Grappig, hoe onze kijk op het leven veranderd als we rijpen. Toen ik opgroeide leerde ik–evenals velen onder u waarschijnlijk–dat ik altijd bepaalde dingen moest bewaren voor “speciale gelegenheden.” Zo waren er bepaalde kledingstukken die ik haast nooit aandeed, omdat ze bestemd waren voor speciale gelegenheden. En daar was dat mooie ondergoed, dat ook bewaard moest worden; de speciale baddoeken die apart gehouden werden; en dat fraai bestek, dat zat te wachten op de komst van speciale gasten. Boven alles was daar je uiterlijk: ook dáár bewaarde je natuurlijk het allerbeste van voor een evenement, waarbij je er op je allermooist moest uitzien.
Jammer genoeg braken sommige van die speciale momenten nooit aan, en al wat gebeurde was, dat ik groeide uit mijn mooiste jurken en ze uiteindelijk afdankte zonder er ooit echt van genoten te hebben. En hetzelfde lot overkwam ook de andere kostbaarheden, die verzuurden in laden en kasten, wachtend op een speciale dag die maar nooit kwam…
Ik ben hierover gaan nadenken. En hoewel de meeste van mijn jeugdlessen me zeer dierbaar zijn, besloot ik dat deze niet eentje zou zijn die ik zou blijven naleven. Van nu af aan zou die speciale dag “vandaag” zijn! Mijn overtuiging werd niet alleen verscherpt door persoonlijke ervaringen, maar meer nog door verhalen van anderen.
Er was bijvoorbeeld een radiospotje op de lokale (Los Angeles) radio–ik weet, eerlijk gezegd, niet eens meer waar het precies over ging?waarvan de volgende essentiële zin me bijbleef “Niemand heeft op zijn sterfbed ooit gezegd: Wat ben ik blij dat ik die mooie zachte baddoeken nooit heb gebruikt!”
En dan was er een email die enkele jaren geleden hier de ronde deed, waarin een dame middels een triest verhaal alle lezers van de email aanspoorde om vooral niets te bewaren. Ze had namelijk kort geleden haar aan kanker overleden zuster’s kasten en laden opgeruimd, en was een grote partij zijdezacht linnen, ondergoed, en nachtponnen tegengekomen, die allen bewaard waren voor speciale gelegenheden. Speciale gelegenheden die voor haar zuster dus nooit aangebroken waren!
En dan is daar ook nog Steven Covey’s gewoonte nummer 2 uit zijn reeks van “Zeven gewoonten voor hooglijk effectieve mensen”. Covey adviseert ons daarin om alles te doen met het eind in gedachten, en hoewel hij dit meer slaat op het moeten hebben van een vast omlijnd doel, waarop we ons erop kunnen voorbereiden en waar we naar toe kunnen leven, past mijn hierboven ten beste gegeven idee over het zijn van je beste zelf, er ook perfekt in. Bekijk het zo: we bevinden ons op een reis waarvan de enige vaste opdracht is om er het beste van te maken. Niet op een dag in de verre of nabije toemkomst, maar elke dag opnieuw! Welnu: we bewaren onze goede daden toch ook niet voor een speciale dag in de toekomst? En we kunnen de dingen die ons overkomen toch ook niet uitstellen tot een dag in de toekomst wanneer we er beter voor in de stemming zijn? En we kunnen onze rekeningen toch ook niet pas betalen wanneer wij vinden dat het ons uitkomt (wat waarschijnlijk “nooit” zou zijn)?
Hier is dus mijn overtuiging: Laten we stoppen met het bewaren van onze kostbaarheden voor speciale momenten in de toekomst. Van nu aan is elke dag een speciale dag! En vandaag is net zo’n goeie dag om een prachtige herinnering te creëeren als elke andere! Dus, van nu af aan:
· Kleden we ons elke dag op zijn best voor diegenen van wie we houden: onze levenspartner, onze kinderen, onze colega’s, en onze beste vrienden. Immers: zij zijn degenen voor wie we er goed uit willen zien, niet? Zij verdienen onze beste zelf, en dat is precies wat we hen zullen aanbieden vanaf vandaag.
· Gebruiken we die speciale, grote, zachte baddoeken voor ons eigen lichaam en die van onze huisgenoten.
· Gebruiken we dat fraai bestek in gezinsverband en samen met onze vrienden, want die speciale VIPS komen misschien nooit langs, en het zal ze waarschijnlijk toch maar een worst wezen hoe ons bestek eruit ziet.
· Zullen we ervoor zorgen dat we leven op een manier waarbij we op onze laatste dag geen spijt zullen hebben van onze bewaar-manie. We zullen leven met het eind in gedachten en ervoor zorgen dat we ons niet schuldig of belachelijk voelen wanneer het onze tijd is om uit te stappen.
Het leven is speciaal en het overkomt ons nu. Niet morgen of volgend jaar, maar nu. En elke dag zou gezien moeten worden als een uitzonderlijke, en derhalve ook zo geleefd moeten worden. Niemand zegt dat we roekeloos moeten zijn, maar het leven is te kort en te vol van verrassingen om wat dan ook onnodig te bewaren. Geniet ervan terwijl je dat kunt!
0 reacties