Willy

Tegenwoordig is het in. Trainen op een sportschool. Om de kilo´s eraf te krijgen. Ik heb ook jarenlang in een sportschool rondgehangen. Heerlijk om even af te reageren na een dag laboratoriumonderzoek.
Dat was in de tijd dat ze nog niet zo populair waren, vooral niet bij vrouwen. Toen zag je voornamelijk mannen. Van die narcistische figuren die zichzelf urenlang voor de strategisch opgestelde spiegels konden staan bewonderen in allerlei macho poses. Onderling hun dieet van zoveel mogelijk eiwitten en hun opgeblazen spieren vergelijkend.
Schitterend om te observeren.

En dan had je Willy.
Willy was een oudere man van een jaar of 60. Zag er best goed uit voor zijn leeftijd en was razend populair. Het binnen treden van Willy in de sportzaal was te vergelijken met de binnenkomst van Sinterklaas.
“Hoi Willy!”
“Hoi jongens!” Zwaai.
“Hé Willy!”
“Hallo allemaal! Alles goed?” Zwaai.
En Willy maakte een rondje en begroette deze en gene, waarbij hij voorkeur had voor de spaarzaam aanwezige dames en liefst de jongere versies. Hoe zat het ook al weer met die oude bokken en groene blaadjes?

En op een dag had hij mij ontdekt. Ik was zo´n jaar of 25 in die tijd.
Ik was meestal rustig bezig met mijn eigen ding, onopvallend tussen al die drukdoenerige figuren.
Maar dat was nu dus afgelopen. Ik werd door Willy in het middelpunt der belangstelling gesleept:
“Hé, wat ben jij nou aan het doen? Je moet zwaardere gewichten nemen, anders wordt het nooit wat! `Kom ik zal je helpen. Dan word je mooi en sterk.”
In deze missie is hij overigens nooit geslaagd.

Maar van dat moment af trainden we samen. Vaak ook waren we met z’n drieën. Nog een ander vriendinnetje van hem deed mee en we hadden dikke pret. Willy, die fier met zijn harem van de ene kant van de zaal naar de andere stapte.

Willy trainde bij voorkeur schouders, armen en borstspieren. Want daarmee maak je natuurlijk indruk op de vrouwtjes. Beenspieren vond Willy niet belangrijk. Van topzwaar had hij vast nooit gehoord.
Zijn bovenlichaam was dan ook tentoongesteld, slechts bedekt door een strak hemdje, terwijl zijn benen verhuld werden door een aftandse flubberbroek. Ik heb ze nooit gezien, maar ik stelde me onder die broek twee witte harige bezemstelen voor.

Willy had ook altijd snoepjes in zijn zak. Geeft je te denken.
Maar ik vond dat ik volwassen genoeg was om zelf te beslissen of ik snoepjes van vreemde mannen mocht aannemen. Ze waren lekker.
Een minder slimme actie van Willy was om ondersteboven aan een soort rekstok te gaan hangen, terwijl zijn zakken vol snoepjes zaten. Evenmin als van topzwaar had hij van zwaartekracht gehoord. Zwaartekracht werkt ook op snoepjes die los in een open broekzak zitten. Ergo: nog meer overeenkomsten met Sinterklaas en de hele zaal graaide snoepjes. Zo bleven we lachen.

Totdat hij op een keer op het idee kwam om me thuis te brengen. Dat gaf me ook behoorlijk te denken. Vond hij dat hij na alle trainingen en snoepjes een beloning verdiend had? Of was hij gewoon aardig en dacht ik misschien teveel na?
Ik probeerde in ieder geval koortsachtig smoezen te verzinnen om hier onderuit te komen. Maar mijn fantasie liet me in de steek en Willy reed me naar mijn appartementje. Hij plofte op mijn bank neer, terwijl ik druk aan de slag ging met het uitpakken van mijn tas, wat dit keer erg lang duurde, temeer omdat ik maar niet kon beslissen waar ik alles neer zou leggen en alles dus drie keer verplaatste. Ik kreeg het steeds benauwder.

En alsof het een verhaal was dat door iemand met weinig fantasie geschreven was en er een deus ex machina aan te pas moest komen: plotseling ging de bel.
Nog nooit was ik zo blij geweest met de onverwachte komst van mijn moeder. Terwijl zij naar boven kwam, verdween Willy langs de andere kant van de galerij.
En ik heb hem nooit meer terug gezien?
Ja, dat dan weer wel. We trainden gewoon verder alsof er niks gebeurd was. Maar ik ging alleen naar huis.

Inge,