Welkome Glimlach

‘Wat leuk als jij hier komt wonen, dat zou nog eens gezellig zijn’, de vrouw blijft even voor mij staan. Waarschijnlijk verwacht ze een even vriendelijke reactie. Ik ken haar niet. Zij kent mij niet. Ik vertrouw het even niet. Wat is de insteek van haar enthousiasme. Spreek ik haar zo sterk aan dat zij vanavond de woonbron zal contacteren, zal zij hen dreigen te verhuizen wanneer ik geen intrek neem in de leegstaande woning. Kent zij de man die naast mij staat en ziet ze hem liever gaan dan komen. Haar blijheid over mijn bezoek maakt mij wantrouwig en toch vrolijk. ‘nou, hopelijk tot snel!’ en al zwaaiend vervolgd zij haar weg en fietst de straat uit.

De maanden zijn voorbij gevlogen en de zomer is inmiddels in volle gang. Opgelucht plof ik in de bank en leg mijn voeten op tafel. Er wordt op het raam van mijn woonkamer getikt. Een vrij vreemde gewaarwording aangezien ik op de derde etage woon. Het is de dochter van de buren en zij wil graag met mijn dochter spelen. Geen probleem natuurlijk als ze voortaan aan de voordeur belt. Met een strenge vinger vertel ik haar over de gevaren van haar klimpartij.
Zodra de kinderen zich vermaken in de roze kubus van mijn dochter, nestel ik mij opnieuw in de bank. ‘Mijn bank. In mijn woonkamer. Voor mijn televisie’ terwijl ik al mijn eigendommen zacht tegen mezelf fluister, besef ik ineens dat ik tevreden ben. Volledig voldaan in mijn nieuwe omgeving.

Zo nu en dan wandel ik wat door de straten, gewoon omdat het kan. Ik bekijk de woningen en straten die hun oorsprong vinden in het begin van de twintigste eeuw. Zo kom ik op een zondagochtend ook langs de Opzoomerstraat. Het bordje dat is bijgevoegd leert mij dat het hier begon. De opknapmanie welke door het ganse land is overgenomen. Gewapend met bezems en papier prikkers gingen de mensen uit deze straat als eersten de verloedering te lijf. Waar de overheid verstek liet gaan greep Koos naar de schoffel. Met zweet op het voorhoofd en een portie Rotterdamse nuchterheid verdween het onkruid. Plantenbakken, bloemenperkjes en knusse bankjes werden het nieuwe straatbeeld. Niet alleen hier om de hoek, heel Rotterdam kreeg het te pakken. Sterker nog het leek besmettelijk. Heden ten dagen is het gehele Nederlandse volk aan het Opzoomeren geslagen. Allemaal dankzij mijn buren om de hoek.

Dit opknap fenomeen is slechts een van de velen facetten van mijn nieuwe wijk. Er zijn speeltuinen, kunst, religie en cultuur. Buren organiseren feesten en kinderen groeten mij al spelend op straat. Het Nieuwe Westen heeft echter nog meer te bieden dan dit alles.

Ik loop op de Heemraadsbrug als ik enthousiast word toegezwaaid. Ik ken haar niet. Ik schrik niet meer. Ik zwaai terug en begrijp nu het principe. Fluitend zet ik mijn wandeling voort en groet de man met zijn hond. Vriendelijk neemt hij zijn hoed af. Zo ook bij zijn volgende voorbijganger.
Iemand zei eens tegen mij ‘Een glimlach gaat de hele wereld rond’. Het zou die vrouw op de fiets geweest kunnen zijn.