Welteruften!

Wat vakanties betreft, ben ik een saai mens. Mijn eigen bed is namelijk onbetwist mijn favoriete slaapplaats. Nooit eerder kwam ik een fijner bed tegen. Eén meter tachtig breed, met matrassen gevormd naar mijn eigen lichaam, geheel gevuld met mijn geur, of incidenteel de geur van mijn favoriete wasmiddel. Daar kan toch geen bed in Griekenland of Italië tegen op? Laat staan een stapelbed in een vakantiehuisje in Overijssel. De reden dat ik zo dol ben op mijn eigen bed is simpel: Ik heb een rare slaaphouding. Zo eentje waar veel ruimte voor nodig is. Mijn nachten begin ik namelijk consequent half op mijn buik, met mijn rechterbeen gestrekt. Mijn linkerbeen trek ik op tot mijn oksel, waarna ik mijn linkerarm over mijn bovenbeen sla om uiteindelijk de hand onder mijn voet, de hak om precies te zijn, neerleg. Elke nacht probeer ik eerst meerdere andere houdingen, rug, buik, zij, maar uiteindelijk slaap ik steeds in de eerder beschreven knoop in. Al jaren.

Dat is ook de reden waarom ik het liefst alleen slaap. Hoe vaak ik al geprobeerd heb om uit te leggen waarom ik in deze, voor samen slapen ongezellige, slaaphouding lig, vooraf al wetend dat het niet uit te leggen valt? Toch zeker al een aantal maal. En al die keren heb ik op mijn rug liggen wachten, tot mijn medeslaper sliep en ben toen in mijn vertrouwde slaapknoop gaan liggen, stiekem lachend om het feit dat mijn onwetende medeslaper nooit meer als dusdanig bestempeld zou gaan worden. Net goed.

De breedte van mijn eigen bed leent zich dus prima voor dit soort standjes. Op vakantie moet ik dat maar afwachten. Is het bed te zacht zodat mijn gezicht in het matras ondergedompeld wordt, waardoor ik geen adem meer kan krijgen? Is het zo hard dat ik ’s ochtends wakker wordt met pijn in mijn ribben? Is het wel breed genoeg, lang genoeg? Ruikt het lekker? En het is meer dan eens voorgekomen, dat wanneer het bed aan mijn voorwaarden voldeed, ik ’s nachts verkleumd wakker werd, omdat de bedmijten er met mijn dekbed vandoor waren gegaan. Ik ben vervelend, lastig en veeleisend, maar het gaat dan ook om niet zomaar iets.

Nouja, en zo kan het dus ook zomaar gebeuren, dat ik plots in een stapelbed van zeventig centimeter breed terecht kom, met het trapje naar boven op een erg ongemakkelijke plaats, ergens in een huisje in Overijssel, waar mijn tenen de ene muur raken en mijn hoofd de andere. Mijn knoop verandert dan ineens in een wel erg lenige positie en als ik dan mijn zoon boven mij hoor zeggen ‘welteruften’, ondertussen een wind mijn kant opsturend, is er nog maar één ding dat ik wens: Mijn eigen bed.