Wat een schatje ben ik toch. Dan zie ik haar zitten in dat huisje. Midden in een rijtje, in een buitenwijk van een klein stadje aan de voet van de Duitschen heuvelen. En dan vraag ik me af: “Waarom woont ze eigenlijk hier en niet ergens anders?” Daar begint het mee. En dan moet ik constateren, dat dat puur toeval is. Haar ouders zijn hier ooit verzeild geraakt toen ze een baby was, omdat er toevallig een betaalbaar winkelpand vrij kwam waar zij wel iets in zagen voor hun schoenwinkel. Nee, ze is hier niet geboren. Dat was in één of ander gat onder de rook van Zutphen. Hoe ze daar terecht kwamen weet ze eigenlijk niet eens.

Na het gymnasium in de nabijgelegen Grote Stad heeft ze vluchtpogingen ondernomen om uit dit saaie stadje weg te komen. Zo ver mogelijk. Het werd Groningen. Nijmegen lag te veel voor de hand en daar gingen bijna al haar klasgenoten al heen. Zij wilde iets anders. De wijde wereld in. Na enkele jaren studie moest ze met hangende pootjes naar haar oudershuis terug. Het voert te ver om binnen dit bestek te schrijven waarom. Daar kan ik beter een keer een heel boek aan wijden. Nee, ze wilde hier absoluut niet blijven, dus ging kamers zoeken in een andere grote stad. Maar het is nooit zover gekomen. Ze kwam op een onverwacht moment een slungel van een meter of twee tegen op een racefiets en dat bepaalde, dat ze nu, zo’n dertig jaar later, nog hier woont. De slungel is inmiddels al meer dan vijftien jaar geleden vertrokken naar betere oorden, maar dat terzijde.

En zo speelt haar leven zich inmiddels met een korte onderbreking en een vliegende start elders toch alweer zo’n achtenveertig jaar af in een stadje waar ze niks te zoeken heeft! Waarom? Geen idee! Eigenlijk rommelt ze maar wat aan sinds de tijd dat haar droom om orthopedagoog te worden aan diggelen viel en ze vlak voor haar afstuderen moest nokken. Ja, ze rommelde maar wat aan. Beetje trouwen, beetje kinderen krijgen, huisje kopen, scheiden, huisje verkopen, beetje nog een keer studeren en toch maar diploma halen, beetje kinderen opvoeden, beetje werken, beetje lol hebben met vrienden, beetje dit en beetje dat.

Het stelt allemaal helemaal niks voor in het grote wereldtoneel. De grote dingen hebben zich enkel tussen haar oren afgespeeld. Dromen die ze wilde gaan waarmaken, plannen die ze had, theorieën en filosofieën die ze bedacht en nog eens wereldkundig zou maken.

Haar dagelijkse bezigheden waren onopvallend en gewoontjes. Een klein, redelijk gelukkig bestaan in een sprookjesdorp, waar weinig gebeurt als je het oppervlakkig beschouwt. Zijdelings stortte ze zich wel eens in projecten, die haar de illusie gaven dat het leven een spannend avontuur is. Ze ervoer hierbij soms grote hoogten. Maar tijdelijkheid zit in alle dingen en dus ook in avontuur. Het leven van alledag diende zich altijd weer aan als een vanzelfsprekendheid.

Ach, ik kijk af en toe eens van een afstand naar haar. Ik vang haar dromen en idealen op. Ze heeft nog steeds grootse plannen en niet altijd in de gaten, dat haar schoudertjes wat rond van vorm worden door lasten die ze te dragen had. Dat haar tred wat minder soepel wordt, haar houding minder trots. Haar glinsterende oogopslag en stralende glimlach zijn er nog wel, maar spiegelen meer dan enkel lol in het leven. De rimpeltjes verraden de rest.

Ik zie haar modderen. Uit chaos met veel moeite orde scheppen en van die orde in een mum van tijd chaos maken. Ik zie haar de bloemen van de dag plukken en genieten van de geuren en kleuren die ze haar schenken.

Ik glimlach. Wat een schatje is ze toch en hoe kwetsbaar in een harde wereld, waarin ze niks voorstelt. Een stofje in het heelal, dat zich een weg baant door de tijd…