Ik mag mee naar het circus om Andrew beter te leren kennen en te zien hoe ik kan omgaan met hem in zijn rolstoel. Alle medebewoners en andere begeleiders gaan mee, zodat dit eerste uitstapje voor mij niet een sprong in het diepe hoeft te zijn.
Hoewel ik graag duik en echt niet bang ben dat het zonder hen niet zou lukken, is het toch wel prettig iemand in de buurt te hebben die Andrew beter kent. Met negen personen op tijd weg is niet makkelijk, zeker niet met gehandicapten. Voor iedereen klaar is, zijn we zo een half uur verder.
Ik mag Andrew zijn jas aan trekken, zoiets simpels is bij hem een behoorlijke klus, ik stuntel met zijn slappe armen, die alle kanten op bengelen. Maar het lukt me uiteindelijk wel, met het zweet op mijn voorhoofd en rug, deze klus doe ik een volgende keer als ik mijn jas nog niet aan heb. Hoe moeilijk dit is, kan je je niet goed voorstellen, zeker niet als je zelf in enkele seconden je eigen jas aantrekt.
Een taxibusje rijdt ons naar het circus, dat is redelijk snel gepiept. Andrew staart me af en toe onderzoekend aan, wat zou er in zijn hoofd omgaan.
De stoep op en af is nog niet zo simpel, zo af en toe wiebelt een van zijn benen buitenboord en worden we wel erg breed. Been weer terug leggen.
Het laatste stuk de rolstoel voortduwen over een hobbelig grasveld valt helemaal niet mee, maar we komen op een aardige plek te zitten. In het circus genieten we, ik het meest van de reacties van Andrew. Zijn ogen stralen en een lach verschijnt op zijn gezicht.
Na afloop gaan we naar huis met de stadsbus, vooruit lopend naar bushalte roept een van de bewoners naar de begeleiding: ‘Ik zal vooraan bij de bus gaan staan en de chauffeur zeggen dat we met twee rolstoelen zijn’
‘Ja dat is een goed idee’ zegt een begeleidster, ‘die chauffeur ziet het vast niet dat we met rolstoelen staan te wachten’, dat laatste met een knipoog naar de anderen.
Als ik naar huis fiets ben ik dankbaar dat ik niet gehandicapt ben, dat het wonderlijk is dat onze kinderen gewoon kunnen lopen en praten.
Ook ben ik blij dat ik Andrew mag meenemen op pad, zo zullen we samen gaan genieten.
7 reacties
WritersBlocq · 29 april 2005 op 13:23
[quote]Hoe moeilijk dit is, kan je je niet goed voorstellen, zeker niet als je zelf in enkele seconden je eigen jas aantrekt.[/quote]
Nu wel, omdat jij het zo levendig beschrijft. Petje af Pepe, voor jouw mooie werk maar zeker ook voor deze column. Ik vind het 1 van je beste! Knuf, ook voor Andrew, Pauline.
Wright · 29 april 2005 op 16:46
Leuk om te lezen dat je er zelf ook zo van geniet,Pepe!
Andrew boft volgens mij giga met jou.
Respectvolle groetjes, Wright
Kees Schilder · 29 april 2005 op 18:05
[quote]Als ik naar huis fiets ben ik dankbaar dat ik niet gehandicapt ben, dat het wonderlijk is dat onze kinderen gewoon kunnen lopen en praten. [/quote]
Ja, dat mag je best een wonder noemen.
Erg goed geschreven,Pepe
Li · 29 april 2005 op 18:53
Beeldend geschreven Pepe.
Ik zie het helemaal voor me en worstel en geniet met je mee 🙂
Ik ga de avonturen van Andrew en Pepe op de voet volgen!
Li
Ma3anne · 30 april 2005 op 08:47
Leuk verslag! 🙂
Louise · 30 april 2005 op 09:30
Andrew in de hoofdrol van dit lieve verhaal.
Hij heeft het getroffen met jou!
Mup · 30 april 2005 op 21:47
[quote]Ook ben ik blij dat ik Andrew mag meenemen op pad, zo zullen we samen gaan genieten.[/quote]
En zo maken twee halve zolen, samen toch een hele. 😉
En ach, dat op tijd komen, wat maakt het uit, als je de weg maar weet 😛
off-topic:
Gefeliciteerd ook met het behalen van je proef om met de bus te gaan rijden, klasse!
Groet Mup.