Voorzichtig verplaatst zij zich van knieën op voeten en sluipt door de duinen richting waterkant. Steeds sneller, tot ze rent, steeds harder. De wind waait de haren van de vrouw net zo verward als zij eruit ziet. Weg. Nu. Haar benen geven het op. Ze valt. [i]Slaperig wordt één oog geopend. Loom kijkt hij naast zich. Tot zijn verbazing is er alleen een indruk zichtbaar. Snel richt hij zich op en kijkt om zich heen. Voetstappen, hoe verder hij ze volgt, des te dieper staan de hielafdrukken in de bodem geprent.[/i]
Ze rolt net zolang door tot haar hele lichaam is bedekt door een beschermende laag en blijft dan liggen als een surrealistische zandsculptuur. Duizend vragen stormen door haar hoofd. Waarom moeten mensen soms keuzes maken? En waarom is elke optie waar zij uit kan kiezen zo slecht? Druppels vormen vochtige zigzagweggetjes op haar huid. Elke zandkorrel die ze omzeilen, vormt een nieuw dilemma in haar brein. Ze kan nog terug.
[i] In paniek rent hij het strand op. Waar is ze? [/i]
Water nadert. Het kust haar tenen, reinigt ze en trekt zich dan terug alsof het bang is voor de aanraking. Algauw krijgt het meer moed en aait haar voeten, omarmt ze even, om zich vervolgens toch weer te bedenken. De kille liefkozingen passen bij haar gemoedstoestand en doodstil blijft ze liggen. Wacht af.
[i] Mensen op het strand kijken hem bevreemd aan, als hij schreeuwend over het strand raast. Met beide handen boven zijn ogen speurt hij de horizon af en verder.[/i]
Zilt vocht vloeit tot haar navel. ‘Je kan nog terug, je kan nog terug, je kan nog terug’, lijken de golven te fluisteren. ‘Nu nog wel’. Bewegingloos laat zij zich van haar zandkleed ontdoen. Niet ver weg hoort ze een bekende stem. Haar besluit is genomen.
[i]Met afgezakte schouders laat hij zich op een bankje vallen en kijkt een laatste keer rond. Geen mens. Oud hout, afval en een verdwaald ingestort zandbeeld. Niets.[/i]
Het water grijpt de vrouw bij de keel en trekt haar naar zich toe. Speelt, duwt haar kopje onder, laat haar tot strengen verzande haren gracieus uitwaaieren. Ze geeft zich, laat zichzelf en haar geheimen opnemen in de diepte.
Er is geen weg meer terug.
12 reacties
doemaar88 · 19 augustus 2009 op 08:58
Mooi geschreven, deze column, met een trieste onderligging die je in de tekst zelf niet ‘proeft’. Knap. Ook de man-vrouw verdeling is goed. Mooie laatste zin ook, niets dan lof, eigenlijk.
maurick · 19 augustus 2009 op 10:49
Goh, mooie column.
Eigenlijk bijna precies dezelfde als de column waar ik mee bezig was :-p
zelfde onderwerp en zelfde vrouw.
Netjes 🙂
WritersBlocq · 19 augustus 2009 op 11:22
Jeetje, hee! Hoeveel overgave van haar vergt, en van hem het verlies… geweldig goed neergezet, een plaatje. Ik hou van woorden meerdere keren in andere context gebruiken, dat weet je. Hier [quote]Speelt, duwt haar kopje onder, laat haar tot strengen verzande haren gracieus uitwaaieren.[/quote] heb je dat subliem gedaan met dat ‘verzande’.
Kus, Pau :kus:
Kuin · 19 augustus 2009 op 13:53
Getver, Arta! Waarom zo’n treurig einde? Ik word er helemaal droevig van. Wel geweldig mooi geschreven. Maar ik had toch liever gezien dat hij ze zou optillen, met haar door de golven heen zou zwemmen naar de branding, haar daar neergezet hebben en een kus op haar voorhoofd hebben gegeven, fluisterend: “Schatje, alles komt goed!” :hammer:
… maar ja, er is geen weg meer terug! 😥
Neuskleuter · 19 augustus 2009 op 18:53
Heel mooi. Ik zie haar als sculptuur liggen, maar dit verhaal als sculptuur staan. Zij, hij, zij. Heel goed verweven. Dit hoort uitgebeeld te worden in een serie, aan het strand. Ken je zandkastelenbouwers? Ik zou het zeker eens voorleggen!
Neuskleuter · 19 augustus 2009 op 20:37
Hmm, ik lees hem nog eens terug en val weer over deze zin: ‘Tot zijn verbazing is er alleen een indruk zichtbaar.’ Is het geen afdruk?
Verder geen kritiek! 😀
arta · 20 augustus 2009 op 07:18
Dank je wel voor de geweldige reacties!
@Maurick: Ik ben benieuwd!
@WB-tje: Dát soort zinnen heb ik geleerd ‘from the master'(m/v).;-)
@Kuin: Tja… Gelukkige eindes zijn wel leuk, maar ook minder boeiend, naar mijn idee!
@Neus: Officieel is het idd afdruk, maar toch heb ik in dit geval bewust gekozen voor indruk, omdat ik de vorm van een lichaam ín het zand wilde beschrijven en ook tegelijkertijd duidelijk wilde maken dat dit zijn laatste indruk van haar was…
Enne… voor het zandkastelenbouwen: lees Neptuna van mij maar eens, dit had zo het vervolg kunnen zijn. (ik speel zelf af en toe met zand:-))
Dees · 20 augustus 2009 op 10:57
Prachtige zinnen, zeker. De quote van WB vind ik ook heel mooi. Ik denk wel als ik jou zo lees dat je er misschien aan toe bent om weer eentje dieper te gaan graven, je stukjes blijven een beetje steken op dezelfde hoogte, prima kwaliteit, daar niet van, maar er zit meer in verder doorgegraven en dat meer kan je eruit krijgen. Intuitieve reactie mijnerzijds maar weer eens. Niet rot bedoeld zet ik er in de edit toch nog maar even bij 😉
Grtz,
D.
Anne · 20 augustus 2009 op 12:43
Soms wacht ik een paar dagen voordat ik reageer, omdat ik mijn gevoel over een stukje nog niet niet kan formuleren.
Da’s meestal het geval als er op het eerste oog niks mis is met de tekst, zoals hier. Vlot geschreven, levendig verteld.
Voor mij hapert echter de onderwerpkeuze gecombineerd met de setting. Zelfmoord plus strand/zee plus partner die te laat is; het zijn beelden die ik net iets te vaak in precies die constellaties al in films heb gezien. Hoewel je met je taalgebruik hebt getracht toch eigenheid in te brengen, wat hier en daar zeker gelukt is, is het te moeilijk denk ik om echt te ontsnappen aan die dwingende sjablonen die door media en cultuur aan ons allen worden opgelegd. Wil je dan tóch dat onderwerp, die intrige en die setting gebruiken dan moet je enorm veel uit de kast halen om er echt je eigen stempel op te drukken. Verder gaan waar die verhaaltjes ophouden. Anders verzand je in kopiëren. Vind ik 😉
arta · 20 augustus 2009 op 22:36
Eigenlijk…eigenlijk heb ik dit stuk helemaal niet geschreven met zelfmoord in mijn achterhoofd. Mijn idee erachter was juist dat een mens zijn hoofd zó vol kan zitten dat hij/zij erdoor verzwolgen wordt en onbewust beslissingen neemt, die anderen met lege/onbeantwoorde vragen en gevoelens achterlaat… Mislukt, jammer!
🙂
pally · 21 augustus 2009 op 00:20
Mooi geschreven stukje, Arta.
Toch heb ik ook het gevoel, ondanks dat het heel goed geschreven is, dat er een klein beetje herhaling in zit van wat je al eerder geschreven hebt. Misschien niet eens inhoudelijk, maar in de ‘opbouwformule’.
Hoe moet ik een goeie vergelijking maken? Een musicus, die technisch perfect speelt, maar er even niet iets speciaals aan weet toe te voegen.
Zoiets. Maar goed geschreven blijft het,
groet van Pally
KawaSutra · 21 augustus 2009 op 01:31
Ik vind het mooi zoals je (bijna) alle elementen gebruikt om een menselijke gemoedstoestand te omschrijven. Ik mis alleen nog het vuur. Schrijven is weliswaar schrappen maar een essentieel onderdeel kun je niet altijd de lezer laten invullen. Met één rakende zin zou de hele strekking van het verhaal een enorme indruk achter kunnen laten. Nu blijft het hangen bij een, overigens heel goed en mooi geschreven, stereotiep. Die geheimen, denk ik, daar zit nou net de clou.
[quote]….en onbewust beslissingen neemt, die anderen met lege/onbeantwoorde vragen en gevoelens achterlaat… Mislukt, jammer![/quote]
Eigenlijk ben je daar nu juist heel goed in geslaagd, maar of dat bevredigend is voor de lezer….? 😀