Projectmatig.
Dat woord verstond ik nog net en de zin ook waarin het vreselijk woord voorkwam. ‘Projectmatig werken zodat de school goed aansluit op het bedrijfsleven. Want straks moeten onze kinderen toch in het bedrijfsleven aan het werk.’ Op dat moment knikte mijn hoofd en viel met een knal op het harde bruine hout van de tafel. Zal ik mijn mond open doen, dacht ik. Zal ik? Ik keek de klas rond waar alle ouders bij elkaar waren om te horen hoe projectmatig de school dit jaar wel niet werkt. Natuurlijk liet ik mijn hoofd in stilte op tafel vallen, zo ben ik. Maar zo langzaamaan heb ik het gehad met het leven. Wat mij betreft is het genoeg geweest.
Werken moeten we en verdomd veel ook. De Nederlandse economie verlangt dat van ons, we lopen tenslotte al achter de feiten aan. Europa en de wereld stormen voort en wij raken achterop. We werken niet hard genoeg en vooral te kort. En ik werk helemaal niet. Ik ben een paria die ze ook wel werkloze noemen. Dat geeft een stempel, een afdruk die mij prima staat. Werk boeit me niet, het is slechts nodig om de nodige eurocenten op tafel te krijgen. En dat geld heb ik nodig voor boeken, theater en andere geestverruimende zaken. Momenten die mijn hart laten zingen, die me even niet meer op deze wereld laten zijn. Noem het maar een kortdurend gelukzalig moment. Ik kan dat doen, want ik werk niet. En als ik zou werken, dan kan ik die dingen niet doen.
Meer kinderopvang moet er komen en vooral moet het makkelijker. De basisschool, dacht de VVD meteen. Van half acht in de ochtend tot half zeven in de avond. Da’s mooi. Als beide partners goede afspraken maken moet dat lukken en kunnen ze beiden vijf dagen per week werken en zich binnen hun organisatie omhoog likken. Kind uit bed en naar school. En als de zon onder gaat snel oppikken en thuis weer in bed gooien, ideaal. Hopen dat de scholen de kinderen ook gaan voeren. De opvang geschiedt, zoals de liberalen het willen, door bijstandsmoeders. Prima, wat je maar wilt voor je kind. Die bijstandsmoeders moeten wel opgeleid worden natuurlijk. Die opvangmoeders moeten een kind goed uitleggen dat die lui die ze uit bed sleuren en er weer in kieperen de ouders zijn, de papa en mama. Want tijd voor opvoeden is er niet meer, dat moet die bijstandmoeder doen en de school.
Natuurlijk moet er goede opvang zijn voor kinderen en hebben mannen en vrouwen recht op gelijke kansen. Daar is rechts Nederland nu ook achter. Maar alles staat in het teken van de economie. Geld verdienen, carrière maken. Mag het misschien iets minder? We hebben al zo weinig tijd. We hebben een huis, twee auto’s en de yoga. Een kind willen we ook, maar hebben geen tijd om het op te voeden, want we willen en moeten zoveel. We moeten harder werken en vooral langer want Nederland vergrijst. Doemscenario’s komen via de media onze wereld binnen. Werken, werken, werken. En niet zeuren over meer loon, nee meer werk met minder mensen voor minder geld. Nee, het mag niet minder, eerder meer.
Maar voel eens mijn hart, toe maar, voel. Het klopt en pompt het bloed rond, ik leef. Mijn hart klopt sneller als ik haar zie en voel, ben trots op mijn kinderen en wordt lyrisch van een mooi gedicht. Ik droom mijn dromen overdag. Ik leef en ik leef nu. En als ik leef moet ik genieten, me voeden met poëzie, verhalen en mooi theaterspel. Ik leef en vast veels te kort. Waarom moet ik werken dan? Bestaat er dan niets anders meer? Geld verdienen en geen tijd om het op te maken. Samen naar de verkleurende bladeren kijken in een bos of park. Moet ik dan alles maar overlaten aan de oppas, de overblijf en de school?
Projectmatig, bedrijfsleven. Ik hoorde het en de tranen schoten in mijn ogen. Zal ik, vroeg ik me af. Ik deed het niet. Ik wilde het uitschreeuwen. Meer onderwijs in literatuur, poëzie, kunst en cultuur. Leer deze jonge mensen wat leven is en dat er maar één leven is. Geef ze emotie, geeft ze dilemma’s om over na te denken. Geef ze een ziel en niet een ondernemersmentaliteit. Maar dat kan niet, want het land moet worden gered. En dat lukt niet met een goed boek. Daarvoor moeten we werken, harder en langer. Tot we sterven en onze ziel zielloos ronddwaalt omdat het niet weet welke kant het op moet. Want we leren om te werken en leren niet om te leven.
38 reacties
klungel · 30 september 2005 op 08:05
[i] Ik sta even op en begin met applaudisseren [/i]
Misschien ietsie te uitgebreid, maar zeker goed en duidelijk.
pepe · 30 september 2005 op 08:42
Ik doe mee Klungel, nog even dan doen we hier met z’n allen de wave voor deze column.
Geweldige column Fred *buig-modus*
archangel · 30 september 2005 op 08:55
Ik heb het denk ik al vaker gezegd, maar a) ik ben het [i]weer[/i] eens helemaal met je eens, en b) van mij zou je vaste columnist mogen worden. Hulde!
Louise · 30 september 2005 op 09:17
Ik geloof dat ik wel een fan van je aan het worden ben, Fred.
KingArthur · 30 september 2005 op 09:18
Volledig mee eens.
Ma3anne · 30 september 2005 op 09:22
Ik begrijp de paniek om de term ‘projectmatig werken’ niet. Het is een manier om vaardigheden op te doen die vroeger niet aan bod kwamen in het onderwijs. Onderwerpen en thema’s kunnen zeer uiteenlopend zijn. Ook kunst, cultuur of wat je maar wilt, kan aan bod komen. Het gaat meer om specifieke werkvormen als: overleg, samen leren werken, presentaties leren geven etc.
Ik heb 13 jaar geleden de PABO afgerond en daar waren toen al veel projecten, waar ik meer geleerd heb dan op vroegere opleidingen, toen ik enkel in de schoolbanken zat.
Op de basisschool hanteren we deze werkvorm al jaren en de kinderen zijn altijd enthousiast over werken in projectvorm. Ook in het studiehuis wordt hier intussen al een aantal jaren mee gewerkt en mijn beide kinderen werken op deze manier op het HBO. Het is dus niets nieuws.
Punt is wel, dat naast projectonderwijs ook kennisoverdacht zal moeten plaatsvinden en er goede feedback gegeven moet worden en dat hangt nogal eens af van de vaardigheden van een leraar. Sommigen zijn gewoon slecht in het begeleiden van projecten.
Wanneer er een goede balans is, lijkt het mij persoonlijk een perfecte manier van studeren. Ikzelf was er in elk geval erg enthousiast over als student.
Outsider · 30 september 2005 op 09:43
Ik ben bij dit stuk meer een fan van Ma3anne, want zij weet waar ze over praat en Fred niet.
Ik snap werkelijk niet waarom zowat iedereen dit gelul in de ruimte zo geweldig kan vinden.
wendy77 · 30 september 2005 op 09:52
Ik vind je manier van schrijven echt geweldig!! Je schrijft erg ‘leesbaar’, zo leesbaar zelfs dat ik met plezier een column heb gelezen, waarvan de inhoud me niet zo aanspreekt.
Verder sluit ik me aan bij Archangel wat betreft het vaste columnist zijn en een applausje kan je van mij ook nog wel krijgen 😉
WritersBlocq · 30 september 2005 op 10:23
Goeie column Fred.
[quote]En dat geld heb ik nodig voor boeken, theater en andere geestverruimende zaken. [/quote]
En nu een column over die andere geestverruimende zaken graag!
champagne · 30 september 2005 op 10:26
Het leest als een trein, het raakt me ook tijdens het lezen. En hoewel ik het op inhoudelijk vlak niet met alles eens ben, vind ik het wel een hele goede column!
archangel · 30 september 2005 op 11:03
@ Ma3 & Outsie:
Het woord ‘projectmatig’ functioneert in deze column alleen maar als katalysator voor een gedachtenstroom die Fred’s kijk op het leven weergeeft.
Ma3 zegt dat projectmatig werken een goede manier is om kennis & vaardigheden op te doen. In het kader van ‘stoom je kind klaar voor het bedrijfsleven’ zal dat zo zijn, daar twijfel ik niet aan. Maar dat is iets heel anders dan waar het in deze column om gaat.
[quote]Projectmatig werken zodat de school goed aansluit op het bedrijfsleven. Want straks moeten onze kinderen toch in het bedrijfsleven aan het werk.[/quote]
Dát is waar het om gaat. Het idee dat onze kinderen überhaupt in het bedrijfsleven aan het werk moeten. Dat ze klaargestoomd moeten worden voor onze 24-uurseconomie.
Wat Fred aangeeft, is dat dát grotere plaatje ver af staat van waar weldenkende mensen zich mee bezig zouden moeten houden! Het woord ‘projectmatig’ symboliseert een wereld waarin Fred niet wil leven (en ik ook niet trouwens).
Ik denk dat dit bij de meeste mensen een gevoel triggert omdat ze weten dat het leven niet zo zou moeten zijn.
Trukie · 30 september 2005 op 11:08
Eigenlijk kan ik de boodschap van dit stuk niet helemaal op een rijtje krijgen.
Als je bedoelt dat twee inkomens in een gezin een inkomen voor een bijstandsmoeder op moet leveren in de kinderopvang (dus niet als onbetaald vrijwilliger) dan vind ik projectmatig niet zo verkeerd.
Na maximaal 40 uur werken p.p. (dus de workaholics een paar uur minder en de niet-werkenden een paar uur meer) blijft er nog genoeg vrije tijd over voor de culturele honger. Toch??
Outsider · 30 september 2005 op 11:14
Daar heb je wel gelijk in, Archangel, en je formuleert het ook nog eens zeer goed, vind ik.
Maar de teneur van de inhoud bevalt me toch niet.
Het lijkt er wel een beetje op dat hij trots is dat hij niet werkt, want hij houdt zich liever bezig met theater, literatuur etc. Ik werk sinds mijn 48ste ook niet meer, maar trots ben ik er niet op, ik schaam me er een beetje voor. Want dat wij hier boeken kunnen lezen, naar het theater gaan, een computer kunnen kopen enz., komt omdat anderen daar voor werken. Er wordt altijd gezegd dat wij leven van ons geld, maar van geld kan niemand leven. Wij leven van het werk dat mensen verrichten. Ons geld zou niet een stuiver waard zijn als mensen niet bereid waren er arbeid voor te verrichten.
Ma3anne · 30 september 2005 op 11:15
@Archangel: het is me duidelijk, dat het ‘projectmatig werken’ een ophangpunt is in deze column voor een visie, maar in mijn ogen moet zo’n ophangpunt dan wel een beetje kloppen. Vandaar dat ik met name daarop in ben gegaan.
Overigens, Fred, ik vergat te zeggen, dat ik het een lekker leesbaar geschreven tekst vind.
archangel · 30 september 2005 op 11:17
Ahhh…. ik was nog niet klaar met typen 😉 Terwijl jullie je reacties plaatsten heb ik er nog een stukje bijgeschreven. Daarmee zou jij je mening eventueel ook kunnen herzien, Outsider. Ik denk niet Fred er trots op is dat hij niet werkt, ik denk dat hij het jammer vindt dat we een wereld hebben gecreëerd waarin ‘werken’ zaligmakend is. Ik denk dat hij het liefst zou hebben dat zijn kinderen kind blijven, zo lang als mogelijk in deze maatschappij.
Ma3anne · 30 september 2005 op 11:26
Haha, dit is discussiëren met omwegen. Ik lees nu de rest van jouw reactie pas, Archangel.
Ik geef je in zoverre gelijk, dat ik ook niet blij ben met de formulering dat er gekozen wordt voor projectmatig onderwijs als voorbereiding op het bedrijfsleven. Zo zie ik het zelf in de praktijk niet. Wat ik mijn leerlingen probeer mee te geven zijn vaardigheden voor het leven en daar leent deze vorm zich goed voor. Dat ze daarbij ook vaardiger een werkplek instappen is wat mij betreft zijdelings meegenomen, als ze daarvoor kiezen.
Outsider · 30 september 2005 op 11:40
[quote]Ik denk niet Fred er trots op is dat hij niet werkt, ik denk dat hij het jammer vindt dat we een wereld hebben gecreëerd waarin ‘werken’ zaligmakend is. [/quote]
Ik denk eigenlijk ook niet, Archangel, dat Fred er trots op is dat hij niet werkt. Maar hij formuleert het hier en daar wel ongelukkig, zodat het wel zo lijkt. Hij spreekt met een zekere minachting over werken en dat vind ik onterecht. Hij zegt bijv.: die dingen kon ik niet doen, als ik werkte. Maar hij kon ze ook niet doen als anderen er niet voor gewerkt hadden.
KawaSutra · 30 september 2005 op 11:41
Ik herken het gevoel dat je uitstekend in deze column hebt verwoord.
Niettemin is het ook weer een karikatuur van de werkelijkheid. De kern van het hele verhaal is eigenlijk egoïsme. Meer, meer, meer. En dat in combinatie met het recht van de sterkste, de competitiedrang of misschien wel noodzaak tot overleven. Er zou een goede balans moeten zijn maar de mens slaat altijd door. Natuurlijk moet er gewerkt worden en liefst zo efficiënt mogelijk want anders kun je niet concurreren en stilstand is achteruitgang. Maar verkeer je dan in die bevoorrechte positie dat je je brood goed kunt verdienen, verlies dan het geestelijke, de cultuur, niet uit het oog. Dat zou toch na eten, drinken en wonen het belangrijkste moeten zijn in plaats van meer luxe en overbodige franje.
De projectmatige aanpak op scholen vind ik overigens een prima zaak, zeer leerzaam en geeft een veel betere aansluiting op de manier van werken in het bedrijfsleven wat ik dertig jaar geleden zeker gemist heb. Vroeger waren kinderen alleen (wel of niet) voor zich zelf aan het werk op school. Nu leren ze samenwerken en gezamenlijk een beoogd doel bereiken. Bovendien wordt de aan te leren theorie veel beter gerelateerd aan praktijksituaties waardoor er meer begrip is onder de jeugd voor het hoe en waarom.
Van cultuur kun je niet eten, cultuur is m.i. bedoeld om het leven aangenamer te maken en te verrijken. Gevoel voor cultuur dient inderdaad wel gekweekt te worden maar altijd in combinatie met zelfstandig kunnen voorzien in de eerste levensbehoeften.
WritersBlocq · 30 september 2005 op 11:46
[quote]Ik denk niet Fred er trots op is dat hij niet werkt, ik denk dat hij het jammer vindt dat we een wereld hebben gecreëerd waarin ‘werken’ zaligmakend is. Ik denk dat hij het liefst zou hebben dat zijn kinderen kind blijven, zo lang als mogelijk in deze maatschappij.[/quote]
[quote]Ik denk eigenlijk ook niet, Archangel, dat Fred er trots op is dat hij niet werkt.[/quote]
Ik denk nou denk ik, ik denk juh, denk niet voor Fred, denk ik, ik denk dat Fred dat zelf best kan maar dat denk ik hoor, ik weet niet wat jij ervan vindt… denken voor anderen, jullie lijken wel wijven!
Trukie · 30 september 2005 op 11:46
Hoe meer (goede) indrukken jongeren/leerlingen opdoen, hoe meer profijt ze daar van hebben in hun latere leven.
Uit Fred´s woorden lees ik niet dat hij blij is dat hij niet meer werkt. Wel dat hij door die nare omstandigeheiden als positief puntje heeft ontdekt dat er meer in het leven is dan werk.
Mijn conclusie is dan, dat jongeren die instelling al met hun opvoeding of schoolopleiding mee moeten krijgen. Hierdoor leren ze een evenwicht tussen werk en ontspanning en algemene ontwikkeling op te bouwen.
Ditzelfde gaat natuurlijk op voor de aansluiting van opleiding op werksituatie. Hoe meer projecten (ooit heette dat gewoon stage of snuffelstage) hoe meer voorbereid op de baas.
EDIT: we reageren allemaal tegelijk, 😀 niet meer bij te houwen :laugh:
WB: helemaal eens.
pepe · 30 september 2005 op 11:51
Fred zal vast het beste weten wat hij bedoeld met zijn schrijven. Wat wij er van denken, ach ieder kan daar zijn eigen ideeen over hebben.
Ik vind de column nog steeds erg mooi! 😉
Mijn mening is dat er meer is in het leven dan werken en studieboeken.
Onbetaald werken geeft mij ontzettend veel moois
Dees · 30 september 2005 op 12:00
Mooie column van een levensgenieter die zich zorgen maakt over de boodschap van de lessen die zijn kinderen meekrijgen.
Ik ervaar het allemaal anders. Ik ben – hoewel in mijn huidige baan misschien minder – dol op werken. Voor mij is werk een middel om mede invulling te geven aan mijn leven. Ik ben ervan overtuigd dat werk goed voor me is. Zeker als ik terug denk aan dat zwarte jaar dat ik me suf solliciterend alleen moest verpozen in een wereld waarin iedereen aan het werk was. Al die leuke zaken waar ik nooit aan toe kwam, ik heb ze toen zeker niet gedaan. Geen geld, onvoldoende gevoel van eigenwaarde.
Heeft de mens niet altijd moeten werken om te overleven? Zou het niet zo zijn dat de mens wel degelijk gemaakt is om te werken, er is door de eeuwen heen nogal wat aan werk verzet. Zonder werk geen cultuur, theater, kunst, want ook dat is werk. Geen mooie boeken, gedichten zonder dat er iemand bloederige, zweterige, betraande werkuren in zou hebben gestoken.
Voor jou is projectmatig werken een teken dat je kinderen worden klaargestoomd voor het bedrijfsleven. Projectmatig werken associeer ik meer met leren plannen, vooruitdenken, anderen helpen, jezelf niet vergeten en een mooi resultaat afleveren.
Geef ze een ziel, roep je, maar geen onderwijs, noch ouderschap zal een ziel kunnen aanreiken, een ziel kun je alleen krijgen door te ervaren, als ouder of docent kun je hooguit af en toe eens een hulpmiddeltje aanreiken. Dat zaken als literatuur en theater te weinig aandacht krijgen in het onderwijs ja. Alleen betekent dat nog niet dat de zaken die ze wel meekrijgen per definitie helemaal verkeerd zijn. Voor het overige hebben jouw kinderen in ieder geval een goede vader aan jou, zo te lezen.
Overigens werk en werkloos, het is maar hoe je het bekijkt, er bestaan vele manieren van werk verzetten, zowel betaald als onbetaald. Dat de maatschappij het ene wel en het andere niet labelt als zijnde werk is vervelend, maar aan de andere kant weet je in zo’n geval zelf beter.
En er is er maar 1 aan wie je verantwoording hoeft af te leggen at the end of the day…
Pff sorry, ik lijk Bakema wel.
Groet,
Dees
Kees Schilder · 30 september 2005 op 12:11
De column is natuurlijk geweldig geschreven.
Toch ben ik het met Outsider wel eens.
Boeken, Theater, cutuur in het algemeen is een must voor de ziel.Werken wordt ongeveer tot religie verheven en wat mij betreft mag het wel wat minder.
Blijft natuurlijk het feit dat je toch in je eerste levensbehoefte moet kunnen voorzien.
Dat anderen dat voor je doen is een verworvenheid van onze maatschappij,maar kijk eens in Afrika om maar een voorbeeld te noemen. Daar is het ieder voor zich en God voor ons allen.En boeken en cultuur?? Daar is geen tijd voor.Overleven is het motto daar want niemand die het voor jou doet.
Ma3anne · 30 september 2005 op 12:13
Nou, dan ook mijn andere punt er maar tegenaan, nu we toch bezig zijn. Ik zou willen dat ik betaald zou MOGEN werken. Ik kom al anderhalf jaar niet meer aan de bak (leeftijdsdiscriminatie)en bouw voor mezelf “projecten” om de tientjes bij elkaar te sprokkelen. Uitzendbaantjes die altijd te kort duren, of aan-huis-projecten in de vorm van lesgeven op allerlei manieren en een handeltje in aloe veraspullen.
Geen recht op uitkering, geen baan. Ik geef het je te doen om dan het hoofd boven water te houden met een gezin met twee studerende kinderen.
Cultuur en poëzie staat hier even niet op het bovenste plan. Eten op de plank en het dak boven ons hoofd proberen te handhaven, daar is het waar het om draait. De brief over ontbinding van het huurcontract en ontruiming die me ten onrechte gestuurd is van de week, ben ik amper te boven.
Gelukkig heb ik de kans gehad vaardigheden te leren om mezelf zo lang mogelijk staande te houden. Jawel, met name door het projectonderwijs dat ik mocht genieten!
Poe hee, ik voel me vandaag ook Bakema. 😀
Fred · 30 september 2005 op 12:18
Maarre…
Mocht ik ooit op mannen gaan vallen dan weet ik wel een leuke Angel 😉
Shitonya · 30 september 2005 op 12:22
Meer onderwijs in literatuur, poëzie, kunst en cultuur?
Leer ze meer denken over grote dilemma’s en leer ze emotie? Godverdomd, als baby leren ze al alle emoties oa lachen en vooral veel janken. Dat wordt met de paplepel ingegoten en tijdens school hebben ze nog genoeg emotie door contact met andere puberende puisten. En dilemma’s m.b.t kunst en poezie? Dan moet je kijken naar andere dingen dan die volslagen nutteloze dingen. En dan nog iets…
literatuur: je moest eens weten hoeveel acherlijke boeken kinderen/jongeren voor school moeten lezen, je zult nog verbaasd opkijken. Echt boeken waar ze baat van hebben lezen ze niet, maar ze lezen nutteloze verhalen die ze na een paar jaar alweer vergeten zijn. En daarnaast: je hebt niets aan literatuur, enkel aan je eigen denkende geest.
poezie: iedere zool kan dichten en van oudere dichters begrijp je als kind geen hol. En alle oude dichters lullen ook maar depressief in de ruimte over sterven en liefde. Daar heeft een kind niets aan.
kunst en cultuur: zie het vak CKV2, beeldende vorming of tekenen. Genoeg cultuur. En een kind leeft in Nederland, dus culuur simpel gezegd. En nederland heeft nauwelijks meer cultuur met half allochtonie dat zich hier als vieze ratten vestigd. En een kind wordt altijd aan zijn haren meegesleurd naar musea, films en theater tot verveling aan toe waar een kind ook nauwelijks ietsv an leert. En kunst? alles is kunst als je kijkt in musea, elk gebruiksvoorwerp of slechte kinderlijke tekening of vuilnisbelt-voorwerp is al kunst. DAAR heb je werkelijk niets aan.
God zij dank wat ben ik blij dat scholen werken met “projectmatig werken” en niet kunstzinnig, doelloos en nutteloos werken zoals jij als werkloze dat graag zou zien. Natuurlijk vind je dat woord niets, omdat je anti werk bent, dus niets over dingen wilt weten wat aansluit bij het bedrijfsleven. Als kinderen les zouden krijgen via jouw visie zouden ze ook allemaal werkloos in musea rondslenteren en van ene uitkering leven, volledig gedesorienteerd in het leven, de weg kwijt. En uiteindelijk springen ze massaal van een flatgebouw omdat ze uit frustratie en drankzucht net zoals heer Brood niet meer weten wat ze met het leven aan moeten.
Het leven draait op werken. Zonder dat, zou deze hele kolere maatschappij uiteen vallen. Dus GodallahChristus wat ben ik blij dat kinderen zo worden gehersenspoeld dat ze voor niets anders dienen dan als werkslaven van het leven waarna ze dood neer kunnen vallen.
🙂 heerlijke column om over na te denken.
Hulde aan Bakema vandaag 😮
archangel · 30 september 2005 op 12:34
@ WritersBlocq & Fred: was ik maar een wijf… zou Fred dan nú al op me vallen? 😉
Maar even serieus: ’tuurlijk probeer ik niet voor hem te denken, ik geef alleen weer wat ik denk dat hij bedoelt omdat hij MIJ aan het denken zet, en andere mensen er het hunne van denken (waarbij zij dingen zeggen waarvan ik dan weer denk: hmm, volgens mij denk je in de verkeerde richting).
Dat wilde ik maar even gezegd hebben 😀
PS Oh, en voor er geconcludeerd wordt dat ik een hekel heb aan werken: niets is minder waar. Het is heerlijk als je iets kunt doen dat voldoening geeft omdat het een beroep doet op je vaardigheden en je kennis, en omdat je er andere mensen mee helpt! Werk kan dit allemaal geven. Maar dat betekent niet dat we vanaf de moederschoot geïndoctrineerd moeten worden met de gedachte dat ons hoogste doel een vruchtbaar arbeidzaam leven in dienst van de 24-uurs economie is! (En nu ga ik weer aan het werk, sluipwespenhersentjes onderzoeken op kosten van de belastingbetaler :-D)
WritersBlocq · 30 september 2005 op 12:52
@ Kees: [quote]maar kijk eens in Afrika om maar een voorbeeld te noemen. Daar is het ieder voor zich en God voor ons allen.En boeken en cultuur?? Daar is geen tijd voor.Overleven is het motto daar want niemand die het voor jou doet.[/quote] Wat is het verschil met Nederland dan? Ik zie dat hier om de hoek ook vaak genoeg. Wel begrijp ik je punt, ik hoop dat wij niet verarmen tot Afrikaans niveau.
@ Archangel: Als de liefde niet wederzijds is, kan je beter met een grote arch om Fred heenlopen 😛
wendy77 · 30 september 2005 op 13:22
@shitonya: Oke, ik heb een positieve zin ontdekt 😉
Geertje · 30 september 2005 op 13:57
[quote]Want we leren om te werken en leren niet om te leven.[/quote]
Column geplaatst op het moment dat de film ‘Leef’ van Willem van de Sande Bakhuyzen uitkomt! Ook hij behandelt dit thema in zijn film.
Boeiende column!
Outsider · 30 september 2005 op 14:13
[quote]Wat is het verschil met Nederland dan? Ik zie dat hier om de hoek ook vaak genoeg.[/quote]
Nou, het verschil is dat de mensen in Afrika sterven van de honger en wij hier een uitkering, huursubsidie, kinderbijslag, studiekostenvergoeding en noem het maar op krijgen. Als mensen dan evengoed nog verpauperen, dan komt dat omdat ze er zelf een puinhoop van maken, bijvoorbeeld door aan de drank of de drugs te gaan en psychiatrische hulp te weigeren.
En dat ze niet aan cultuur toekomen, is niet omdat ze er geen tijd voor hebben, maar omdat cultuur ze vaak geen mallemoer interesseert en ze liever tv kijken of bierdrinken.
KawaSutra · 30 september 2005 op 14:31
[quote]maar kijk eens in Afrika om maar een voorbeeld te noemen. Daar is het ieder voor zich en God voor ons allen.En boeken en cultuur?? Daar is geen tijd voor.Overleven is het motto daar want niemand die het voor jou doet.[/quote]
Dit gaat alleen op in gebieden met ernstige hongersnood of andere rampen. Wat mij opvalt is dat juist bij de traditionele natuurvolken erg veel cultuur te ontdekken valt. Zelfs een zeer rijke cultuur van o.a. religie, muziek, zang en dans. Weliswaar anders dan onze westerse ‘cultuur’, maar altijd als aanvulling op een zwaar arbeidzaam leven.
Outsider · 30 september 2005 op 14:50
Verdomd, KawaSutra, van die kant had ik het nog niet bekeken. In het buitenland denken velen dat in Nederland iedereen op klompen loopt en accordeon speelt en hier zijn we vaak geneigd te denken, dat het in Afrika één en al ellende en honger is.
Li · 30 september 2005 op 19:21
Hulde Fred.
Als je de tongen zo los weet te maken, ben je goed bezig 😉
Ik vind het een dijk van een column.
Li
Bakema_NL · 30 september 2005 op 20:00
Jemig wat een lange reakties zeg. 😛
Maar op zich kan ik me wel vinden in de column, al heb ik niet zoveel met werkloze mensen die klagen over werk en werkenden, maar dankzij hen wel te eten hebben….met al die tijd en mogelijkheden tot geestelijke verrijking zou je toch zeggen dat ze na verloop van tijd wel weer een aardige baan kunnen vinden, maar dit terzijde.
Kinderen mogen tegenwoordig geen kinderen meer zijn, er moet zo vroeg mogelijk ingestampt worden dat ze, jawel, projectmatig moeten werken, ook zij.
En al dat werken gaat je inderdaad wel eens de keel uithangen als het teveel werken word en het gaat overheersen…wat het toch al snel doet zowiezo. Het word maar normaal gevonden dat je overwerkt als het de baas uitkomt…moet je eens andersom wat voorstellen, dan moet er eerst even gekeken worden of dat allemaal wel kan…..ik zeg nogal eens dat ik buiten het werk nog een heel leven heb en dat dat leven me toch eigenlijk wel meer bevalt ook, een voet buiten de werkdeur en dat gebeuren laat ik achter me tot de volgende werkdag…….dit soort dingen en gedachten brengen me nogal eens in een wat aparte positie als leidinggevende…maar daar houd ik wel van. 🙂
Wright · 30 september 2005 op 21:16
Leuke column, maar ook de reacties zijn om te smullen.
Moest even denken aan de behoefte-ladder van Maslow. Misschien kunnen we voorzichtig concluderen dat Fred de hoogste trede heeft weten te bereiken.. 😛
mouche-et-mont · 1 oktober 2005 op 02:17
Prestatie, prestatie, prestatie. Daar draait het om. En het afrekening op prestaties. Dat begint al bij kinderen. Overdadige werkdruk, sneller en meer. Moe zijn? Dat is verboden. Kom je niet mee in deze mallemolen: jammer dan. Dan val je maar uit de boot. Dat is wat ik uit je verhaal proef en dat is volgens mij de realiteit. Waar ligt de grens?
melady · 2 oktober 2005 op 02:59
Ben ik hier op een chatbox??
Ik durf bijna niet te reageren op je column Fred.
Met gemengde gevoelens deze column gelezen.
quote]Waarom moet ik werken dan? Bestaat er dan niets anders meer?[/quote]
Lekker leven van een uitkering en dromen waarmaken?
Werken om te leven of leven om te werken.