Wijn(be)proeverij

Met het ene kind op m’n heup en het andere hangend aan een broekspijp, probeer ik een fles wijn te ontdoen van de kurk. Ik doe alsof ik de obstakels aan mijn lichaam niet opmerk en ga onverstoorbaar verder.
Dan geeft de bel aan dat mijn vriendinnen en hun nageslacht zijn gearriveerd en al snel is het huis gevuld met huilende baby‘s, gillende dreumesen en stampende kleuters. Gezellig. We schikken ons aan de tafel in de keuken en schenken een paar flinke bellen wijn in. Al snel komen we erachter dat een rustig gesprek uitgesloten is. De kinderen eisen een ieders aandacht op. De dreumes wil een fruitpotje, de baby een speen en mijn dochter wil op schoot. Vol ongeduld raffelen de moeders hun taken af en als de baby ligt te slapen en de dreumes zit te spelen, gaan we voor poging twee.

Helaas strooit mijn dochter roet in het eten. Ze wil lezen in haar nieuwe boek, wat geen succes blijkt te zijn, want al snel ontstaat er een meningsverschil over de figuren. Het vliegtuig is geen vliegtuig, maar een vogel en om haar gelijk te halen blijft ze achter elkaar gillen dat het plaatje in het boek een ‘gogel’ is. Ik geef schoorvoetend toe en terwijl ik vol ongeduld de plaatjes aanwijs, probeer ik iets van de roddels aan tafel mee te pikken.

Juist als we middenin een diepgaand gesprek zijn verwikkeld, wil dochterlief haar favoriete DVD zien. In rap tempo zoek ik de film van ‘Pingu’ op, zet de TV aan en gooi m’n peuter in haar stoeltje voor de TV. Zodra de irritante tune de kamer vult, laat ik haar achter en ga weer bij m’n gezelschap zitten.

Ver komen we niet, want de dreumes van het fruitpotje heeft er geen zin meer in. Ik til ’m op schoot en word getrakteerd op een golf van gemalen fruit. Ondertussen hoor ik hoe de kinderen de boel op stelten zetten en niet veel later komt het gespuis de keuken in gehold. Ze willen chips en drinken. Ik geef gehoor aan hun wensen en probeer onderwijl de rondcrossende afstandbestuurbare monstertrucks te ontwijken.

Terwijl mijn vriendinnetjes er lustig op los drinken, kletsen en lachen, doe ik een poging de kinderen tot bedaren te brengen en orde te scheppen in de chaos. Mijn dochter gilt om een schone luier, zoonlief krijgt de Playstation niet gestart, een fles moet worden opgewarmd en de glazen worden bijgevuld.

Als ik later die middag mijn vriendinnetjes hoor zeggen dat het tijd is om naar huis te gaan, zie ik mijn glas onaangeroerd op tafel staan. Ik zwaai de giechelende meiden en hun kroost uit en slof met mijn inmiddels warm geworden wijn naar de woonkamer. Bij elke stap die ik zet, blijf ik plakken en ik zie dat de kamer bezaaid is met Playmobil, Legoblokjes en kleurpotloden. Mijn tweejarige is in haar stoeltje in slaap gevallen en mijn kleuterzoon ligt languit op de bank film te kijken.

Terwijl ik een verdwaald kleverig gummisnoepje van mijn achterwerk peuter, plof ik op de bank en besluit volgende keer met mijn vriendinnen in IKEA af te spreken. Kunnen de kinderen lekker in de ballenbak. Gezellig.