Weg is het. Weg gegleden, Onderbroken. Verstoord en verpest. Vergeten…
Zoals we altijd zeiden nooit te doen.
De pijn wordt minder, het verlangen rustiger, het leven gewoner. De afstand verder weg, ik dichterbij. Bijna kan ik het weer aanraken. Mezelf. Maar wie ben ik zelf? Wie ben ik, zonder denken aan jou? Verlangend, koesterend, hopend, wachtend op jou.
Sterker. Optimistischer. Trotser.
Soms. Steeds vaker, steeds heviger en bijna helemaal zonder jou.
Herinneringen, steken, pijn, boos, haat. Nog geen zoete mooie gedachten aan ons; ooit mooi, puur en goed. Het was niet goed. Het kon niet goed zijn. Het mocht niet goed zijn, mocht niet goed voelen, mocht niet goed gevonden worden. Wij vonden het goed.
Wij zijn niet meer. Wij zijn onderbroken. Afgebroken. Gescheurd. Wij hebben het gedaan, wij hebben t gelaten.
Weg is het. Weg gegleden. Verstoord en verpest. Vergeten.
Nooit vergeten.
5 reacties
doemaar88 · 20 oktober 2008 op 22:27
Mooie woorden, Elisa!
lisa-marie · 21 oktober 2008 op 09:50
Mooi gezegd !
arta · 21 oktober 2008 op 20:28
Eigenlijk ben ik het niet eens met mijn voorgangers. Je leest dat je er absoluut je best op hebt gedaan, maar het raakt me niet, het roept geen emotie bij me op. En dat zou naar mijn idee wel moeten met een tekst als deze…
geertsjohn · 21 oktober 2008 op 21:12
Ik ben het met Arta eens. Mooie woorden die niet raken waar ze voor bedoeld zijn.
Elisa · 23 oktober 2008 op 21:00
Dank voor de kritiek! Het raakt mij erg, vrij logische natuurlijk. Het is voor mij erg fijn om zulke dingen op papier te zetten en helemaal als iemand er hetzelfde gevoel bij heeft. Helaas lukt dat niet altijd!