Vrolijkheid en inspiratie

Als ik het woord cultuur hoor, word ik ontwapend en ben ik weerloos, want alle mooie dingen zijn kwetsbaar. Ik geniet altijd teugelloos van gedichten en muziek. Nieuwe gedichten doen je verbaasd staan. Bekende teksten dienen om je geheugen op te frissen. Onbekende muziek werkt aanstekelijk. Gouwe ouwen maken je in 1 klap 40 jaar jonger.

Muziek en poëzie zijn internationaal, mondiaal, universeel, en wissen grenzen uit: een Jemenitische Jood uit Israël die al decennia in Nederland woont en Franse chansons en Hebreeuwse liedjes zingt. Een Belgische dichteres die in haar charmante Vlaamse onschuld bewijst dat haar Vlaamse Nederlands zo veel mooier klinkt dan het onze. Een Rotterdamse troubadour die op ironische wijze zijn stad, een wereldhaven waar muziek in zit, kritisch bejubelt. Jazz, gedraaid door een zwijgende maar intens genietende Jules Deelder…

Instrumentale muziek kent helemáál geen grenzen. Heerlijke klanken passeren zonder paspoort of visum elke grenspost, iedere muur en alle checkpoints, elke leeftijdgrens. Muzieksoorten vloeien ineen, maar behouden eigen klank en kleur.

Kortom, een caleidoscoop van klanken, maar ook van indrukken, herinneringen, nieuwe en hernieuwde kennismakingen, vrolijkheid en inspiratie: genoeg om lange tijd op te teren.

Categorieën: Algemeen

2 reacties

sylvia1 · 10 september 2011 op 10:19

Jan, misschien is dit stukje te breed en daardoor te algemeen. Het is alles wat je vindt van cultuur en daardoor kan ik er niet echt iets uithalen voor mezelf. Nou ja, dit klinkt waarschijnlijk vaag. Een column over één gedicht bijvoorbeeld (zoals laastst) spreekt denk ik meer tot de verbeelding van de lezer.

Mien · 11 september 2011 op 22:59

Mee eens, maar ja, wat moet je ermee.
Inkoppertje?

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder