Wegafsluiting

Iedereen rijdt wel eens op de snelweg, 100, 120 of 130 kilometer per uur. Een ontspannen muziekje galmt door je speakers, het bakje verse koffie stabiel in het houdertje en de arm ontspannen uit het raam. Het is lekker weer. Je weet waar je heen wilt, je weet hoe je er moet komen en vol goede moed rijd je richting je bestemming.

Tot er na 23 kilometer snelweg ineens een wegafsluiting is. De weg is dicht, je kunt niet verder en je zal moeten omrijden. De weg is hobbelig, onzeker en je koffie valt uit de houder op je, net gewassen, automatten. Je bent genoodzaakt een tunnel in te rijden. Uitzichtloos. Je zit in een daltunnel, eerst lang naar beneden, dan weer omhoog. Zodra je er in rijdt zie je enkel nog licht achter je. Voor je is het donker. Je radio begint irritant te storen, je navigatie ontvangt geen GPS meer en je hebt geen idee waar je bent of waar je heen moet. Het raam gaat dicht, de tunnel is koud. De kou zakt tezamen met jouw moed in de diepste krochten van je schoenen. Je hebt maar 1 optie, gas geven en hopen op het beste.

Ja ik schrijf maar in metafoor omdat ik geen idee heb hoe het zou moeten voelen of zijn. Ziektes, moeilijkheden of andere situaties waarin je gewoonweg even geen uitzicht meer hebt. Wat moet je als je in de auto des levens zit bij hectometerpaaltje 23.3 en de weg is dicht? Vechten en doorrijden. Vechten en iedere overwinning vieren die er is. Hoe klein ook.

Geen uitzaaiingen, succesvolle chemo, de lach van je kleine spruit. Iedere overwinning is een stap dichter bij het winnen van de oorlog. In het diepste dal glooit in de verte het licht van het einde van de tunnel. Heel hard rijden, vol gas en nooit meer achterom kijken. Weg van die kutsituatie, weg van het gezeik, weg van het slechte nieuws. Weg van de kanker.

Kanker, kanker op.