Waterloo

Tijdens het werk heb ik radio 2 op staan, omdat je daar tenminste nog een kleine kans hebt dat Invitation van Earth&Fire nog eens voorbij komT. Wilt u wel geloven dat ik vanochtend mijn werkdag begon met Bojoura’s [i]Everybody’s Day[/i]? Wat er elke dag gegarandeerd voorbij komt, is de Nederlandse inzending voor het songfestival en die bezorgt me een ongemakkelijk déja-vu. Goed. Ik beken. Ik kijk bijna elk jaar een stukje om en nabij de Nederlandse inzending en zap op het einde even naar: ROYAUME UNI! DEUX POINTS! Vreselijk wat een genante bekentenis, weer…. . Ondertussen pas ik ervoor om onder een pet geschaard te worden met Flappie Volkskrant; ik ben even te stoned om op zijn naam te komen, maar voor alle duidelijkheid: ik ben één meter negenentachtig en kaal.

Jaaaaah het songfestival is walgelijk. Het begon honderdvijftig jaar geleden als fris, artistiek verantwoord Europees initiatief en ergens ging het mis. Inmiddels is het een kotsemmer waar Nederland elk jaar een diamant in gooit. Op enkele droeve uitzonderingen na sturen we onverminderd goede producties.

Neem nou 1998 of 99, weetikveel ,vraag maar aan Flappie. CORNALD, zo heet-ie. (kreeg ineens een wave). Voor het eerst sinds vijfentachtig jaar keek ik omwille van Edsilia Rombley (kijk, die naam weet ik nou meteen!) want ik was ervan overtuigd: die wint. …. .

Drie zakken paprikachips en een emmer bagger later won Israël met een transsexuele papegaai. Edsilia werd VIERDE. Dat was dus echt de laatste keer.

Tja, het zal niet als een verrassing komen dat ik verslaafd ben aan retroprogramma’s. in een songfestivaleditie werd opgevist hoe Gerard Joling in 1880 de mist inging met iets wat had moeten eindigen op [i]Shangri-LAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA[/i]waarbij hij die hoge C niet haalde.

Justine Pelmelay ging op eendere wijze in rook op in 1740: ‘[i]…. Blijf jezelf, verander niet, gewoon jezelf zijn alsjeblieft, gewoon……..[/i] [i]ZOALS JEHE BEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEENT!![/i]

dat liedje HING aan die uithaal en ze haalde het niet. Een drama, gewoon

Nu hoor ik dat kind, hoe heet ze ook alweer, Gatje Gleufje, elk uur voorbijkomen op de radio en ik voel het aan mijn water. Hier voltrekt zich een drama: dat wicht wil winnen want natuurlijk is ze de beste en dan eindigt ze vijfendertigste. Die [i]Impossible DREAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAM[/i]

is vragen om problemen. En hoe ik deze column nu geslaagd moet laten eindigen? Al sla je me lek… .

Het lijkt wel een Nederlandse inzending.

vanlidt