Het was juni, een hele warme dag.
Ik stuurde je een bericht zoals elke dag:
‘Ik ben op het werk’ met een hartje en een lach.
Ik sloot af met ik hou van jou.
Maar er kwam geen antwoord
Jij dacht alleen maar Ciao.
Aan het einde van de middag ging mijn telefoon, ik nam op en je stem zei vol venijn ‘ik ben weg en kinderen zijn mee,
Ze zijn nog zo klein, ze mogen niet de dupe zijn’
Je woorden bleken loos en niet gemeend.
Je hebt op deze zinnen lang getraind.
Mijn kinderen, ze missen mij en moeten huilen.
Geen vader meer om bij te schuilen.
Iedereen gelooft je leugen.
De pijn bij die kleintjes, het blijft in hun geheugen.
Ik hoor hoe mijn dochter zegt dat ze bij papa wil logeren.
Jij luistert er niet naar en je blijft alles blokkeren.
Steeds weer een ander aan je zij.
De één heeft een hondje, de andere beging een delict
Terwijl de vader van je kinderen niet over een strafblad beschikt.
Hoe verdraag ik iedere dag de pijn
Dat mijn kinderen niet bij mij mogen zijn.
Ik schrijf teksten, zoek mijn verdriet in muziek.
Ik zocht contact en stuurde deze tekst naar Diggy Dex.
Want hij is de genie.
Ik blijf vechten, iedere dag weer.
Al leef ik alleen nog maar op water en brood.
Ik blijf knokken tot de dood.
Boksen tegen je grillen
Schoppen en gillen.
Totdat iedereen mij hoort
En er weer hoop aan de horizon gloort.
Voor mijn kinderen blijf ik vechten tot de dood.
Zelfs al leef ik alleen nog maar op water en brood.
0 reacties