Wat vooraf ging…..

Maandagochtend. Ik word wakker en pak mijn mobiel om te kijken hoe laat het is. Tot een uur geleden heb ik geen oog dicht gedaan. Geërgerd zie ik dat het al half zeven is. Nu ik eindelijk lekker lig en in staat ben het klokje rond te slapen, neuriet de wekker een cynisch voorspel in mijn hoofd. De hele nacht heb ik liggen draaien als een wentelteefje. Op mijn linkerzij, rechterzij, rug en buik. Foetushouding of olifantenhouding? Nada niente effect; klaar wakker! Zelfs de welgetelde 1001 blatende schapen passeerden kansloos een gammel hekje op het plafond.

Omdat ik een vrouw ben en dus geen zak heb om aan te krabben, rek ik mij uit en gaap bijna mijn onderkaak uit de kom. Gelukkig ben ik vrijgezel, anders zou mijn partner nu vol afgrijzen zijn gezicht afwenden vanwege de putlucht die opstijgt vanuit mijn mond. Even later dient er zich zo’n altijd onverwachte en irritante opvlieger aan. Om die te temmen rol ik mijn gloeiend hete lichaam naar de andere, koele kant van het tweepersoonsbed alwaar ik sissend afkoel.

Na mijn hoofd een kwartslag te hebben gedraaid, lig ik oog in oog met mijn vriendje uit het nachtkastje. Meewarig kijken wij elkaar aan. De stumper. Net als een dom blondje ligt hij na de seks alleen maar in de weg. Lotgenoten?

Op routine pak ik mijn mobieltje weer en log in op Column X. Ongelooflijk, de laatste column is al 135 keer gelezen en er heeft nog niemand gereageerd. Wat is dat toch? Verder surfend beland ik op de datingsite alwaar ik te koop sta en zie dat ik een berichtje heb van ene ‘Knuffelbeer’. ‘Hallo lekker ding, ik vint je leuk. Zak is efkes bij jou langs komme veur een bakkie?’ Brrrrrrr. Facebook leert mij vervolgens dat Trees nu een relatie heeft met Kees. Nieuwsgierig wil ik Kees bekijken, maar hoge nood dwingt mij eerst te gaan plassen.

Om te voorkomen dat ik met het verkeerde been uit bed stap gooi ik ze er allebei uit en waggel richting het toilet. Het is doodstil in huis waardoor mijn ochtendplas als de Niagara watervallen klinkt. De ruft die onaangekondigd brult als een leeuw tussen twee bergen doet de pot schudden. Ik moet er zelf om lachen. Oef, als ik deze in had moeten houden, had ik als een opgeblazen brulkikker tegen het plafond gehangen.

Na de sanitaire stop duik ik snel weer tussen het warme matras en dekbed en knijp geforceerd mijn oogleden samen om zo weer net te doen alsof ik slaap. Het kwartier dat volgt duurt 5 minuten, waarna de wekker genadeloos doet wat er in de gebruiksaanwijzing staat; irriteren.

Eenmaal in de badkamer sta ik oog in oog met mijzelf. De spiegel bevestigt meedogenloos dat mijn kapsel tot nader order staakt. Na het naar bed gaan ben ik met nat haar gaan slapen dus wist ik al dat dat nu zou resulteren in een kapsel als een waaiboom op Vuurland.

Na wat cosmetische noodgrepen sta ik besluiteloos voor een half lege garderobekast. De andere helft ligt inmiddels afgekeurd op mijn bed. Wanneer ik dan eindelijk gekozen heb voor een lekkere warme slobbertrui met jeans en Uggs schiet mij te binnen dat er vandaag op kantoor hoog bezoek komt uit Cuba. En dan geldt ‘Code representatief’.
Donders…, wollen sokken weer uit, panty’s aan. Door de stress trek ik een gat bij het kruis. Drie grote ladders dreigen richting mijn knie te gaan. Het is de laatste panty die ik nog heb. Het enige wat ik kan doen is de ladders stoppen met rode nagellak, een andere kleur heb ik niet.

Bij benedenkomst wordt mijn neus pardoes gegijzeld door de geur die uit het kattenkeutelkerkhof komt. Met de kattenbak onder mijn arm loop ik naar buiten. Net als ik de deksel van de groene biobak optil, glipt de kattenbak uit mijn handen. De gehele inhoud valt naast de beoogde bestemming. De versteende uitwerpselen rollen door de tuin en een half massieve plakkaat grit ligt over mijn schoenen gevleid. Even staar ik naar de ontstane chaos, waarna de morgenstond mij geen goud in mijn mond legt.

Direct na binnenkomst op mijn werk gaat de telefoon. Het is de receptioniste. Er heeft zich bezoek gemeld aan de balie. Ik haast me naar beneden en loop op een kompel Cubanen af.

Ze beginnen te stralen, want ze zien een prachtige, zelfverzekerde vrouw op zich afkomen. Een topsecretaresse, gekleed in een navenant mantelpak, omhuld door een wolk van Coco Chanel. Terwijl ik de drie rode stippen bij mijn kruis voel trekken en een gritkorrel de bal van mijn voet perforeert, verwelkom ik hen voorzien van mijn aller charmantste glimlach, in vloeiend Spaans: ‘Señores, muy buenos dias, bienvenido a Holanda’.