Bijna veertig jaar lang dacht ik zachtaardig te zijn. Té gemakkelijk, té goedgelovig. Bijna veertig jaar lang heb ik mezelf voor de gek gehouden. Zes weken geleden kwam het besef. De vreselijke waarheid. Er schuilt een monster in me. Langzaam neemt het bezit van mijn lichaam en geest. De eerste tekenen herkende ik niet direct. Ik liep in de supermarkt en kwam een bekende tegen. Normaliter is er dan altijd tijd voor een praatje, zoniet deze keer. Ik gromgroette haar mompelend, wilde haar trakteren op mijn vuurspuwende blik, maar kwam niet verder dan de dodelijke. Verschrikt wendde zij zich van me af, niet in de gaten hebbend dat ik zelf veel meer geschrokken was.
[i]Sindsdien begeef ik mij incognito naar de supermarkt. Alle vriendelijkheid lijkt uit me gezogen.[/i]
Mijn vermoedens werden wat duidelijker toen ik Marie wat uit wilde leggen. Ze begreep me niet direct. Normaalgesproken legde ik het dan nog eens uit en nog eens, net zolang tot ze het helemaal begreep. Dit keer begon ik al na de eerste keer te krijsen: “Wat denk je dat ik ben? Een papegaai? Een CD die blijft hangen? Zoek het maar uit op internet, maar laat mij met rust!” Beteuterd droop ze af naar de computer, durfde geen woord meer te zeggen.
[i]De kinderen laten me links liggen. Mijn engelengeduld is geabsorbeerd door een duivelsgedrocht.[/i]
Het absolute besef kwam op mijn werk. Op doorsnee dagen sta ik de klanten gemeend begripvol te woord. Nu hoorde ik mijzelf zeggen: “Wat mot je?” en “Da’s jouw probleem, niet het mijne.” Op hoge poten sprak mijn teamleider me aan. Ze drong niet tot me door. Het enige waar mijn aandacht naar uitging was de stoom die uit haar oren kwam. Uiteindelijk heeft ze me een ziekmelding geadviseerd, omdat ik waarschijnlijk wat overspannen was. Overspannen! Was het maar waar.
Er valt niet meer met me te praten. Niemand durft meer langs te komen. Zelfs de kinderen spreken dagelijks af met vriendjes, liefst tot ná het eten. Af en toe hoor ik ze stiekem bellen met oma om te vragen of ze een jaartje mogen komen logeren. Op het moment dat ik de sleutel in de voordeur steek stormen de katten door het kattenluik naar buiten. Het ergst van alles is dat ik mijn eigen aanwezigheid bijna niet meer kan verdragen.
Toch bestaan er nog helden, of heldinnen in mijn geval. Gister ging de bel. Ik liep naar de voordeur. Voordat ik hem kon openen klonk mijn moeders stem: “Nee, doe maar niet open. Ik kom alleen maar wat door de brievenbus stoppen. Alsjeblieft, meisje, maak er gebruik van!” Na deze woorden maakte zij dat ze weer wegkwam.
Op de deurmat viel een pakje West met maar liefst 24 sigaretten erin.
15 reacties
SIMBA · 10 september 2008 op 08:20
Pfff ,gelukkig ik was al bang dat je in de overgang zat!
pepe · 10 september 2008 op 08:57
Oeps wat hrknbr;-)
Het is alsfof ik in de spiegel keek. Op zulke momenten haat ik mezelf.
Die rot verslaving, grrrrr.
Neuskleuter · 10 september 2008 op 09:06
Hahaha, heerlijke zelfspot en humor. Ik heb al besloten dat ik nooooit zal stoppen met roken! (Ik ben er nog niet eens aan begonnen, dus dat scheelt weer)
Nimrod1979 · 10 september 2008 op 09:28
Fuck, wat vreselijk herkenbaar.
Mijn bazin adviseerde mij, een tijdje terug, met klem weer te gaan roken.
Overigens, een paar keer ‘me’ i.p.v. ‘mij’, mag de pret niet drukken. Met plezier en vol spanning gelezen.
Fem · 10 september 2008 op 09:30
eerst dacht ik ook aan de overgang maar ik vraag me af wat erger was geweest… 😉
Sjaakie · 10 september 2008 op 12:21
:hammer: Hahahahaaaaaaaa! Ik lig blauw van het lachen.
Maar zeer zeker erg herkenbaar. Overigens kan ik het roken ook nog steeds niet laten.
Mup · 10 september 2008 op 12:26
En toch, en toch, ik mocht dat monster wel dat naar boven kwam :naughty:
Normaalgesproken in de tweede alinea, moet dat niet los van elkaar? (moet ook even peuk in de fik steken nu)
Groet Mup.
Dees · 10 september 2008 op 12:48
Haha, gewoon weer beginnen en weer stoppen na een week ofzo, gek genoeg ben je dan een stuk minder gedrocht dan zo’n eerste keer. Of het valt niet meer op…
Bij sommige mensen komt het overigens nooit meer goed, wist je dat? De ware aard die als een feniks uit de as van eindeloze bergketens sigaretten naar boven komt en zich nooit meer laat wegdampen.
Maar on the bright side, een beetje woede is goed voor de creativiteit. Laat die feniks maar vuurspuwen 😉
lisa-marie · 10 september 2008 op 13:10
[quote]Voordat ik hem kon openen klonk mijn moeders stem: “Nee, doe maar niet open. Ik kom alleen maar wat door de brievenbus stoppen. Alsjeblieft, meisje, maak er gebruik van!” [/quote]
😆 dit zag ik zoooo voor me 😆
Hij is gewoon goed.
niet meer stoppen hoor;-)
FatTree · 10 september 2008 op 16:55
Haha heerlijk Arta! Paf ze maar op, en misschien de volgende keer beter!
pally · 10 september 2008 op 21:46
Oeioeioei! Verstandige moeder? kweenie, Arta…. 😀 😀 Ik hou zelf wel van niet rokende monsters
groet van Paaly
WritersBlocq · 12 september 2008 op 01:15
Toen ik in mijn stoppen-en-weer-doorgaan-maar-wel-willen-stoppen-fase zat, schreef Ton Teunis jaaaaaren geleden hier op deze site al heel treffend:
Een tevreden roker kankert niet.
Ik zal het nooit vergeten. Ook niet het gevoel dat het geeft als je wel wilt stoppen, maar niet tegen elke prijs. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik er bijna een jaar af ben, dat er mensen zijn die ik nu leer kennen en die kennen mij niet rokend. Grappig vind ik dat.
Maar ik prijs mijzelf ook gelukkig met de wetenschap dat ik het zo kut voor je vind, dat het stoppen niet lukt, maar dat je er als een tierelier van de bovenste plank over schreef.
Want weet je wat ik dacht? Dat je een hersentumor had ofzo, die je gedrag beÏnvloedde!
Liefs, Pau’tje
weathergir · 12 september 2008 op 11:00
Ow, wat is het moeilijk heh? Geloof me, na 8 maanden DRIFTIG de niet-roker uitgehangen te hebben, vond ik het ook genadiger voor de omgeving om af en toe maar weer even zo’n etter op te steken.
Mooi beschreven overigens, pijnlijk herkenbaar 😉
arta · 12 september 2008 op 12:57
2 1/2 maand geleden ben ik gestopt met roken. Inmiddels heb ik al verschillende stadia doorlopen en ondanks alle klachten over mijn humeur heb ik toch volgehouden. Het einde is dus fictie, op hol geslagen fantasie.
Bedankt voor de leuke reacties!
Brrr…overgang…dat kan toch helemaal niet als je 20 bent?:-D
Anne · 12 september 2008 op 21:15
Ik ben inmiddels…eh….achttien jaar geleden gestopt; de beste beslissing die ik ooit maakte 😀 Ik mimerook nog wel regelmatig. Met een potloodje. Dat is bijna hetzelfde.
Misschien moet jij dat voorlopig nog maar even laten 😉