Wees gegroet

Is het niet bijzonder hoe je een band met iemand kan opbouwen zonder dat je de persoon in kwestie ook maar eenmaal hebt gesproken? Sinds een aantal maanden word ik namelijk vriendelijk gegroet door een oudere man die in zijn erker achter het raam is opgedoken. Ziek, wachtend op genezing of misschien wel de dood. Om zijn tijd te doden is hij achter het raam aangeschoven zodat hij kan uitkijken over de goed onderhouden tuin waar een diversiteit aan vogels continu druk in de weer is.

Het is een ingesleten ritueel geworden op mijn dagelijkse gang naar de supermarkt. Op een afstand ziet hij me al aankomen. Waarna hij zijn rug recht, zijn gezicht begint te stralen en hij zijn hand naar mij opsteekt. Met een glimlach op mijn gezicht knik ik vriendelijk terug of steek mijn hand op als ik in een eenmansoptocht voorbij defileer.

Soms maak ik mij zorgen als hij er een dagje niet zit. Zou hij op een afspraak in het ziekenhuis zijn of is er toch iets ergers aan de hand? Maar daags erna blijken mijn zorgen alweer ongegrond als ik hem weer op de vertrouwde plek zie zitten. Soms word ik in verlegenheid gebracht als zijn conversatie met visite stokt om mij te groeten. Ook zijn gasten zie ik dan schuchter hun hand naar mij opsteken.

De laatste dagen is mijn stemming echter in mineur. Zijn tuin staat er nu prachtig bij, in volle bloei en ook de vogeltjes gaan onvermoeid door. Toch is het een stilleven voor mij geworden nu ik hem niet meer achter het raam tref.